Όταν πετάς στο μπλέντερ το «Alien», το «The Τhing», το «Hellraiser», την «Λάμψη», το «Solaris», το «Stargate» είτε θα προκύψει μια σούπα είτε (όπως σε αυτή την περίπτωση...) μια ταινιάρα.
Ο Έλληνας δημιουργός αναβαθμίζει καθοριστικά τη θέση του στο Χόλιγουντ αλλά συνεχίζει με τον ίδιο ρυθμό την αντίστοιχη δημιουργική του εξέλιξη;
Στην περίπλοκη μελέτη που θα έχει να κάνει αναφορικά με την τωρινή περίοδο της Ελλάδας ο ιστορικός του μέλλοντος, το Ποτάμι θα είναι μια μικρή και ανούσια λεπτομέρεια...
Σπανίως το κλισέ «αυτή η ταινία δεν μπορεί να χωρέσει σε κανένα είδος» βρίσκει καλύτερη εφαρμογή...
Πολύ μακριά από την αισθητική της DC και της Μarvel, ο Μ.Νάιτ Σιάμαλαν παρουσιάζει ένα πολύ πιο λιτό αλλά και πολύ πιο βαθύ superhero σύμπαν .
Αν και όλα είναι θέμα γούστου, αυτές οι ταινίες υπήρξαν ο ορισμός της ξενέρας για τη χρονιά που μόλις μας άφησε.
Το τραγούδι του Παυλίδη για τον Ζακ Κωστόπουλο είναι τέχνη κοφτερή σαν ξυράφι
Και αγαπημένη για μπόλικο κόσμο άρα και ασύλληπτα υπερεκτιμημένη...
Η αναβάθμιση του «οφθαλμός αντί οφθαλμού» από ξεπερασμένη χριστιανική φράση σε πρόταση κοινωνικής δικαιοσύνης έχει κοινή μήτρα με την κουλτούρα του βιασμού.
Κάπου στα 50s κυκλοφόρησε ένα heist movie που μπορεί να μην απέκτησε τη φήμη που του αντιστοιχούσε αλλά επηρρέασε ολόκληρες φιλμογραφίες.
