Υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά σήριαλ των τελευταίων (πολλών) ημερών, καθώς το όνομά του βρισκόταν στο ιδιόμορφο επίκεντρο των ΤΣΣΚΑ-Παναθηναϊκού-Βαλένθια και Ζαλγκίρις.
Αρχικά θεωρήθηκε δεδομένο πως θα κλείσει στην ελληνική ομάδα, εν συνεχεία ανέκυψαν μυριάδες προβλήματα σε ό,τι έχει να κάνει με την (εξαιρετικά σύνθετη) κατάσταση που επικρατεί σε σχέση με την ΤΣΣΚΑ και το γεγονός πως έχει ακόμα συμβόλαιο εκεί, έπειτα στο παιχνίδι μπήκε και η Βαλένθια που του έκανε (σύμφωνα με τα ισπανικά Μέσα) μία άκρως δελεαστική πρόταση, ενώ στο φόντο υπήρχε πάντοτε και η Ζαλγκίρις που παρακολουθούσε διακριτικά την υπόθεση.
Ο λόγος, φυσικά, για τον Μάριους Γκριγκόνις. Ο Λιθουανός άσος αποτελούσε μια ιδιαιτέρως… ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς το γεγονός πως σταμάτησε ν’ αγωνίζεται στην «Ομάδα του Στρατού» μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία περιέπλεξε σε τεράστιο βαθμό την κατάσταση, καθώς το συμβόλαιό του είχε ισχύ έως και την αγωνιστική σεζόν 2022-2023.
https://www.youtube.com/watch?v=yw0E86slUt4
Όπως αποκάλυψε το SDNA, όμως, ο Παναθηναϊκός κατάφερε μέσω μιας εξαιρετικά περίπλοκης διαδικασίας να κλείσει τον παίκτη για την επόμενη διετία, φέρνοντάς τον στο ΟΑΚΑ και βάζοντας ένα εξαιρετικό «όπλο» στην φαρέτρα του coach Ράντονιτς.
Διαβάζουμε σχετικά: «προκειμένου να ντυθεί στα πράσινα ο Γκριγκόνις χρειάστηκε να υπογραφεί ένα τριμερές settlement agreement μεταξύ Παναθηναϊκού-ΤΣΣΚΑ και του παίκτη, κάτι που συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια έως… ποτέ.
Ο λόγος που κάτι τέτοιο κρίθηκε απαραίτητο ήταν γιατί ΤΣΣΚΑ και Γκριγκόνις βρίσκονται στα δικαστήρια (BAT), όπου και είχαν καταφύγει για να λύσουν τις διαφορές τους από τότε που ο Λιθουανός αποχώρησε από την ρωσική ομάδα λόγω του πολέμου που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Ο Γκριγκόνις, θυμίζουμε, είχε συμβόλαιο με την ΤΣΣΚΑ και για την φετινή σεζόν, οπότε τα πράγματα ήταν εξαιρετικά πολύπλοκα.
Και κάπου εκεί «παρενέβη» ο Παναθηναϊκός: το Τριφύλλι, λόγω και των άριστων σχέσεων που υπάρχουν σε διοικητικό επίπεδο με την «Ομάδα του Στρατού», μεσολάβησε και εξασφάλισε το ΟΚ από την ΤΣΣΚΑ, αφού πρώτα πλήρωσε περίπου 350.000 ευρώ ως, τρόπον τινά, buy-out (το οποίο δεν υπήρχε στο συμβόλαιο του παίκτη), προκειμένου ν’ αποσυρθεί η προσφυγή στην FIBA και να μην υπάρχει δικαστική διαφορά ανάμεσα στις εμπλεκόμενες πλευρές».
Κάπως έτσι, καταφεύγοντας στη λύση ενός εξαιρετικά σπάνιου «τρικ», το Τριφύλλι έντυσε στα πράσινα τον παίκτη, πιάνοντας στον ύπνο (και προλαβαίνοντάς τους την ακροτελεύτια στιγμή) τόσο την Ζαλγκίρις όσο και την Βαλένθια, που… πελάγωσαν με την περιπλοκότητα της υπόθεσης και μάταια προσπαθούσαν να βγάλουν άκρη.
