«Σ’ ευχαριστώ για όσα μου ‘χεις χαρίσει
για τις μέρες που μου ‘δωσες να ζω
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει
δεν σου είπα πόσο σ’ αγαπώ».
Γιώργος Δημητριάδης-‘Οσα Μου Έχεις Χαρίσει
Όταν έρχεσαι σε μια ομάδα ως ένας άσημος παίκτης, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, που κανείς δεν ξέρει το όνομά του, που άπαντες θα στοιχημάτιζαν πως είσαι τυπική περίπτωση λεγεωνάριου που αργά ή γρήγορα θα συνεχίσει κάπου αλλού και εφτά χρόνια αργότερα δεν υπάρχει οπαδός της ομάδας αυτής που να μην δακρύζει όσο σκέφτεται αυτά που του έχεις χαρίσει, τότε αυτοδίκαια ο χαρακτηρισμός του Αρχηγού κόβεται και ράβεται για την πάρτη σου, είναι απόλυτα κερδισμένος μέσα στο γήπεδο.
Όπως εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ με την Μπριζ, που η ομάδα είχε ξεμείνει από επιθετικούς και έπρεπε πάση θυσία να βάλει γκολ μετά από πέντε συνεχόμενα ευρωπαϊκά ματς χωρίς τέρμα και δυο συνεχόμενες αποτυχίες να περάσει σε ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης και άπαντες ορκιζόμασταν πως εκείνο το βράδυ θα δυσκολευτεί πολύ να βρει τον δρόμο προς τα δίχτυα αλλά είχαμε υπολογίσει χωρίς τον ηγέτη της ομάδας. Και αν και ο πιο αμυντικογενής της χαφ, εκείνος που κατά γενική ομολογία υπήρχε μόνο για τη βρώμικη δουλειά του καθαρόαιμου εξαριού, τελικά μετατράπηκες σε μια box to box παικτούρα και κέρδισες ένα πέναλτι, έβαλες άλλα δυο γκολ από την καρδιά της περιοχής και τρίβαμε τα μάτια μας με το πόσο παικταράς είσαι.
Ή όπως εκείνο το βράδυ με την Βόλφσμπουργκ που αποφάσισες να το πάρεις πάνω σου και έπαιζες μόνος σου όλο το κέντρο των Γερμανών. Και η ομάδα ήταν με την πλάτη στον τοίχο χάνοντας 0-1 και εσύ δυο-τρεις φορές μεσά στο ματς σούταρες από το σπίτι σου και η μπάλα πήγαινε άουτ αναμενόμενα και όλοι λέγαμε «μα τι κάνει; πως την έχει δει σήμερα;». Και τελικά την πέτυχες ρε παικτάρα την γκολάρα που σου είχε καρφωθεί στο μυαλό ότι θα βάλεις εκείνη την ημέρα και πανηγυρίζαμε σαν παλαβοί και ταυτόχρονα καταριόμασταν τον κορωνοϊό που δεν μας επέτρεπε να είμαστε γήπεδο να δούμε από κοντά αυτό το έργο τέχνης που είχες φτιάξει.
Ή εκείνο τον Ιούνιο που υποτίθεται πως θα ερχόταν στην ΑΕΚ ο Εντσάμ από την Σέλτικ και θα άλλαζε το επίπεδο στο κέντρο μας και ψάχναμε στο διαδίκτυο το παιχνίδι με τους Σκωτσέζους που είχαμε παίξει πριν μερικά χρόνια για να δούμε την εμφάνιση του Εντσάμ και να πορωθούμε με το τι παικτάρα έρχεται. Και τελικά, θυμηθήκαμε ότι εκείνο το βράδυ άλλος ήταν ο παικταράς της μεσαίας γραμμής, θυμηθήκαμε πόσο μεγάλος ποδοσφαιριστής υπήρξες, το πως έσβησες και τον Εντσάμ και όλο το κέντρο της πρωταθλήτριας Σκωτίας εκείνο το βράδυ, το πως πήρες την ομάδα πάνω σου και την κουβάλησες μέχρι το τελευταίο αγωνιώδες δευτερόλεπτο με τα καντάρια προσωπικότητας που ξεχείλιζαν από την παρουσία σου.
Και εκείνους τους κρίσιμους μήνες του 2018 που πηγαίναμε για πρωτάθλημα μετά από 24 χρόνια και που ο Γιόχανσον είχε πάθει χιαστό και ο Μοράν μας βγήκε παλτό και έπρεπε να βγάζεις το ένα ενενηντάλεπτο μετά το άλλο εξαιρούμενος από το όποιο rotation. Και εσύ έπαιζες με τον αχίλλειο τένοντά σου έτοιμο να σε προδώσει, ρίσκαρες να πάθεις χοντρή ζημιά αλλά δεν κατάρρευσες παρά μόνο όταν πήραμε το πρωτάθλημα και αφού πρώτα είχες καταπιεί αμάσητα χιλιόμετρα σε Καραϊσκάκη, Τούμπα, Κίεβο, παντού, όπου χρειάστηκε.
Και τότε στα πανηγύρια στην Νέα Φιλάδελφεια που ανέβηκες στο πούλμαν και οργάνωνες τα συνθήματα σαν να ήσουν ένας από εμάς. Και όταν έβαζες γκολ και πανηγύριζες φιλώντας το σήμα που βρίσκεται στη φανέλα πάνω αριστερά και ξέραμε πως δεν το κάνεις ούτε μηχανικά ούτε για να πουλήσεις οπαδιλίκι αλλά γιατί πράγματι ένιωθες σαν να ήσουν ένας από εμάς.
Γιατί πράγματι, αυτό είσαι Αντρέ. Είσαι ένας από εμάς…
Ο Αντρέ Σιμόες δεν πρόλαβε να μπει στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ ως αρχηγός της όπως του άξιζε. Δεν θα φορέσει για τελευταία φορά τη φανέλα της ομάδας σε κάποιο παιχνίδι που ο κόσμος θα βρεθεί σύσσωμος στο γήπεδο να τον αποθεώσει. Έφυγε σαν ένας κοινός παίκτης πληρώνοντας δυσανάλογα το κόστος της γενικότερης κατάστασης που επικρατεί στην ΑΕΚ. Κανονικά πρέπει να γυρίσει πίσω στα εγκαίνια της Αγιάς Σοφιάς, να τιμηθεί από την επίσημη ΑΕΚ, να αποθεωθεί από τον λαό της ομάδας. Αφού δεν μπαίνει ως αρχηγός στο νέο γήπεδο πρέπει έστω να μπει ως τιμώμενο πρόσωπο, ως ένας από τους ελάχιστους παίκτες των τελευταίων χρόνων που κατάλαβε που παίζει και υπηρέτησε την ομάδα του μέχρι το τέλος, ως μια σημαντική φιγούρα της σύγχρονης κιτρινόμαυρης ιστορίας.
Αντίο αρχηγέ. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ…