Για να το κάνουμε… πενηνταράκια εξ αρχής, αν και ακόμη και έτσι κάποιοι θα δυσκολευτούν να πιάσουν το νόημα, τεράστια ΜΑΓΚΙΑ για Αθανασιάδη και Κολοβό να φεύγουν νικητές και… καβάλα στ’ άλογο από την Μαδρίτη κόντρα στην Ρεάλ. Ειδικά για τον πρώτο, που πήρε αξιοκρατικά και δίκαια το βραβείο του MVP η χθεσινή βραδιά ήταν αυτό που ονομάζουμε «εμφάνιση καριέρας» και μακάρι να συνεχίσουν να βαδίζουν στο ίδιο μονοπάτι, θαμπώνοντας την Ευρώπη και… βουλώνοντας στόματα (όπως λένε πολλοί από χθες) στην Ελλάδα.
Ποια στόματα; Μα εκείνα, που σύμφωνα με τους «ειδικούς αναλυτές», είχαν αποφανθεί ότι αυτοί οι δύο ποδοσφαιριστές δεν έκαναν για το ελληνικό ποδόσφαιρο και τις ομάδες τους οι οποίες αποφάσισαν να τους δείξουν την πόρτα της εξόδου και να τους ευχηθούν με μια τυπική ανακοίνωση «καλή συνέχεια στον επόμενο σταθμό της καριέρας τους», ευχαριστώντας τους παράλληλα για την «προσφορά» τους στον σύλλογο.
Μιλάμε για την απόλυτη υποκρισία…
Και αυτό διότι ψάχνεις, γκουγκλάρεις, στύβεις το μυαλό σου και προσπαθείς να θυμηθείς μία ένσταση, μία αντίθετη γνώμη ή άποψη, ακόμη και από τους σημερινούς «εισαγγελείς», με την οποία να αντιτάχθηκαν στην αποδέσμευση τόσο του Αθανασιάδη από την ΑΕΚ όσο και του Κολοβού από τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν βρίσκεις. ΚΑΜΙΑ. ΠΟΥΘΕΝΑ.
Άλλωστε δεν πρόκειται για δύο παίκτες «χθεσινούς», άγνωστους που έφυγαν νεαροί από κάποιες ακαδημίες μη βρίσκοντας συμβόλαιο, και τελικά ανδρώθηκαν ποδοσφαιρικά στο εξωτερικό, αλλά για ολοκληρωμένους ποδοσφαιριστές, με πολύ συγκεκριμένο βιογραφικό και προσδοκίες. Για δύο παίκτες, δηλαδή, που όλοι μας γνωρίζαμε πολύ καλά και σχεδόν ομόφωνα θεωρήσαμε ότι όντως «δεν έκαναν» για αυτό που ήθελαν και ζητούσαν οι προπονητές τους.
Το καλό και παράλληλα το κακό με το ποδόσφαιρο αλλά και γενικότερα με τον επαγγελματικό αθλητισμό είναι ότι δεν κινούνται τα πάντα γραμμικά. Υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω στην πορεία του καθενός, όπως υπάρχει και το σοβαρό ενδεχόμενο κάποιος να μην «πιάσει» μέσα σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα ή κάτω από ορισμένες συνθήκες. Ή και το αντίθετο. Παίκτες που έφυγαν ως απόλυτα αποτυχημένοι, να γίνονται «άλλοι άνθρωποι» σε διαφορετικές ομάδες.
Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες… Και στις καλύτερες χώρες… Δεν περιορίζεται το φαινόμενο στην «Ψωροκώσταινα», όπως παρουσιάζεται σε αυτήν την ομαδική υστερία που μας έχει καταβάλει τις τελευταίες ώρες. Ρωτήστε και την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για τον Πογκμπά που τον άφησε να φύγει τσάμπα και μετά έβαλε το χέρι όσο πιο βαθιά γινόταν για να χαλάσει ένα σκασμό λεφτά για να τον πάρει πίσω από την Γιουβέντους. Ρωτήστε την Τσέλσι για τον Λουκάκου… Ρωτήστε την Μπαρτσελόνα για τον Γκριενζμάν… Οι περιπτώσεις είναι αμέτρητες και μάλιστα αφορούν ποδοσφαιριστές η αξία των οποίων είναι απολύτως δεδομένη. Συγκαταλέγονται στην ελίτ σήμερα και όμως κάποτε αποχώρησαν ως αποτυχημένοι…
Επομένως, η ποδοσφαιρική αξία δεν αποτελεί φωτογραφικό στιγμιότυπο. Είναι κάτι που χτίζεται προϊόντος του χρόνου και αλλάζει ανάλογα με την ανηλεή και δίχως σταματημό διαδικασία καθημερινής κρίσης στην οποία υποβάλλεται κάθε επαγγελματίας αθλητής.
Η μουρμούρα για τον Αθανασιάδη υπήρχε όλο το διάστημα της παρουσίας του στην ΑΕΚ. Στην οποία πήρε ευκαιρίες, όπως μαρτυρούν και οι συνολικά 21 εμφανίσεις του με την κίτρινη φανέλα, καταγράφοντας 31 γκολ παθητικό και μόλις 5 ματς στα οποία δεν δέχτηκε τέρμα. Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο 28χρονος γκολκίπερ απλά δεν έπιασε στην Ένωση. Αποκτήθηκε από τον Αστέρα, έπαιξε, δεν θάμπωσε και τελικά αποχώρησε. Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος με ανάλογη πορεία και μακάρι από εδώ και εμπρός να έχει περισσότερες εμφανίσεις όπως αυτή με την Σέριφ κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης και καμία σαν εκείνη στο ματς της ΑΕΚ με την Ζόρια. Τότε, πάντως, η υπεράσπιση που έλαβε από τον Τύπο και τους οπαδούς ήταν ανάλογη του επιπέδου της υπεράσπισης της εστίας των κιτρινόμαυρων… Που αν διάβαζαν οι οπαδοί ότι η φετινή ομάδα θα πορευόταν με εκείνον βασικό, μάλλον θα επέστρεφαν τα εισιτήρια διαρκείας τους.
Όσο για τον Κολοβό, η αλήθεια είναι πως πριν τελικά ο Παναθηναϊκός πάρει την οριστική απόφαση ότι «δεν κάνει», πέρασε περιόδους στην καριέρα του όπου απολύτως δίκαια είχε χαρακτηριστεί ένα από τα σημαντικότερα ταλέντα των τελευταίων ετών. Την εποχή που έπαιζε στην ποδοσφαιρομάνα Νέα Σμύρνη στον Πανιώνιο και ανάγκαζε κοτζάμ Ολυμπιακό να τον αποκτήσει. Μια ομάδα, δηλαδή, που έχει μετατρέψει σε επιστήμη το να αναδεικνύει ποδοσφαιριστές και να τους μοσχοπουλάει στην Ευρώπη… Κάπου στην πορεία αυτό το ταλέντο λοξοδρόμησε, για λόγους που μπορούν να αναλυθούν και να δικαιολογήσουν ενδεχομένως την πτωτική πορεία του, αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Φανταστείτε μετά την τουλάχιστον «αναιμική» παρουσία τους στους πράσινους, λοιπόν, να αποφάσιζε ο Γιοβάνοβιτς ότι για τα άκρα της επιθετικής γραμμής δεν ήθελε Βιτάλ ή Παλάσιος αλλά προτιμούσε την παραμονή του Έλληνα διεθνούς, τι θα λέγατε εσείς και τι θα γράφαμε εμείς.
Αρκετά με την υστερία και την υποκρισία, λοιπόν. Οι αυτόκλητοι υπερασπιστές και τιμητές μόνο κακό μπορούν να κάνουν, ακόμη και στους ίδιους τους Κολοβό και Αθανασιάδη, που είναι οι μόνοι που δεν φταίνε για την σημερινή «βαβούρα» που απλά αποπροσανατολίζει από την αμετροέπεια που επιδεικνύει ο κάθε μετά Χριστόν προφήτης.