Γράφει ο Νίκος Σάρρος
Καλή και απαραίτητη η Βιτάλ-μάνια στον Παναθηναϊκό, θετική η αποθέωση (που δείχνει προδιάθεση εμπιστοσύνης) στον Γιοβάνοβιτς μετά την λαίλαπα Πογιάτος – Μπόλονι, αισιόδοξα τα μηνύματα από τον Πέρεζ. Όμως μόνο όποιος δεν βλέπει καθαρά δεν είδε ποια είναι η αχίλλειος πτέρνα του Παναθηναϊκού, προϊόντος του χρόνου, που μπορεί να κάψει οτιδήποτε καλό.
Ο Παναθηναϊκός είναι βαρύς στον άξονα – δεν στρίβει. Αν υποθέσουμε ότι ο Σάρλια κάποια στιγμή θα δώσει την θέση του στον Σένκεφελντ, το θέμα αυτό στην άμυνα θα βελτιωθεί – αν και ερωτηματικό αποτελεί η χημεία του Ολλανδού με τον Βέλεθ. Στο ματς πάντως με τον Απόλλωνα ο Σάρλια παρά το 190 του δεν έδειξε και κανένα θηρίο στις εναέριες μονομαχίες. Προτίμησε να αφήσει τον Βέλεθ να τρέχει δεξιά και αριστερά και αυτός να κάνει την σκούπα.
Στο κέντρο όμως και με δεδομένο ότι υπάρχουν δύο βαριά κορμιά (Μαουρίτσιο, Πέρεθ), ερωτηματικό αποτελεί η αντίδραση τους σε καταστάσεις transition – κυρίως αμυντικού. Καλοί χειριστές και οι δύο, αλλά αν χαθεί η μπάλα, μέχρι να στρίψουν αμυνόμενοι στην κάθετη, αντίο ζωή. Με σοβαρούς αντιπάλους που δεδομένα θα σε πιέσουν γνωρίζοντας αυτήν την αδυναμία σου θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις.
Για αυτό ίσως σε δύσκολης σημασίας παιχνίδια ίσως δούμε τον Λουντκβιστ να παίζει πιο χαμηλά, απ’όσο τον είδαμε να παίζει με τον Απόλλωνα (πίσω από τον Καρλίτος). Ο Σουηδός ήταν έξω από τα νερά του το Σάββατο το βράδυ, αφού παίζοντας ψηλά, γίνονταν σάντουιτς μεταξύ των στόπερ του Απόλλωνα και των αμυντικών χαφ. Δεν προλάβαινε να υποδεχτεί την μπάλα, να σηκώσει κεφάλι και να πασάρει, τον τρώγανε λάχανο. Ο Βιγιαφάνες για πίσω από τον σέντερ φορ σε παιχνίδια με τους μικρούς, θα είναι ασφαλώς καλύτερος αρκεί να θυμηθεί ότι είναι ποδοσφαιριστής και να αφήσει έξω από το μυαλό του τα γύρω γύρω.
Από τον Παναθηναϊκό λείπει ένας παίκτης με χαμηλό κέντρο βάρους, που να είναι τρεχαντήρι και συγχρόνως να ξέρει και μπάλα. Ένας Μπασινάς, ένας Μικάελσεν, ένας Μικλαντ, τέτοιου στυλ παίκτης. Ενας παίκτης που αμυντικά να κόβει, και να ξέρει να δώσει μια πάσα με ασφάλεια στα 10 μέτρα, διαγώνια μπροστά. Ο Αλεξανδρόπουλος που ξέρει μπάλα, παίζει πολύ καλά με πρόσωπο, είναι γρήγορος, έχει κάθετο παιχνίδι, αλλά δεν έχει δοκιμαστεί με δύο στο κέντρο, πράγμα που απ’ότι φαίνεται μπορεί να γίνει στο παιχνίδι των Ζωσιμάδων, είτε με είτε χωρίς τον Μαουρίτσιο. Οσο πιο γρήγορα και με ασφάλεια φεύγει η μπάλα από τα χαφ προς τον Βιτάλ και τον Παλάσιος, τόσο καλύτερος θα γίνεται ο Παναθηναϊκός.
