Το μόνο πράγμα που μετανιώνει σε αυτή την ζωή, όπως θα έλεγε και ο Γούντι Άλεν, είναι που δεν είναι κάποιος άλλος. Αν το υπερμέγεθες αγωνιστικό του «εγώ» (που, όμως, το θυσιάζει τόσο συχνά αυτά τα 18 χρόνια για χάρη των άλλων) δεν συναντούσε, στα τέλη του 1984, σ’ ένα ολόφωτο σοκάκι το ατόφιο ταλέντο και δεν του έδινε ένα παθιασμένο φιλί στο στόμα, τότε μάλλον θα είχε το κεφάλι του ήσυχο.
Τότε ίσως να μην τον έπρηζαν ότι διαπράττει ύβρη κάθε φορά που βάζει τη φανέλα με το 23. Ίσως να μην τον κατηγορούσαν για εσχάτη μπασκετική προδοσία επειδή τολμάει να κοιτάει στα μάτια τον Black Jesus. Ίσως ν’ αναγνώριζαν πως είναι πράγματι ένας από αυτούς που ερίζουν για τον τίτλο του GOAT, δίχως αστερίσκους και «αλλά». Όμως..
Όμως, να: haters gonna hate, όπως λέγαμε ορθώς και μικροί στα δέντρα που κατοικούσαμε, πριν πάμε στο χωριό μας. Από την πρώτη φορά που έδεσε τα sneakers του ο ΛεΜπρόν Τζέιμς και πάτησε το παρκέ του ΝΒΑ, με το “Chosen 1” να κοσμεί την πλάτη του, υπήρχε ένα σαρκικό παράδοξο τύπου Δόκτωρ Τζέκυλ και Κύριος Χάιντ: αυτοστιγμεί τον λάτρεψε ένα τεράστιο μέρος του κοινού και αυθωρεί τον σιχάθηκε έως τα τρίσβαθα της- φέρουσας υπερμεγέθεις παρωπίδες στο άυλο πρόσωπο- ψυχής του ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό φιλάθλων.
Κι αν για τους πρώτους ο έρωτας εξηγείται πανεύκολα (εχμ, ο τύπος είναι απλώς παιχταράς και κάνει πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ στο παρκέ), για τους δεύτερους απαιτείται μια μικρή «ανασκαφή», πίσω από το προσωπείο που νομίζει πως φορά το βέλο της αντικειμενικότητας. Στην πραγματικότητα, οι δεύτεροι τον μισούν για έναν και μόνο λόγο: γιατί αμφισβητεί σε συστηματική βάση πως ο Μάικλ Τζόρνταν είναι ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών.
Πέρυσι ο LBJ έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία που κατακτάει τον τίτλο του MVP των τελικών με τρεις διαφορετικές ομάδες και έβαλε ακόμα ένα υπέρ του λιθαράκι στην άτυπη (και εν πολλοίς βλακώδη, αλλά τέλος πάντων…) σύγκρισή του με τον AIR. Τα 4 πρωταθλήματα υπολείπονται των 6 του MJ, όμως όταν αυτά έρχονται με τρία διαφορετικά franchises κι εσένα στο ρόλο του πρώτου μελωδικού βιολιού, ε, όσο να πεις, κάτι σημαίνουν.
Φέτος, ωστόσο, οι haters του ΛεΜπρόν ακόνισαν τα νύχια τους, ανακάτεψαν καλά-καλά το ευγενές δηλητήριο που φωλιάζει στο εσωτερικό των δοντιών τους κι ετοιμάστηκαν να δαγκώσουν τραυματισμένη σάρκα- και, μεταξύ μας, καλά έκαναν: μπορεί ο King να κινούνταν, στην 18η σεζόν του (!), σε ρυθμούς MVP μέχρι τον τραυματισμό του τον Μάρτιο, όμως αφότου τσάκισε τον αστράγαλό του οι Λέικερς του πήραν την κατιούσα και όταν επέστρεψε ο ίδιος δεν ήταν ακριβώς ο κυρίαρχος ΛεΜπρόν που είχαμε συνηθίσει.
Κάπως έτσι, το Λος Άντζελες κατρακύλησε στην 7η θέση της Δύσης στην regular season και υποχρεώθηκε να παίξει στο «νεόδμητο» σύστημα των play-in προκειμένου να μπει στην postseason.
Απέναντί τους, μάλιστα, έβρισκαν το αγριεμένο Γκόλντεν Στέιτ της άρρωστης παιχτούρας που ακούσει στο όνομα «Στεφ Κάρι». Ο Curry όλη την σεζόν carry το Γκολντεν Στέιτ με αδιανόητες εμφανίσεις, και αν η ομάδα του Κερ τερμάτιζε λίγο ψηλότερα στην κανονική περίοδο, τότε θα είχε ρεαλιστικότατες ελπίδες να βγει για 3η φορά στην καριέρα του Πολυτιμότερος Παίκτης του πρωταθλήματος.
