Τον Έβαλντ Λίνεν τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα ως μια συμπαθητική και ταπεινή φυσιογνωμία: Κοντούλης, σκυφτός, με τα γυαλάκια του, περισσότερο θύμιζε επίτροπο εκκλησίας, παρά προπονητή. Άσε το περιβόητο μπλοκάκι που σημείωνε μανιωδώς κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Αυτό που είχε γίνει trademark και είχε επιφέρει τη μνημειώδη ατάκα οπαδού του Ολυμπιακού μετά τον αποκλεισμό από τη Μακάμπι:
«Γράφεις, γράφεις, γράφεις… Τι γράφεις… μυθιστόρημα;»
Κι όμως…
Η ζωή του Λίνεν (ποδοσφαιρικά και μη) θα μπορούσε εύκολα να γίνει βιβλίο.
Με πολλές, πλούσιες σελίδες κι ένα κεφάλαιο-σταθμό:
Τον ανατριχιαστικό τραυματισμό του ενόσω ήταν ποδοσφαιριστής!
Εκτός από βιρτουόζος και ταλαντούχος εξτρέμ, ο 68χρονος σήμερα Γερμανός υπήρξε και βαθιά πολιτικοποιημένος.
Αριστερός και στις πεποιθήσεις (πέρα από την πλευρά που έπαιζε στο γήπεδο), δεν περιοριζόταν να μιλάει στην μπάλα.
Μιλούσε πολύ και για τα καυτά κοινωνικά ζητήματα της δεκαετίας του ’80, προκαλώντας το συντηρητικό κομμάτι του γερμανικού κοινού.
Χαρακτηριστικό είναι ότι πολλοί (με αφορμή τις αριστερές του απόψεις και παρεμβάσεις) τον καλούσαν να μετακομίσει στην Ανατολική Γερμανία.
Μόνο που ο Λίνεν δεν… μασούσε καθόλου.
Και η πιο τρανή απόδειξη ότι ο (φαινομενικά) ανθρωπάκος που συναντήσαμε στους ελληνικούς πάγκους έτρωγε σίδερα εντός κι εκτός των γερμανικών γηπέδων ήρθε το απόγευμα της 14ης Αυγούστου 1981.
Ως παίκτης της Αρμίνια Μπίλεφελντ ο 28χρονος (και μαλλιάς τότε) άσος βρισκόταν αντιμέτωπος με τη Βέρντερ Βρέμης του Ότο Ρεχάγκελ.
Σε μια εφόρμησή του λοιπόν από την αριστερή (φυσικά) πλευρά επιχειρεί να προσπεράσει τον Νόρμπερτ Ζίγκμαν!
Εκείνος επιστρατεύει την τακτική «ή ο παίκτης ή η μπάλα», του κάνει ένα τάκλιν για… φυλακή και με τις τάπες του σκίζει κυριολεκτικά τον μηρό!
Ακολουθούν, όπως είναι εύλογο, σοκαριστικές στιγμές.
Ο Λίνεν σφαδάζει στο έδαφος, βλέπει την τομή 25 εκατοστών στο μπούτι του και προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι του έχει συμβεί.
Αφού τραβάει λοιπόν τα μαλλιά του και ουρλιάζει από τον πόνο, κάνει το αδιανόητο:
Σε αντίθεση με σημερινούς παίκτες που μένουν πεσμένοι στο τερέν για κανένα μισάωρο έπειτα από ένα χάδι, τινάζεται σαν ελατήριο.
Και με το αίμα να ρέει από το πόδι του, την ώρα που είχε ξεπροβάλλει το κόκαλο (!) έτρεξε αφηνιασμένος προς τον Ρεχάγκελ!
Συνέδεσε αυτό που συνέβη με την εντελώς αντίθετη πολιτική άποψη του μετέπειτα τεχνικού της εθνικής Ελλάδας (που ήταν δηλωμένος υποστηρικτής του δεξιού Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος)
Και αφού ούρλιαξε προς το μέρος του και τον έσπρωξε, τον κατηγόρησε ανοιχτά μετά τη λήξη ως ηθικό αυτουργό:
«Νομίζω ότι κανείς υγιής φίλαθλος δεν πιστεύει ότι έγινε κάτι επίτηδες, αλλά όλοι είδαν πως ο προπονητής παρότρυνε τους παίκτες του να είναι πιο επιθετικοί. Κατηγορώ τον προπονητή της Βέρντερ για αυτό το φάουλ».
