Δεν ξέρουμε κατά πόσο ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είδε πέρσι τον Μάιο τον Παναθηναϊκό ως μια ευκαιρία να κάνει έναν νέο ΑΠΟΕΛ, αλλά σε ακόμα μεγαλύτερο μέγεθος, αλλά 14 μήνες μετά, φαίνεται πως έχει στο μυαλό του κάτι που λίγοι είχαμε και πιστεύαμε ότι θα συμβεί τόσο άμεσα.
Έναν χρόνο πριν οι Παναθηναϊκοί ήταν σε μια κατήφεια γιατί είχε μόλις ολοκληρωθεί μια καταστροφική χρονιά για την ομάδα, που βγήκε 6η στα play offs και δεν βγήκε Ευρώπη σε μια χρονιά που είχε σβηστεί η ποινή.
Σήμερα, με την εικόνα της ομάδας, την εικόνα του κλαμπ συνολικά και με τους παίκτες που ήρθαν και θα έρθουν, βλέπουν ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να το πει ανοιχτά ότι θα γίνει διεκδικητής πρωταθλήματος.
Όχι πως θα το πάρει. Ούτε ότι θα τα σαρώσει όλα και θα κερδίζει αέρα πατέρα. Τέτοιες αλαζονικές τάσεις δε χωράνε στον αθλητισμό και κυρίως στην ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ιδίως σε μια χρονιά πρωτόγνωρη για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Καμία ομάδα δεν έχει διαχειριστεί ποτέ ξανά πριν ένα Μουντιάλ στη μέση της σεζόν. Αυτές κιόλας που θα παίξουν Ευρώπη, θα παίζουν μέχρι μέσα Νοεμβρίου ποδόσφαιρο κάθε 3-4 ημέρες.
Ο Παναθηναϊκός στάθηκε τυχερός μέσα στην ατυχία του σε επίπεδο Ευρώπης. Ή μήπως το πλάνο του ήταν αυτό εξ αρχής;
Θα ήταν προφανώς χαζό για μια ομάδα να πει ότι παρατάει το ενδεχόμενο να παίξει σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Κι ο Παναθηναϊκός αν είχε τέτοια σκέψη, θα περνούσε στους ομίλους πρώτα και μετά θα έλεγε εκεί ότι δεν διαθέτει το βάθος για να παίζει εξίσου ανταγωνιστικά σε κάθε διοργάνωση κι επειδή πρωτεύει το πρωτάθλημα, η Ευρώπη θα είναι για τη χαρά του παιχνιδιού.
Αν πάμε πίσω στον Μάιο, θα θυμηθούμε όλοι τα λόγια του Γιοβάνοβιτς πως ο Παναθηναϊκός δεν έκανε τίποτα που βγήκε Ευρώπη, αλλά θα κάνει μόνο όταν μπει ομίλους. Και σωστά είπε. Για να εξελιχθεί σε νοοτροπία και μέγεθος ένας σύλλογος, θέλει να ακούγονται αυτά τα λόγια και να περνάει στο μυαλό όλων.
Ο τρόπος όμως που εξελίχθηκαν τα πράγματα μες στο καλοκαίρι και η συμπεριφορά του οργανισμού συνολικά, από την διοίκηση ως τους οπαδούς, δείχνει κάτι που δε θα μπορούσαμε να το δούμε εύκολα από την κάψα να περάσει ο Παναθηναϊκός τη Σλάβια και να μπει στους ομίλους.
Θα μπορούσε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς να πάει να πάρει 3-4 παίκτες για το κέντρο που δεν τους έχει εξετάσει καλά και να πάρει ρίσκο φορτώνοντας την ομάδα με συμβόλαια που μπορεί και να αποδεικνύονταν βαρίδια; Θα μπορούσε. Και θα είχε τη δικαιολογία πως είχε πίεση χρόνου για να πάρει παίκτες εν όψει Σλάβιας.
Μπορεί αυτοί οι παίκτες να ήταν βοηθητικοί και ο Παναθηναϊκός να έμπαινε στους ομίλους. Αλλά θα υπήρχε μεγάλη πιθανότητα στην πορεία της σεζόν να μη συνεισφέρουν στο πρωτάθλημα και να χάσει ο Παναθηναϊκός την ευκαιρία να διεκδικήσει το πρωτάθλημα και μια από τις δύο πολύ προνομιούχες θέσεις για την Ευρώπη.