Στην τιτανομαχία Κάρι-ΛεΜπρόν με φόντο τα playoffs οι «αμφισβητίες» του Βασιλιά τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ του πρώτου, ελπίζοντας ο Τζέιμς να σπάσει τα μούτρα του και να υποχρεωθεί σε ντροπιαστικό δεύτερο play-in game κόντρα στο Μέμφις.
Όσοι είδαν τον αγώνα τα ξημερώματα της Πέμπτης, ξέρουν πως οι Λέικερς για 3.5 σχεδόν περιόδους ήταν η επιτομή της πορτοκαλή αθλιότητας: ο Ντράμοντ ήταν, όπως πάντα, αλλού γι’ αλλού, ο Ντέιβις είχε επιδοθεί στην κατασκευή ενός καινούργιου Staples Center και η αλήθεια είναι πως στον τομέα των τούβλων έκανε τρομερή δουλειά, ο Σρέντερ αν και πλέι μέικερ σούταρε σαν σέντερ, ο ΛεΜπρόν δε βλεπόταν ούτε μετά την κατάποση τριών μπουκαλιών τεκίλας και, γενικά, με εξαίρεση τον Καρούζο και λίγο τον Πόουπ, το Λος Άντζελες έκανε τη Λιμόζ του Μάλκοβιτς να μοιάζει με επιθετικό υπερόπλο.
Το σκηνικό ήταν κομμένο και ραμμένο για να έρθουν στην επιφάνεια τα διάφορα “LeBum”, λούζερ ΛεΜπρόν, “LeFlop” και λοιπές ομορφιές, όμως λογάριαζαν χωρίς τον ταλαντούχο ξενοδόχο: στην τελευταία περίοδο ο Βασιλιάς αποφάσισε να πιάσει υπηκόους όλους τους Ουόριορς, έβαλε μπροστά το σχέδιο και το έφερε εις πέρας, μπουμπουνώντας μάλιστα μια τριποντάρα α λα Κάρι από τα 8+ μέτρα, με την οποία οι Λέικερς καθάρισαν τον αγώνα και πήραν τη νίκη-πρόκριση.
Ο Στεφ, ο υπέροχος Στεφ, προσπάθησε να του χαλάσει την ζαχαρένια ποτίζοντάς τον πίκρα, άφησε εντός των τεσσάρων γραμμών κάθε ικμάδα της δύναμής του, όμως στο τέλος αναγκάστηκε να υποκλιθεί.
Ο Τζέιμς, παίζοντας μετρίως μέτρια, τελείωσε το παιχνίδι με triple-double (22-11-10) και έγραψε ακόμα μια σπουδαία σελίδα στο προσωπικό του βιβλίο των επιτυχιών- εκτός κι αν δεν είναι τέτοια το να έχεις πετύχει τα περισσότερα clutchshots στην ιστορία των playoffs- κάτι (τα μεγάλα σουτ, δηλαδή) για το οποίο «κατηγορείται» ακόμα για… κάποιον λόγο.
Οι Λέικερς μπορεί να μπήκαν ασθμαίνοντας στην postseason και, μεταξύ μας, να μην έχουν πολλές πιθανότητες να φτάσουν και φέτος έως το τέλος του δρόμου (οι τραυματισμοί τους διέλυσαν κυριολεκτικά και μοιάζει αδύνατο να βρουν το ρυθμό που απαιτείται για το δαχτυλίδι), όμως όσο πατάει- έστω και με πληγωμένο πόδι- παρκέ ο ΛεΜπρόν όλα είναι εφικτά.
Το Λος Άντζελες είναι μέτριο στην καλύτερη και ο King ψάχνει τα πατήματά του προκειμένου να φορέσει την μπέρτα του δραπέτη των μέσων όρων, κάτι που χαροποιεί ιδιαιτέρως αυτούς που τον μισούν και προσεύχονται ν’ αποτύχει.
Ν’ αποτύχει γιατί… πρέπει: ο θρόνος του Μάικλ δεν πρέπει να κλονιστεί περαιτέρω. Ο Τζέιμς-ω, μα ελάτε: όλοι ξέρουμε πως είναι ο μοναδικός που έφτασε τόσο κοντά στον GOAT- πρέπει να τα κάνει θάλασσα, να πιει το γευστικό κώνειο και να «πεθάνει» αγωνιστικά στην σειρά με το Φοίνιξ ή, στη χειρότερη (γιατί μετά αρχίζει να γίνεται επικίνδυνος…), στα ημιτελικά της Δύσης.
Τότε, ναι, με δεδομένο πως είναι ήδη 36 και βαδίζει στα 37, το στέμμα μπορεί να αισθάνεται άνετα στο κεφάλι του δικαιολογημένα αυτόκλητου τωρινού κατόχου του.
Ο ΛεΜπρόν θα έπρεπε να είναι, χρόνια τώρα, κάποιος άλλος. Ένα ολοστρόγγυλο τίποτα και όχι ένα εκπληκτικό μπασκετικό ρομπότ με ζηλευτές γωνίες. Θα έπρεπε, προκειμένου να χαρούν οι haters, να σκύβει στωικά το κεφάλι.
Ένα κεφάλι δίχως κορόνα.
Όμως, διάολε, απαντήστε μας: πού ακούστηκε Βασιλιάς και να μη φορά μία;