Θέλει ομολογουμένως μεγάλη προσπάθεια να λέγεσαι Μπαρτσελόνα, να έχεις έναν εκ των δύο κορυφαίων όλων των εποχών στο ρόστερ σου και να αδυνατείς να αποκλειστείς με αξιοπρεπή τρόπο για πέντε σερί χρονιές στο Τσάμπιονς Λιγκ.
To ’17 και το ’18 ηττήθηκε με 3-0 από Γιουβέντους και Ρόμα αντίστοιχα, το ’19 με 4-0 στο «Άνφιλντ», πέρσι αλησμόνητα με 8-2 από την Μπάγερν και φέτος ποιος ξέρει πόσα ακόμα θα «φάει» στο Παρίσι μετά το χθεσινό 1-4. Η Μπάρτσα της τελευταίας πενταετίας είναι η πιο underachiever ομάδα στην ιστορία του αθλητισμού, με τεράστια μεταγραφικά έξοδα και εθισμό (πια) σε παταγώδεις αποτυχίες.
«Κανείς δεν είναι αναντικατάστατος και είμαι ο πρώτος που προσφέρομαι να φύγω αν είναι να έρθει νέο αίμα. Πιάσαμε πάτο. Η ομάδα χρειάζεται αλλαγές σε όλα τα επίπεδα», δήλωνε ο Ζεράρ Πικέ στη Λισσαβόνα τη 14η Αυγούστου, βραδιά του εξευτελισμού από την Μπάγερν. Ύστερα από έξι μήνες, ο ίδιος επέστρεψε εσπευσμένα στη βασική ενδεκάδα, παρότι προερχόταν από τραυματισμό που τον κράτησε 86 ημέρες εκτός δράσης! Σε νοκ-άουτ αγώνα με την Παρί, χωρίς ούτε ένα φιλικό στα πόδια του και στα 34 χρόνια του.
Δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι πιο extreme για να καταδειχθεί η αμυντική γύμνια της Μπαρτσελόνα, η προχειρότητα και η έλλειψη προγραμματισμού. Ο Εμπαμπέ απλώς την έκανε βούκινο, κλέβοντας εκκλησία. Ο Ρόναλντ Κούμαν εκτέθηκε και εξέθεσε μαζί και τον Πικέ. Όχι τόσο γιατί του έδωσε φανέλα βασικού, αλλά γιατί δεν είχε φροντίσει το καλοκαίρι να κάνει αυτό που είχε αναδείξει ως επιβεβλημένη ανάγκη ο Πικέ.
Ο Ολλανδός παρέλαβε το ρόστερ του 2-8 και έκρινε ότι δεν χρειαζόταν ούτε μία μεταγραφική προσθήκη για το κέντρο της άμυνας. Παρέμεινε με τον εγνωσμένα ανεπαρκέστατο σε αυτό το επίπεδο Λανγκλέ, τον Ουμτιτί, που μετά τους τραυματισμούς του μοιάζει με παλαίμαχο, τον Πικέ, που καιρό τώρα δεν θυμίζει σε τίποτα τον αμυντικό πυλώνα της υπερομάδας του Πεπ και τους νεαρούς Αραούχο, Μινγκέθα, που προωθήθηκαν από τη β’ ομάδα. Ο πρώτος ήταν τραυματίας, ο δεύτερος μπήκε αλλαγή κάποια στιγμή για να αντικαταστήσει τον Ντεστ, δηλαδή τον μοναδικό αμυντικό της Μπάρτσα που μπορούσε έστω να παρακολουθήσει σε ταχύτητα τον Εμπαμπέ. Λέγεται και απόλυτη τρικυμία.
Οι Καταλανοί έχουν δώσει αμέτρητα χρήματα για μεταγραφές και δεν έχουν στο ρόστερ τους έστω έναν σπουδαίο αμυντικό. Έχουν μείνει νοερά στις εποχές του 70% κατοχή μπάλας, τότε που ο Πεπ έλεγε ότι «αμυνόμαστε μέσω του passing game». Όταν όμως το 70% πέφτει στο 55% και κατά τη διάρκεια του αγώνα χρειάζεται να περάσεις πολύ περισσότερο χρόνο σε θέση άμυνας, είναι αδύνατο να ανταγωνιστείς τους καλύτερους με αυτό το ρόστερ. Ακόμα και έτσι η Μπάρτσα θα μπορούσε να έχει μια ελπίδα, αν δεν γύριζε την πλάτη της στην εξέλιξη που η ίδια είχε σηματοδοτήσει.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο η φυσική κατάσταση, η ένταση, η ενέργεια, ο υψηλός ρυθμός – τα στοιχεία δηλαδή που σου επιτρέπουν να πρεσάρεις για πολύ ώρα ψηλά και να είσαι συμπαγής με τις κατάλληλες αλληλοκαλύψεις – είναι εκ των ουκ άνευ για μια ομάδα με ευρωπαϊκές φιλοδοξίες. Η Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να το κάνει πια αυτό με Πικέ, Ουμτιτί, Ζόρντι Άλμπα, Μπουσκέτς κ.λ.π. Είναι και σαν να μην το θέλει, με επιλογές τύπου απόκτησης Πιάνιτς και παραχώρησης Βιδάλ.
«Ουδείς αναντικατάστατος», είπε ο Πικέ, αλλά ο ίδιος ο σύλλογος εξακολουθεί να τον προσεγγίζει ως «ιερή αγελάδα». Τόσο αυτόν όσο και τον 32χρονο πια Μπουσκέτς, που έχει αντιληφθεί πόσο διαφορετικό είναι να παίζεις δίπλα στους Τσάβι, Ινιέστα απ’ ότι διπλά στους Ντε Γιονγκ, Πέδρι.
Μετά το 8-2 από την Μπάγερν ο μεγάλος… νταλγκάς όλων στην ομάδα ήταν το αν θα μείνει ή θα φύγει ο Μέσι. Και όχι αν στο επόμενο μεγάλο ευρωπαϊκό ραντεβού, περισσότερη δουλειά θα είχε ξανά στο τερέν ο Τερ Στέγκεν, απ’ ότι ο Μέσι…