Το καλοκαίρι του 2018 η Γιουβέντους απολάμβανε την έβδομη συνεχόμενη κατάκτηση του ιταλικού πρωταθλήματος. Η Μεγάλη Κυρία είχε διαλύσει κάθε έννοια ανταγωνισμού εντός των ιταλικών συνόρων, ήταν το αναμφισβήτητο αφεντικό στη χώρα της ωστόσο τα πράγματα δεν έμοιαζαν τόσο ιδανικά για εκείνη στις διεθνείς διοργανώσεις. Το αντίθετο: στο Champions League, η Γιουβέντους αδυνατούσε να χτυπήσει τα έτερα μεγάλα μεγέθη της διοργάνωσης.
Το 2015 και το 2017 η Γιούβε είχε φτάσει στον τελικό του Champions League αλλά ηττήθηκε σχετικά εύκολα από Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης αντίστοιχα, δύο ακόμα φορές συνάντησε την Μπάγερν Μονάχου στα νοκ άουτ και αποκλείστηκε, γνώρισε άλλον έναν αποκλεισμό στα νοκ άουτ από την Ρεάλ, ενώ μια ακόμα φορά δεν κατάφερε καν να περάσει τη φάση των ομίλων και «υποβιβάστηκε» στο Europa League. Όσο εύκολα έπαιρνε τα πρωταθλήματα στην Ιταλία άλλο τόσο δύσκολο έμοιαζε, την ίδια χρονική περίοδο, να κάνει το μεγάλο βήμα στην Ευρώπη.
Η απόκτηση του Κριστιάνο Ρονάλντο έμοιαζε το ιδανικό αντίδοτο για αυτή την πραγματικότητα. Ο 32χρονος τότε Πορτογάλος ήθελε μια νέα πρόκληση στην καριέρα του και το να πάρει από το χεράκι την Γιουβέντους για να την οδηγήσει στην κατάκτηση του Champions League έμοιαζε η τέλεια εύκαιρια για τις φιλοδοξίες του. Αυτά που περίμεναν ωστόσο από τον Κριστιάνο στο Τορίνο όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ, αλλά η Γιούβε έκανε εν τέλει βήματα πίσω.
Στα τρια χρόνια που ολόκληρη η Γιουβέντους στήθηκε γύρω από τον Ρονάλντο αποκλείστηκε στο Champions League κατά σειρά από τον Άγιαξ, την Λιόν και την Πόρτο: από εκεί που το πρόβλημα της Γιουβέντους ήταν τα μεγαθήρια της διοργάνωσης, κατέληξε να αποκλείεται και από ομάδες «δεύτερης διαλογής». Στην Ιταλία δε, η Γιούβε πανηγύρισε άλλα δυο πρωταθλήματα με τον Ρονάλντο στο ενεργητικό της αλλά απώλεσε τον τίτλο στην 3η του χρονιά. Με άλλα λόγια, η επένδυση στον Ρονάλντο όχι απλά συνοδεύτηκε από ευρωπαϊκό πισωγύρισμα αλλά και από απώλεια του τίτλου του απόλυτου αφεντικού εντός της Ιταλίας.
Ίσως τα πρώτα καμπανάκια για το γεγονός ότι το πάλαι ποτέ παιδί-θαύμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου δεν έχει πια την ίδια δυναμική ούτε την ίδια επιδραστικότητα στα σύνολα που αγωνίζεται να έπρεπε να είχαν χτυπήσει από τότε. Όμως η αποτυχία του στη Γιουβέντους καμουφλαρίστηκε από ένα άλλο γεγονός: παρά την παταγώδη αποτυχία του να αλλάξει την ιστορία της Γιουβέντους, συνέχιζε να σκοράρει κατά ριπάς. Και όταν ένας επιθετικός σκοράρει κατά ριπάς, δεν μπορείς να του αποδώσεις την συνολική αποτυχία μιας ομάδας. Σωστά; Όχι ακριβώς…
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν παραδειγματίστηκε από την αποτυχία της Γιουβέντους να πορευτεί μετουσιώνοντας τον Ρονάλντο στο επικέντρο του αγωνιστικού της πλάνου και όταν το καλοκαίρι του 2020 ο 36χρονος πλέον Πορτογάλος επέστρεφε στο Ολντ Τράφορντ άπαντες στον οργανισμό της πανηγύριζαν θεωρώντας πως πρόκειται για μια κίνηση ματ. Τη μεγάλη γιορτή χαλούσαν ορισμένες μειοψηφικές φωνές κάτι λίγων ρεπόρτερ της Γιουνάιτεντ και κάτι λίγων φίλων της στα οπαδικά φόρουμ της ομάδας, που αντιμετώπιζαν με σκεπτικισμό αυτή την κίνηση.
