Είναι αργά- 22:25 για την ακρίβεια. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και νωρίς, υπό την έννοια πως έχουμε ακόμα μπροστά μας σχεδόν 11 ολόκληρους μήνες. Ωστόσο, δεν είναι και τόσο νωρίς για να μην κάνουμε έναν λεπτομερώς υποτυπώδη σχεδιασμό, ούτως ώστε όταν έρθει η ώρα να μην είναι αργά.
Αρχίζετε να έχετε σοβαρές αμφιβολίες για την ψυχική μας κατάσταση κι αναρωτιέστε αν, τελικά, υποκύψαμε στο θελκτικό κάλεσμα των οπιούχων, έτσι δεν είναι; Με το δίκιο σας: η πρώτη παράγραφος βγάζει λιγότερο νόημα κι από sms γραμμένο στην Γραμμική Α΄.
Πάμε πάλι, λοιπόν: το Ευρωμπάσκετ του 2022 (αυτό που αν δεν ήταν ο καταραμένος covid θα διεξαγόταν τον Σεπτέμβρη του 2021) απέχει ακόμα 10+ μήνες και ουδείς στον κόσμο πρέπει να το σκέφτεται στην παρούσα φάση.
Για την ακρίβεια ουδείς πλην menshouse, που με τις ετεροχρονισμένες, ή παντελώς άκυρες χρονικά, διαστροφές πορτοκαλί χρώματος διατηρεί τις καλύτερες σχέσεις.
Οπότε, και μιας και ο χρόνος είναι σχετικός, συνεχίζουμε: θαμπωμένοι από το αδιανόητο κρεσέντο (αλλά και την χρονιά που κάνει εν γένει…) του Τάιλερ Ντόρσεϊ στην Μόσχα κόντρα στην πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε την πιθανή πεντάδα της Εθνικής στο επερχόμενο Ευρωμπάσκετ- και, μεταξύ μας, έναν μικρό ενθουσιασμό τον νιώσαμε.
Ο παίκτης του Ολυμπιακού αισθάνεται πολύ καλά στα μέρη μας φέτος και σε ανύποπτο χρόνο έχει δηλώσει πως θέλει να φορέσει εκ νέου τη φανέλα της Επίσημης Αγαπημένης και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην «κατέβει» στο Πανευρωπαϊκό.
Ξέρετε ποιος άλλος αδημονεί να παίξει στο Ευρωμπάσκετ με τα γαλανόλευκα;
Taking it day by day. But I can’t wait 💪🏾🔥🇬🇷 https://t.co/I08HlPUAuM
— Giannis Antetokounmpo (@Giannis_An34) September 3, 2021
Με την εκκωφαντική παρουσία του κορυφαίου παίκτη στον κόσμο (συγγνώμη ανθρωπόμορφο φίδι Ντουράντ, ΛεΜπρόν για σένα ίσως βάλουμε αστερίσκο) να μην είναι ακριβώς διασφαλισμένη, αλλά με τον Γιάννη να δείχνει- και να είναι- κάτι παραπάνω από πρόθυμος ν’ αγωνιστεί, το πράγμα γίνεται ολοένα και καλύτερο.
Θέλετε να διαμορφώσουμε λίγο ακόμα την εύγευστη, κατά πώς φαίνεται, αγωνιστική μας τούρτα, αφήνοντας για το τέλος το κερασάκι;
Στον άσο υπάρχει ο καλύτερος two-way πλέι μέικρ ολόκληρης της Ευρώπης, ο υπέροχος Νικ Καλάθης, την στιγμή που στο «2» θα είναι ο Ντόρσεϊ, στο «3» ο εκπληκτικός φέτος Ιωάννης Παπαπέτρου, power forward ο Αντετοκούνμπο και σέντερ ο Παπαγιάννης.
«Καθόλου μα καθόλου άσχημα» το ανάγνωσμα, μέρος δεύτερο: ο Νικ θα πνίξει τους πάντες στην άμυνα, την στιγμή που είναι ένας από τους καλύτερους πασέρ στον κόσμο, ο Ντόρσεϊ θα λύσει το διαχρονικό πρόβλημα που είχε ανέκαθεν η Εθνική Ελλάδος (το σταθερό σουτ από το τρίποντο), ο Παπαπέτρου θα σκοράρει τίμιους 10-12 πόντους και πίσω θα τα πάρει τα ριμπάουντ του, ο Γιάννης είναι απλά ο Greek Freak και δε χεειάζεται περαιτέρω ανάλυση και ο Παπαγιάννης μπορεί να κοιτάξει το οποιοδήποτε θηρίο στα μάτια.