Και να φορτωθεί φυσικά με βαρίδια για 3-4 χρόνια, σε ένα καλοκαίρι που κατάφερε να διώξει Μπεκ, Αγιούμπ, Μακέντα και Χατζηγιοβάνη. Ή να πάρει παίκτες για 1 χρόνο και το επόμενο καλοκαίρι να ψάχνεται πάλι για 6-7 παίκτες.
Όχι. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει πείσει τον Αλαφούζο πως ξέρει το σωστό μονοπάτι για να μεγαλώσει ο σύλλογος και ο Αλαφούζος ευτυχώς τον εμπιστεύεται απόλυτα. Και μακάρι για τον Παναθηναϊκό αυτό να κρατήσει και να θεμελιωθεί φέτος σε μια χρονιά που η απόστασή του από την πρώτη θέση δε θα είναι 25 βαθμοί, αλλά 5. Στη χειρότερη των περιπτώσεων.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς αποφάσισε να εμπιστευτεί το υπάρχον ρόστερ για τα ματς με τη Σλάβια, με 2-3 προσθήκες το πολύ και να διεκδικήσει ό,τι μπορεί με αυτούς. Και είδαμε πως με δύο διαιτησίες, αν όχι 50-50, έστω 55-45 υπέρ της Σλάβια, ο Παναθηναϊκός θα είχε προκριθεί.
Καμία ομάδα όμως δεν πρέπει να στήνεται με γνώμονα 4 ματς το καλοκαίρι. Πρέπει να στήνεται με ορίζοντα διετίας ή τριετίας. Αυτό κάνει ο Ιβάν. Δε λέμε πως έχει το αλάθητο ή ότι δε θα κάνει αστοχίες.
Λέμε όμως πως είναι ο προπονητής, ως τώρα δεν έχει απογοητεύσει, παρουσιάζει μια ομάδα θελκτική στο μάτι, που θα πρέπει να είναι το ζητούμενο για τον φίλαθλο, να απολαμβάνει την ομάδα του κι ας μην καταλήξει σε τίτλους και γι΄αυτό αξίζει να υπάρξει εμπιστοσύνη στο πλάνο του.
Αν για παράδειγμα ο Παναθηναϊκός φέρνει τον Μπερνάρντ και έχει για τα εξτρέμ και την επίθεση Παλάσιος, Αϊτόρ, Βέρμπιτς, Σπόραρ και τον Βραζιλιάνο, ενώ θα υπάρχει στον πάγκο φέτος ο Ιωαννίδης συν ενδεχομένως ένας ακόμα χαφ που θα μπορεί να καλύπτει το 8 και το 10, τότε να του πει τι και ποιος;
Και θα έχει κι ένα καλό κέντρο με Πέρεθ, Κουρμπέλη, Τσέριν, Αλεξανδρόπουλο. Παίκτες πολυθεσίτες, παίκτες που μπορούν να υποστηρίξουν το πρέσινγκ, το τρέξιμο, το σύγχρονο ποδόσφαιρο εν γένει.
Προφανώς και δεν είναι εχέγγυο απόλυτης επιτυχίας. Πολλά μπορεί να πάνε στραβά σε μια χρονιά, πολλά μπορεί να αλλάξουν. Υπάρχει ακόμη πανδημία, υπάρχει Μουντιάλ, υπάρχουν τραυματισμοί.
Στη θεωρία όμως το πλάνο του Ιβάν είναι σωστό. Και τίμιο απέναντι στον Παναθηναϊκό, το παρελθόν του και το ταμείο της ομάδας. Δεν θέλει να γίνει Στραματσόνι. Δε θέλει να φορτώσει στο ταμείο Γουακάσο, Ιμπάρμπο, Λεντέσμα, Βέμερ και Εσιέν.
Γι΄αυτό, δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως θυμίζει κάτι από Ομπράντοβιτς. Γιατί, όπως και με τον Ζέλικο, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς σε πείθει πως ακόμα και κάποια λάθη που συμβαίνουν έχουν έναν απώτερο στόχο ή ότι έχει την ικανότητα να τα εκμεταλλευτεί προς όφελος της ομάδας.