Ο Νίκος Παππάς θα είναι πάντα ένα μεγάλο ερωτηματικό για το ελληνικό μπάσκετ. Το potential του όπως διαφαινόταν το 2013 ήταν τέτοιο, που όλοι έλεγαν ότι στη χειρότερη θα είναι ένας νέος Διαμαντόπουλος και στην καλύτερη ο επόμενος Σπανούλης.
Στο 2022, μετά από δύο σοβαρότατους τραυματισμούς και κάποιους λιγότερο σοβαρούς, αλλά εξίσου επιζήμιους, ο Νίκος Παππάς επιστρέφει στον Παναθηναϊκό, 3 χρόνια μετά την αποχώρησή του, προσδοκώντας πως θα δώσει ένα ιδανικό φινάλε στην καριέρα του, κατακτώντας τίτλους με την ομάδα της καρδιάς του και – στο βάθος βάθος – πηγαίνοντας και σε ένα final-4.
Με τα δεδομένα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, οι πιθανότητες είναι εναντίον του. Και εναντίον του Παναθηναϊκού. Απέναντι του ο Ολυμπιακός, μια ομάδα που είναι στην τρίτη χρονιά του σχεδίου της. Ο Παναθηναϊκός ελπίζει να ολοκληρώσει την πρώτη χρονιά τον Ιούνιο και να μην είναι στην αναζήτηση προπονητή και παικτών.
Οι τελευταίες ημέρες, αλλά και η πραγματική αξία των παικτών, δείχνει πως ο Παναθηναϊκός θα έχει βάλει αυτή τη χρονιά τις βάσεις, επιτέλους.
Αν και μοιάζει παράδοξο, οι βάσεις δείχνουν πιο εύκολες και στέρεες για την Ευρωλίγκα, παρά για το ελληνικό πρωτάθλημα. Ο λόγος; Μα φυσικά η υποχρέωση για χρήση Ελλήνων.
Υπάρχουν Έλληνες ικανοί να σταθούν στην ελληνική λίγκα; Σλούκας-Παπανικολάου-Βεζένκοφ-Λάρυ-Λούντζης είναι στον Ολυμπιακό. Αντετοκούνμπο επί 3 στο NBA. Καλάθης στη Φενέρ. Μήτρου-Λονγκ στην Αρμάνι. Ο Παπαπέτρου έφυγε το καλοκαίρι για την Παρτιζάν.
Μένει η υπόθεση Μήτογλου, που κι αυτός, μετά από έναν χρόνο απραξίας, αποτελεί ενός είδους ερωτηματικό, παρά την αδιαμφισβήτητη ποιότητά του.
Ο Παναθηναϊκός καλείται στο πρωτάθλημα να παίζει με εξαναγκασμό ως προς τους Έλληνες. Με εξαίρεση τον Παπαγιάννη και τους Καλαϊτζάκηδες που έχουν βρει τον ρόλο του «χαμάλη πολυτελείας», για να κάνουν φάουλ και να πιέζουν τα αντίπαλα γκαρντ, δεν υπάρχει Έλληνας να μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς.
Ο Μποχωρίδης είναι τίμιος μεν αλλά μέχρι εκεί, Μαντζούκας και Χουγκάζ δεν έχουν δείξει πρόοδο, αν κρίνουμε από τον χρόνο που χρησιμοποιούνται.
Στα δε γκαρντ, στις θέσεις 1-2, η κατάσταση είναι απελπιστική. Ο Παναθηναϊκός έχει ικανούς παίκτες μόνο ξένους και κανέναν Έλληνα. Γι΄αυτό και αναγκάστηκε να αφήσει τον Γκριγκόνις εκτός πρωταθλήματος.
Αυτό είναι το βασικότερο στοιχείο στο διαβατήριο της επιστροφής του Παππά. Ο Παππάς είναι, ακόμα και μετά από τόση ταλαιπωρία και αποχή από επίσημα ματς, καλύτερος από κάθε άλλον Έλληνα σε αυτή τη θέση, και με το know how που έχει στα του Παναθηναϊκού, θα συντηρήσει και τη φλόγα των απαιτήσεων, της ιστορίας και των ιδανικών του κλαμπ, κάτι που ο Παπαγιάννης δεν το έχει ακόμα σε απόλυτο βαθμό.
Σε πολλούς φαίνεται άκυρη αυτή η επιστροφή, άλλοι αναφέρουν πως ο Νίκος Παππάς δεν τα πήγε καλά με κανέναν προπονητή με εξαίρεση τον Πιτίνο κάπως, όμως όλα κρίνονται βάσει και των στόχων.
Αν ο Παναθηναϊκός και ο Νίκος Παππάς αντιλαμβάνονται από κοινού πως αυτή η συνεργασία θα κινηθεί με ταβάνι το ελληνικό πρωτάθλημα κι ό,τι παραπάνω έρθει, καλοδεχούμενο, τότε θα είναι μια κίνηση σχεδόν ματ.
Αν βάλουν παραπάνω πρέπει απ΄αυτό, τότε θα είναι απλά μια λάθος επιλογή, που, ας ελπίσουμε, να μην έχει διαταράξει τους ρόλους που δείχνουν να βρίσκουν σιγά σιγά όλοι τους, τώρα που λείπει και ο Γκριγκόνις.
Σε κάθε περίπτωση, είναι μια επιστροφή που έχει συναισθηματική αξία και δεν βλέπουμε γιατί να είναι κακό αυτό ή να χρήζει απολογίας. Στο παρελθόν έχει κατηγορηθεί ο Παναθηναϊκός πως δεν σέβεται τα παιδιά του.
Ε, τώρα κάνει μια κίνηση που έχει σημαντικό συμβολισμό, γιατί θέλει ένα δικό του παιδί είτε να βρει έναν καλό εαυτό για να παίξει άλλα 1-2 χρόνια μπάσκετ είτε να τελειώσει το μπάσκετ με τη φανέλα που ερωτεύτηκε.