Το Torneo Final (ή, για τους πιο παραδοσιακούς, το πρωτάθλημα Clausura) του 2011 δεν ήταν και το πιο ιδανικό για την Μπόκα Τζούνιορς και την Ρίβερ Πλέιτ, τις δυο μεγάλες δυνάμεις του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Οι δυο αιώνιοι αντίπαλοι είχαν μείνει πολύ πίσω στην διεκδίκηση του πρωταθλήματος, η τελική βαθμολογία θα έβρισκε την μεν Μπόκα στην 7η θέση και τη δε Ρίβερ στην 9η. Στο περίπλοκο σύστημα βαθμολογίας της Αργεντινής ωστόσο, εκεί όπου οι υποβιβασμοί κρίνονται από μια βαθμολογία που διαμορφώνεται με βάση τα αποτελέσματα της τελευταίας τριετίας, αυτή η 9η θέση ισοβαθμούσε με καταστροφή για την Ρίβερ.
Ο Ματίας Αλμέιδα, έπειτα από μια ιδιαίτερα πλούσια καριέρα στην Ευρώπη όπου και φόρεσε τις φανέλες ομάδων όπως η Σεβίλλη, η Λάτσιο, η Πάρμα και η Ίντερ, είχε επιστρέψει στην αγαπημένη του Ρίβερ για να κλείσει την καριέρα του. Έμελλε τελικά να είναι μέλος εκείνου του καταραμένου ρόστερ το οποίο βίωσε τον ντροπιαστικό υποβιβασμό στην δεύτερη κατηγορία της χώρας. Το μεγάλο Superclassico κόντρα στην Μπόκα Τζούνιορς πέντε αγωνιστικές πριν τη λήξη του Torneo Final στο Μπομπονέρα ήταν μια πέρα για πέρα κομβική στιγμή στην προσπάθεια της ομάδας του να αποφύγει τον υποβιβασμό.
Ήταν ένα Superclassico διαφορετικό από όσα είχαν συνηθίσει οι οπαδοί των δυο ομάδων: δεν διακυβευόταν κάποιος τίτλος ούτε καν το γοητρο που στη μυθολογία αυτών των παιχνιδιών έχει μεγάλη βαρύτητα. Διακυβευόταν μια κατηγορία. Η Μπόκα δεν ήθελε να νικήσει την Ρίβερ απλά επειδή οι οπαδοί της ζουν και αναπνέουν έτσι κι αλλιώς για αυτό το ντέρμπι αλλά για να την στείλει πιο κοντά στον υποβιβασμό. Το γεμάτο Μπομπονέρα έβραζε μπροστά σε αυτή την ηδονική προοπτική…
Το παιχνίδι αποδείχθηκε πολύ εύκολο για την Μπόκα: όταν ο Παλέρμο διαμόρφωνε το τελικό 2-0 ο πίνακας έγραφε μόλις 31 λεπτά. Ο Ματίας Αλμέιδα θόλωσε λίγο πριν την λήξη της αναμέτρησης. Η αντίδρασή του μνηνονεύεται ακόμα και σήμερα ως το σήμα κατατεθέν της περηφάνιας της υποβιβασμένης Ρίβερ. Ένα σκληρό μαρκάρισμα στον χώρο της μεσαίας γραμμής τον οδηγεί στο μανουριάσει κυριολεκτικά με την μισή Μπόκα, βλέπει άμεσα την κόκκινη κάρτα και ενώ αποσύρεται υπό τα χλευαστικά συνθήματα των οπαδών της Μπόκα, κοιτάζει το πέταλο των φανατικών, φιλάει την φανέλα της ομάδας του, πλακώνεται για λίγο και με τις αστυνομικές δυνάμεις που έχουν μπει στο γήπεδο για να τον συνοδέψουν εκτός αγωνιστικού χώρου και φεύγει από το ματς έχοντας στείλει ένα μήνυμα: και στην δεύτερη εθνική, μια ομάδα θα αγαπάει.