Από την πλευρά του ο θύτης του «πιο γνωστού φάουλ στην ιστορία της Bundesliga», όπως έχει χαρακτηριστεί, αρνήθηκε ότι ενήργησε βάσει οδηγίας:
«Στιγματίστηκα ως ένας από τους πιο βίαιους αμυντικούς, παρότι δεν είχα αποβληθεί ούτε μια φορά στην καριέρα μου. Δεν μου έκανε κανένα σήμα ο Ρεχάγκελ, δεν είχα κάποια συνεννόηση μαζί του στα πρώτα 20 λεπτά του αγώνα», ανέφερε συγκεκριμένα ο Ζίγκμαν.
Έπειτα από χρόνια, δε, εξήγησε:
«Μετά από χιλιάδες φορές που έχω ερωτηθεί, είμαι ξεκάθαρος: Δεν ήταν σκόπιμο. Ήταν κατά 90% θέμα ατυχίας, μπορούμε να το αποκαλέσουμε και μοίρα. Θεέ μου, πάντα δίνω το 1000%. Ήθελα να κερδίσω.
Οι παίκτες της Μπίλεφελντ μας ορμούσαν σαν τρελοί και σε κάποια φάση ο Ότο μας φώναξε “πηγαίνετε και εσείς πάνω τους”. Δεν εννοούσε ότι ήθελε να τους κάνουμε ζημιά. Αν ήθελα να του κάνω σκόπιμα φάουλ, δεν θα τραβιόμουν προς τα πίσω, όπως έκανα».
Ο Λίνεν, από την άλλη, υπήρξε αρχικά αμετακίνητος.
Αρνούταν τη συγγνώμη του Ζίγκμαν και έφτασε μέχρι και του σημείου να κινηθεί νομικά εναντίον του ίδιου και του Ρεχάγκελ.
Αφότου βρήκε τοίχο ωστόσο στο δικαστήριο της Βρέμης (χαρακτηρίζοντας την απόφαση γελοία και πρωτόγονη) σταμάτησε τη σχετική προσπάθεια λόγω χρονοβόρων διαδικασιών.
Ωστόσο αυτό δεν έφτανε ν’ αποφορτίσει το κλίμα που δημιουργήθηκε ανάμεσα στις δυο πλευρές.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Ζίγκμαν κατήγγειλε απειλές εναντίον του και δέχθηκε αστυνομική προστασία.
Την επόμενη φορά, δε, που βρέθηκαν αντιμέτωπες οι δυο ομάδες ο Ρεχάγκελ φορούσε -σύμφωνα με τα γερμανικά ΜΜΕ- αλεξίσφαιρο γιλέκο στον πάγκο.
Όπως συνέβη ωστόσο με το σοκαριστικό τραύμα του Λίνεν (έπειτα από 23 ράμματα και αποχή ενός μήνα από τα γήπεδα) ο χρόνος επούλωσε και την «πληγή» ανάμεσα στον Λίνεν και τον συνάδελφό του.
Μπορεί λοιπόν οι σχέσεις του με τον Ρεχάγκελ να παρέμειναν διαχρονικά ψυχρές, ωστόσο τον Ζίγκμαν τον συγχώρησε.
Δέχθηκε μάλιστα να συμμετάσχει σε βιβλίο που έγραψε ο άλλοτε αμυντικός της Βέρντερ για το περιστατικό.
Και το χαρακτήρισε μια καλή αφορμή για ν’ αλλάξει κάπως η νοοτροπία που είχαν ως τότε οι παίκτες:
«Ο Νόρμπερτ ήταν το θύμα. Αυτό που του συνέβη θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε αμυντικό, επειδή αυτός ήταν ο τρόπος που παιζόταν το παιχνίδι τότε.
Μου ζήτησε συγγνώμη αμέσως μετά το περιστατικό μ’ ένα ωραίο γράμμα. Ήταν σαφές ότι δεν ήθελε να με τραυματίσει. Μετά από αυτό το ανυπόφορο φάουλ, διαφοροποίησε τις πράξεις του κόντρα στους αντιπάλους του.
Για εμένα ήταν ένα σημάδι που έδειχνε ότι έπρεπε να μπει ένα τέλος στη βιαιότητα που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στο ποδόσφαιρο»…