Κάποτε, στο εγγύς μέλλον ενός απώτερου «τώρα», θα πουν για ένα πιτσιρίκι που ήταν αθεράπευτα ερωτευμένος μ’ εκείνη. Τι περίεργη «εκείνη», αλήθεια, με δύο κεφάλια κι ένα περήφανο τρίχωμα να καλύπτει απ’ άκρη σ’ άκρη το κορμί της…
Κάποτε, κάποιοι πιο ταλαντούχοι εξ ημών, θα σταθούν και πάλι στα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα, στο υπερμέγεθες ταλέντο του που έβγαζε ακόμα και το πιο αδαές μάτι, στην κατάβαση στην Αθήνα για να κατακτήσει τον γαλανόλευκο ποδοσφαιρικό κόσμο.
Κάποτε, θα ξαναγραφτούν ρομαντικές λέξεις επί ρομαντικών λέξεων για το πώς γύρισε την πλάτη στα εκατομμύρια του Ολυμπιακού, προκειμένου να φορέσει τη φανέλα της.
Κάποτε, όταν ο Χρόνος θα γεράσει, ένας θα γυρίσει το βλέμμα στο νοσταλγικό παρελθόν και θα σταθεί σε γκολ με το δεξί, με το αριστερό, με το κεφάλι– με κάθε δυνατό τρόπο. Με την, ιστορικής «υφής», ανάβαση στα κάγκελα και την ένωση πωρωμένου παίκτη και αλλόφρονος κόσμου για χάρη της… Ένωσης. Για τα τεμάχια στα ντέρμπι, τις ευρωπαϊκές βραδιές, τα ηχηρά «όχι» σε τεράστια κλαμπ που προσέφεραν γη και ύδωρ, καθώς ο τόπος του, η ζωή του, ήταν η Νέα Φιλαδέλφεια.
Κάποτε θα φτάσουν στο μοιρολατρικό «αντίο», που αποδείχτηκε πως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα μελωδικό «δε χανόμαστε εμείς», παιγμένο σ’ ένα πιάνο καμωμένο από κίτρινο και μαύρο.
Κάποτε, όταν θα κοιτάζουμε προς τα πίσω, θα στεκόμαστε στην εκτός πάσης αγωνιστικής λογικής απόφαση του πρόωρου «αντίο», μόλις στα 31 και μ’ ένα παχυλό συμβόλαιο στην Ατλέτικο να τον περιμένει, γιατί η αίγλη ενός σακακιού με τον Δικέφαλο υπερνικούσε ακόμα και το πιο ποθητό σορτσάκι ποδοσφαιριστή.
Κάποτε, η εποχή του «Μόνη ξανά δε θα σ’ αφήσω» θα πάρει τη θέση της στην ιστορία όπως της αρμόζει και με τις όποιες σκιές να οδηγούνται στο νεκροταφείο των ανούσιων αναμνήσεων.
Κάποτε, η περίοδος που αμφισβητήθηκε το μελάνι στο μπράτσο του, εκείνο το πανίσχυρο σύμβολο κάτω από το “ORIGINAL”, θα ξεβάψει σαν λεκτική μουτζούρα που δεν αξίζει ουδείς ν’ ασχολείται μαζί της, για να μη λερώσει την ψυχή του.
Κάποτε, ύστερα από μια ηθελημένη αποχή 10 και περισσότερων ετών, όταν ο παιδικός του έρωτας θα επιστρέψει στις δοξασμένες ρίζες του, εκείνος θα κληθεί να δώσει το «παρών».
Κάποτε, όταν θα γυρίζουμε στα πολυπόθητα «παλιά», θα θυμόμαστε τη μέρα που 23 θρύλοι της ομάδας παρέλασαν στο χορτάρι της Νέας Φιλαδέλφειας και αποδείχτηκε περίτρανα πως οι παλιές αγάπες δεν πάνε στον παράδεισο, αλλά μένουν πεισματικά κολλημένες στη γη- εκεί που κατοικούν πραγματικοί άνθρωποι με σάρκα και οστά.
Κάποτε, το χειροκρότημα για τον «κοντό»- αυτή η πρωτοφανής αποθέωση στα εγκαίνια της OPAP Arena, αποκλειστικά, θαρρείς, για χάρη του- θα μετατρέπει σε λιωμένα ρολόγια του Νταλί τις γκρίζες στιγμές και θα εξυμνεί τις απειράριθμες λαμπερές, μ’ έναν τρόπο που μόνο η αληθινή αγάπη μπορεί να πετύχει.
Το βράδυ της Παρασκευής ο Ντέμης επέστρεψε, και αυτός, στο σπίτι και η ΑΕΚ (του) ήταν εκεί για να τον αγκαλιάσει.
Στην περίπτωσή του(ς) δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Η καρδιά, βλέπετε, μιλάει πάντα στην καρδιά.