Στα εναπομείναντα πέντε παιχνίδια η Ρίβερ πήρε μόλις τέσσερις βαθμούς, οδηγήθηκε σε μπαράζ παραμονής κόντρα στην Μπελγκράνο, ηττήθηκε στο πρώτο ματς με 2-0 και στον επαναληπτικό, το 1-1 στο Μονουμεντάλ σφράγισε την τραγωδία του υποβιβασμού. Έπειτα από μια καριέρα γεμάτη με συμμετοχές στην Εθνική Αργεντινής, με τρόπαια βαρυσήμαντα στην προσωπική του τροπαιοθήκη όπως αυτό της ιταλικής Serie A και το Κύπελλο UEFA, ο Αλμέιδα συνόδευε την απόσυρσή του από τα γήπεδα με αυτή την τραγωδία.
Πιστός στρατιώτης της Ρίβερ δεν συνόδεψε την αποσύρσή του με ξεκούραση: κάθισε αμέσως στον πάγκο της αγαπημένης του ομάδας κάνοντας με τη μια ντεμπούτο ως προπονητής δείχνοντας πως εκείνο το παθιασμένο φιλί στην φανέλα της μπροστά από το πέταλο των φανατικών της Μπόκα δεν ήταν απλά μια κίνηση της στιγμής αλλά μια βαθιά και ουσιαστική πίστη. Ένα χρόνο αργότερα, μετά από μια σεζόν ασύλληπτου άγχους και έντασης, ο Αλμέιδα πανηγύριζε, ως προπονητής της Ρίβερ πια, την επιστροφή της ομάδας του στα μεγάλα σαλόνια της Αργεντινής.
Πέρασε από τότε μια γεμάτη δεκαετία. Ο Αλμέιδα είναι πλέον ένας μπαρουτοκαπνισμένος προπονητής των πάγκων της Λατινικής Αμερικής. Ίνδαλμα στο Μεξικό και κατά πολλούς ο ιδανικός επόμενος προπονητής της Εθνικής Αργεντινής. Η απόφασή του να κάτσει στην ηλεκτρική καρέκλα που συνιστά ο πάγκος της ΑΕΚ αντιμετωπίζεται με έκπληξη από τους παρατηρητές του Λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου που θεωρούν πως είναι για πιο ψηλά και με σκεπτικισμό από μπόλικους οπαδούς της ΑΕΚ αναφορικά με το αν θα καταφέρει να προσαρμοστεί στα δεδομένα της Ευρώπης.
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να πει τι θα καταφέρει προπονητικά στην Ένωση. Το προπονητικό παιδί του Μαρσέλο Μπιέλσα αντιλαμβάνεται τον δικέφαλο ως το ιδανικό σκαλοπάτι για μια καριέρα στα μεγαλύτερα γήπεδα της Ευρώπης. Το μόνο σίγουρο είναι πως για την ΑΕΚ ξημερώνουν ενδιαφέροντες καιροί με αυτόν στον πάγκο: σε αντίθεση με τους τελευταίους προπονητές που έκατσαν στον πάγκο της και είτε λύγισαν υπό τον παραλογισμό της περιρρέουσας ατμόσφαιρας του οργανισμού της είτε φάνηκαν απλά λίγοι να αντέξουν την πίεση αυτής της θέσης, ο Αλμέιδα έρχεται για να μεταφέρει στους «κιτρινόμαυρους» αυτό που είναι αδιαπραγμάτευτο για τον ίδιο: καντάρια ψυχής και πόρωση μπροστά στην πίεση. Αυτά έλειπαν χαρακτηριστικά από την ΑΕΚ τα προηγούμενα χρόνια. Είτε πετύχει ο Αλμέιδα στον πάγκο της είτε όχι, το δεδομένο είναι ένα: επιτέλους, το ποδοσφαιρικό πάθος επιστρέφει στον άχρωμο και αόσμο τα τελευταία χρόνια πλανήτη ΑΕΚ.