Οι φωνές αυτές δεν αρνούνταν φυσικά πως ο Κριστιάνο θα είναι ένα επιθετικό υπερόπλο στη φαρέτρα του πρωταθλήματος. Μόνο που για την Γιουνάιτεντ το πρόβλημα δεν ήταν αυτό. Άλλωστε πριν τον Ρονάλντο υπήρξε ο Καβάνι που μια χαρά σκόραρε και πριν τον Καβάνι ήταν ο Ιμπράιμοβιτς: τα ίδια θα έκανε και ο Ρονάλντο. Το πρόβλημα της Γιουνάιτεντ ήταν πιο συνολικό και είχε να κάνει με το γεγονός ότι η συλλογική της λειτουργία δεν μπορούσε να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στο αμυντικό τρανζίσιον μέσα στους καταιγιστικούς ρυθμούς της Premier League και έτσι, αδυνατούσε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Ναι, ο Ρονάλντο θα έβαζε πολλά γκολ με την Γιουνάιτεντ αλλά στην εποχή που η έννοια του επιθετικού που δεν ακολουθεί την ένταση ολόκληρου του ματς -και ειδικά στο ασύλληπτα εντατικό επίπεδο του αγγλικού πρωταθλήματος- είναι πια ξεπερασμένη, αρκούν τα γκολ του;
Τα στατιστικά στοιχεία των πέντε μεγάλων πρωταθλήματων της Ευρώπης (Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία) έδειχναν πως την τριετία που είχε προηγηθεί, εκείνη κατά την οποία ο Ρονάλντο αγωνιζόταν στην Ιταλία, ο Πορτογάλος βρισκόταν συστηματικά ήταν στο κατώτερο 2% των επιθετικών όσον αφορά τις πιέσεις ανά 90λεπτο. Με απλά λόγια; Πίσω από την προφανή εικόνα του πυρηνικού επιθετικού που παρά τα χρόνια του συνεχίζει να σκοράρει, υπάρχει η μεγάλη και ουσιαστική εικόνα: ο Ρονάλντο δεν μπορεί πια να ανταποκριθεί στα δεδομένα του υψηλότερου ποδοσφαιρικού επιπέδου.
Οι μεγάλες ομάδες της Ευρώπης μοιάζουν να έχουν καταλάβει απόλυτα αυτή την πραγματικότητα. Γι’ αυτό και παρά το γεγονός ότι ο Κριστιάνο επιχείρησε να αλλάξει ποδοσφαιρική στέγη το περασμένο καλοκαίρι, ξενερωμένος από το ότι η Γιουνάιτεντ δεν θα έπαιζε Champions League, τα κορυφαία κλαμπ απαξίωσαν να ασχοληθούν με την περίπτωσή του. Στο ίδιο συμπέρασμα φαίνεται πως έχει καταλήξει και ο Έρικ Τεν Χαγκ: ο Ολλανδός τεχνικός έχει συνειδητοποιήσει πως συνολικά η Γιουνάιτεντ κερδίζει περισσότερα με το να κρατάει στον πάγκο τον Πορτογάλο σούπερ σταρ σε σχέση με το να τον έχει ακούνητο από την 11άδα.
Αυτό που ολόκληρο το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έχει αντιληφθεί, ο ίδιος ο Ρονάλντο και οι φανατικοί του προσωπικοί οπαδοί αρνούνται να αποδεχθούν. Η φασαρία που κάθε τρεις και λίγο σηκώνει ο ίδιος αρχίζει να γίνεται πολύ κουραστική. Ενόψει Μουντιάλ φαίνεται πως και ο ίδιος έχει αρχίσει να κουράζεται, γι’ αυτό και δήλωσε πως αν καταφέρει στο Κατάρ να σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση: μοιάζει η πρώτη του δήλωση εδώ και καιρό που πατάει στην πραγματικότητα. Ίσως να πρέπει να το σκεφτεί εν γένει. Ίσως έφτασε η ώρα, αν όχι να αποσυρθεί από το κορυφαίο επίπεδο, να αποσυρθεί οριστικά από το ποδόσφαιρο προτού οι συνεχόμενες γκρίνιες του νοθέψουν τον αναμφισβήτητο σεβασμό που έχουν άπαντες για όσα έχει πετύχει τόσα χρόνια στα γήπεδα.