Η όλη κατάσταση βελτιώνεται (στα χαρτιά, το δεχόμαστε) κι άλλο αν ρίξουμε μια νοητή ματιά προς τον φανταστικό, από πάσης απόψεως, πάγκο μας: Σλούκας, Παπανικολάου, Θανάσης και Κώστας Αντετοκούνμπο, Μήτογλου, Λαρεντζάκης αποτελούν ένα σπάνιο μείγμα εμπειρίας, αθλητικότητας, νιάτων και πολλών κιλών μπάσκετ.
Δεδομένης, μάλιστα, της ικανότητας του Γιάννη να παίξει πανεύκολα- ιδίως στο ευρωπαϊκό επίπεδο- στο «5», καθίσταται σαφές πως μπορούμε να έχουμε πολλά «ελαφριά» σχήματα, όπως για παράδειγμα Νικ-Σλουκας-Ντόρσεϊ/Παπανικολάου-Θανάσης/ Μήτογλου/Κώστας-Γιάννης, κάτι που είναι πολύ πιο κοντά στο σύγχρονο μπάσκετ του άπειρου τρεξίματος, των πολλών κατοχών και των αρκετών σουτ πίσω από τα 6.75.
Ο διαφαινόμενος άνεμος αισιοδοξίας «επιτείνεται» από το γεγονός πως ο όμιλός μας δεν είναι ακριβώς και ο λάκκος των λεόντων. Περισσότερο φέρνει σε προσεγμένο pet shop με ειδίκευση στα ημιάγρια γατάκια: η οικοδέσποινα Ιταλία, η Κροατία, η Ουκρανία, η Μεγάλη Βρετανία και η Εσθονία δεν καθιστούν ακριβώς Mission Impossible την πρόκριση στην επόμενη φάση.
Κάθε άλλο: η εθνική μας με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα περάσει. Εύκολα ή δύσκολα (κι αν η λογική δεν αποφασίσει πως ο Σεπτέμβρης του 2022 θα είναι μια καλή περίοδος για ολοήμερους περιπάτους) Μ. Βρετανία, Ουκρανία και Εσθονία θα τις κερδίσουμε και θα θέλουμε μία νίκη με Κροατία ή Ιταλία για να τερματίσουμε (τουλάχιστον) δεύτεροι.
Το να βρεθούμε στο 1 ή στο 2 του ομίλου μας είναι κομβικής σημασίας, μια και διασταυρωνόμαστε μετά με τον όμιλο της ισχυρότατης Σερβίας και του κακού μας δαίμονα εσχάτως, της Τσεχίας (Πολωνία, Φινλανδία, Ισραήλ και Ολλανδία οι άλλοι 4), στο κλασικό σύστημα 1-4, 2-3, 3-2, 4-1.
Όμως, προτρέχουμε. Δηλαδή προτρέχουμε ακόμα περισσότερο: το να βλέπουμε το ποτήρι μονίμως μισογεμάτο μπορεί ν’ αποτελεί διαχρονική στάση ζωής για όλους εμάς τους αθεράπευτα ρομαντικούς, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Εθνική μας έχει να γευτεί οποιοδήποτε είδος σαμπάνιας εδώ και 12 ολόκληρα χρόνια και μετράμε τη μία αποτυχία μετά την άλλη, με τον ουρανίσκο μας να γεμίζει συνεχώς με αποκρουστικό ξίδι.
Πέραν τούτου, ουδείς μπορεί να μας εγγυηθεί από τώρα πως και οι 11+1 παίκτες που προαναφέραμε θα είναι σε θέση να δώσουν το «παρών» στο τουρνουά (μην ξεχνάμε πως έχουμε ακόμα πανδημία, συν τους πάντα απεχθείς τραυματισμούς που μπορούν να σε βγάλουν εκτός ρότας μέχρι να πεις «πρόκριση»), ενώ για την ώρα η ομάδα έχει προπονητή μόνο για τα «παράθυρα» (τον Μανωλόπουλο).
Αν ολοκληρωθεί το κόλπο-γκρόσο και η ομοσπονδία βρει τον τρόπο να πείσει την ΤΣΣΚΑ να μας… δώσει τον Δημήτρη Ιτούδη, που αποτελεί τον διακαή πόθο των πάντων, τότε το πράγμα δεν αλλάζει απλά, αλλά μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αγορά πυροτεχνημάτων.
Αφενός μεγάλο «αν» ο coach Ιτούδης, όμως, αφετέρου μέχρι το φθινόπωρο του χρόνου πολλά, πάρα πολλά μπορούν ν’ αλλάξουν. Όμως…
Όμως Νικ. Ντόρσεϊ. Παπαπέτρου. Αντετοκούνμπο. Παπαγιάννης. Κι από πίσω ένα second unit που μπορεί κάλλιστα να φορέσει τον μανδύα του υπέρλαμπρου πρώτου. Και, ενδεχομένως, ο πιο κατάλληλος προπονητής στο τιμόνι.
Αν δε γίνει πραγματικότητα αυτό το ονειρώδες σενάριο, σας το λέμε: θα ξεκινήσουμε τα οπιούχα.