Δεν είναι και το πιο φυσιολογικό πράγμα στον μπασκετικό κόσμο. Ιδίως αν είσαι προπονητής επιπέδου (και, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, ο coach Πρίφτης είναι ξεκάθαρα τέτοιος), δεν μπορείς να το δεχτείς, καθότι σημαίνει πως πρέπει να κάνεις ένα βήμα πιο κοντά προς την αγκαλιά της «τρέλας» και ν’ απομακρυνθείς από τον φωτεινό φάρο που γράφει επάνω του «ΛΟΓΙΚΗ».
Ωστόσο… να, μοιάζει επιβεβλημένο: ο Παναθηναϊκός παρά την γενναία προσπάθεια που άγγιξε τα όρια του ηρωισμού στο τελευταίο 7λεπτο στην έδρα της Μακάμπι, εν τέλει ηττήθηκε εκ νέου στην Ευρωλίγκα και «έπεσε» στο 1-4, παραμένοντας στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας.
Γι’ ακόμα μία φορά, τα προβλήματα των εξάκις πρωταθλητών Ευρώπης ήταν κάτι παραπάνω από εμφανή: σημαντική «τρύπα» στην ρακέτα, αδυναμία να μαρκάρει σωστά στην περιφέρεια και μπροστά, στην επίθεση, μια ομάδα που παλεύει να βρει την δύσκολη ισορροπία μεταξύ εξωπραγματικά βαριάς φανέλας και λίγου, για Ευρωλίγκα, ταλέντου.
Μέσα σε ολ’ αυτά ήταν πασιφανές πως και ο Γιόγκι Φερέλ δεν ήταν έτοιμος να προσφέρει, αν και έδειξε κάποια δείγματα του ταλέντου του και είναι ξεκάθαρο πως θα βοηθήσει τους Πράσινους μόλις βρει ρυθμό.
Και κάπου εδώ έρχεται ο λελογισμένος μπασκετικός παραλογισμός: το Τριφύλλι στην άμυνα- δεδομένου ότι μιλάμε για ομάδα Πρίφτη- την άκρη θα την βρει. Ήδη σήμερα με την Μακάμπι έκανε κάποια βήματα προς την σωστή κατεύθυνση.
Το δυσεπίλυτο πρόβλημα έγκειται στην επίθεση: ο Νέντοβιτς δεν είναι ακόμα καλά το παιδί μετά την περιπέτεια με τον κορωνοϊό, ο Γιόγκι θέλει χρόνο, ο Πέρι δεν είναι εκτελεστής και στο ζωγραφιστό πέραν των εξάρσεων του Παπαγιάννη υπάρχουν μηδέν οξέα και μηδέν λιπαρά, καθώς ο Οκάρο Ουάιτ απειλεί κυρίως με σουτ από μέση και μακρινή απόσταση.
Τι μένει; Ο αρχηγός Παπαπέτρου που έχει και εμπειρία από τη διοργάνωση και είναι πια και το ξεκάθαρο alpha dog της ομάδας και ο Ντάριλ Μέικον. Ο Αμερικανός πρώην παίκτης της ΑΕΚ μπορεί να μην είχε παίξει μέχρι τώρα στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση και να είναι rookie, όμως διαθέτει το απαραίτητο ταλέντο και το φονικό ένστικτο να κάνει την ζημιά σε κάθε αντίπαλο.
Επομένως, και δεδομένων όλων των παραπάνω, ίσως πρέπει ο Παναθηναϊκός να στραφεί σε μια λογική ελεγχόμενης τρικυμίας- ή, αν προτιμάτε, μπάσκετ αλάνας: η μπάλα στον Μέικον, iso, στις 4 γωνίες οι υπόλοιποι και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.
Σύμφωνοι, με κάτι τέτοια οι προπονητές βγάζουν- και δικαίως- σπυριά και δε θέλουν ούτε να τ’ ακούνε, όμως το δείγμα πλέον είναι επαρκές: σε 5 παιχνίδια το Τριφύλλι «κουτουλάει» μπροστά όποτε προσπαθεί να παίξει ορθολογικό μπάσκετ, επομένως έτσι δεν βγαίνει η χρονιά.
Μέχρι ν΄ανέβει ο Φερέλ ο Μέικον θα πρέπει να έχει έναν ρόλο Μάικ Τζέιμς των φτωχών και να παίρνει, όπως κάνει ενίοτε, ακόμα και τραβηγμένες απ’ όλα τα μαλλιά του κόσμου επιθέσεις.
Ο combo guard σε 5 ματς στην Ευρωλίγκα φέτος έχει μ.ο. σχεδόν 15 πόντους, με θαυμαστά ποσοστά: 75% στα δίποντα, 42.3% στα τρίποντα και 89.5% στις βολές.
Ναι, προφανέστατα και θα υπάρξουν ημέρες και παιχνίδια που η τακτική ένας εναντίον πέντε θα προκαλέσει πανωλεθρία, προφανώς και θα βρει σε τείχος, όμως με τη δημιουργική του τρέλα και με την ικανότητά του στο σκοράρισμα, οι Πράσινοι έχουν τύχει να «κλέψουν» αρκετά παιχνίδια- ιδίως από την στιγμή που στην εξίσωση υπάρχει πάντα και η «αρωγή» του Παπαπέτρου και ο παράγοντας του φλεγόμενου ΟΑΚΑ.
Ναι, ξαναλέμε: αυτή η τακτική δεν είναι η ενδεδειγμένη και προφανέστατα ο coach Πρίφτης θέλει να εξαντλήσει τις πιθανότητες να παίξει «σωστό» μπάσκετ. Όμως, αυτός ο δρόμος με το υπάρχον ρόστερ τουλάχιστον σ’ επίπεδο Euroleague δύσκολα θ’ αποδώσει- μακάρι να γίνει, αλλά δύσκολα.
Η «παράλογη» εναλλακτική ίσως να είναι, πράγματι, ο μόνος δρόμος…