Το ζητούμενο εν προκειμένω δεν είναι ν’ αναλύσουμε την αγωνιστική αξία του Γκριγκόνις. Όποιος έχει δει έστω και στοιχειωδώς Ευρωλίγκα τα τελευταία χρόνια ξέρει ότι πρόκειται για έναν από τους καλύτερους shooting guard (που μπορεί να παίξει και στο «1» ενίοτε αλλά και, υπό συνθήκες, στο «3») που αγωνίζονται στην Γηραιά Ήπειρο και ότι οι Πράσινοι κάλυψαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη φυγή του (λατρεμένου) Νεμάνια Νέντοβιτς.
Το κυρίως θέμα βρίσκεται εκτός των τεσσάρων γραμμών κι έχει να κάνει με τον τρόπο που χειρίστηκε την υπόθεση η διοίκηση της ελληνικής ομάδας, το νομικό της επιτελείο και, συνελόντι ειπείν, όλοι όσοι συνεισέφεραν στην επίτευξη της συμφωνίας.
Αξίζει να τονιστεί για νιοστή έκτη φορά (αν δεν έχουμε χάσει το μέτρημα) πως η κατάσταση στις όποιες διαπραγματεύσεις πια με τους συλλόγους της Ρωσίας δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη. Ως γνωστόν, εξαιτίας του πολέμου, η Ρωσία είναι αποκλεισμένη σε οικονομικό επίπεδο απ’ όλο τον δυτικό κόσμο, κάτι που κάνει τις οποιεσδήποτε συναλλαγές με το Κρεμλίνο να θυμίζουν επεισόδιο του Mission Impossible με τον Τομ Κρουζ «ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ».
Ο Παναθηναϊκός χάρη στις εξαιρετικές σχέσεις που διατηρεί σε διοικητικό επίπεδο με την ΤΣΣΚΑ (κάτι που χτίζεται, φυσικά, σε βάθος χρόνου, όταν και οι δύο ομάδες βρίσκονται επί σειρά ετών στο πορτοκαλί προσκήνιο) μπόρεσε να πείσει τους Ρώσους να «φτιάξουν» μία ρήτρα που δεν υπήρχε στο συμβόλαιο του παίκτη κι εν συνεχεία να μπει στη διαδικασία του τριμερούς συμφωνητικού, το οποίο έλυνε τα χέρια όλων των εμπλεκομένων.
Το ότι ο Παναθηναϊκός την τελευταία διετία (των εσόδων-εξόδων) είναι στο παρκέ κατώτερος του τεράστιου brand που έχει χτίσει από τα mid-90s έως και μέχρι τα τέλη σχεδόν της προηγούμενης δεκατίας, είναι κάτι που αποτελεί καθολική αλήθεια και δεν αμφισβητείται.
Εξίσου αναμφισβήτητο, ωστόσο, είναι πως το όνομά του μετράει στην ευρωπαϊκή (και όχι μόνο) αγορά, πως οι διασυνδέσεις του παραμένουν στο υψηλότερο επίπεδο και πως περιβάλλει ακόμα μία ολόφωτη αίγλη σύσσωμο το Τριφύλλι.
Αν δεν ήταν ο Panathinaikos, άκρη με την ΤΣΣΚΑ (που ήταν στα δικαστήρια με τον Λιθουανό) δε θα έβγαινε.
Αν δεν ήταν ο Panathinaikos, μετά από δύο κάκιστες ευρωπαϊκές σεζόν, ο Γκριγκόνις δε θα ήθελε να έρθει στην Αθήνα.
Αν δεν ήταν ο Panathinaikos, η Βαλένθια μάλλον θα είχε αναδειχθεί «νικήτρια» στη μάχη για την υπογραφή του 28χρονου combo guard.
Αλλά να, είναι ο Panathinaikos.
Ώρα να υπενθυμίσει, σιγά-σιγά, την ταυτότητά του και όταν μπει η πεντάδα του στο παρκέ.