Με αφορμή το μεγάλο ντέρμπι της Νέας Φιλαδέλφειας ανάμεσα σε ΑΕΚ και Παναθηναϊκό, ακολουθούν ορισμένες παρατηρήσεις αναφορικά με την φετινή ΑΕΚ του Αλμέιδα και όλα αυτά τα πολύ ενδιαφέροντα ποδοσφαιρικά που συμβαίνουν γύρω της:
-Να ξεκινήσουμε από τα βασικά: την Κυριακή στην ΝΦ έχει γίνει μεγάλο, πολύ μεγάλο παιχνίδι, από αυτά που κρίνουν τίτλους. Καταλαβαίνω ότι οι περισσότεροι για να ορίσουν ένα ματς ως μεγάλο περιμένουν να δουν τρύπιες άμυνες, ανοιχτούς χώρους, τζόγκα μπονίτο συνδυασμούς και σκορ πόλο αλλά στην πραγματικότητα ματς, όπως το κυριακάτικο είναι που κάνουν σημαντικό άθλημα το ποδόσφαιρο: στο αθηναϊκό ντέρμπι είχαμε πολλή τακτική, διαρκή προσπάθεια αλληλοεξουδετέρωσης -ο μεν Παναθηναϊκός κλείνοντας υποδειγματικά χώρους, η δε ΑΕΚ «χαραμίζοντας» επιθετικά έναν παίκτη της (τον Αραούχο) για να μπλοκάρει την γρήγορη πρώτη πάσα/μιση αντεπίθεση των χαφ του Παναθηναϊκού-, πλάνα που χρειάζεται υπομονή και διαρκή συγκέντρωση για να πετύχουν -καθόλου τυχαία, το παιχνίδι κρίθηκε εξαιτίας μιας αμυντικής αδράνειας που δεν κατάφερε να «διορθώσει» ο Μπρινιόλι, τη στιγμή που σε μια αντίστοιχη αμυντική αδράνεια στην άλλη περιοχη (δηλαδη στη φάση της ατομικής ενέργειας του Μπερνάρ) «μίλησε» η αυτοσυγκέντρωση του Αθανασιάδη- και γενικά ένα ματς-σκάκι. Αυτό είναι το αληθινό ποδόσφαιρο. Μπράβο.
-Ως εκ τούτου, μπορεί η ΑΕΚ φέτος να έχει πάρει ορισμένες νίκες συνοδευόμενες από πολύ εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, μπορεί κόντρα στον Παναθηναϊκό να μην υπήρξε αυτή η ελκυστική στο μάτι ομάδα που είδαμε στα προηγούμενα τρία μεγάλα παιχνίδια της (δηλαδή με Άρη στο Βικελίδης, ΠΑΟΚ στην ΝΦ και Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, ματς στα οποία πραγματικά χαιρόσουν να την βλέπεις), όμως στην πραγματικότητα, επί του Παναθηναϊκού πετυχαίνει τη σημαντικότερη νίκη της διότι ακριβώς έρχεται με τον κυνικό τρόπο που έρχεται.
Πριν το ματς ήμουν αισιόδοξος πως η ΑΕΚ θα καταφέρει να σκοράρει σε μια από τις φάσεις που κλασικά δημιουργεί μέσω της ασφυκτικής πίεσης ψηλά, θα προηγηθεί με 1-0 και θα κρατήσει το σκορ. Αν και πέτυχα το σκορ, η νίκη ήρθε με άλλο τρόπο. Παραδόξως, θεωρώ πως αυτός ο τρόπος, αν και αντιεμπορικός, είναι η ένδειξη πως έχει την δυνατότητα να κυνηγήσει το πρωτάθλημα μέχρι τέλους.
Κυρίως, διότι για πρώτη φορά η ομάδα δείχνει σημάδια προσαρμογής στις συνθήκες, όταν το βασικό πλάνο της μεγάλης έντασης και της συντονισμένης πίεσης δεν μπορεί να εφαρμοστεί για τον άλφα ή βήτα λόγο.
-Η φετινή σεζόν για την ΑΕΚ χωρίζεται, μέχρι στιγμής, σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους. Η πρώτη είναι από την αρχή της σεζόν μέχρι και το αντίστοιχο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στον πρώτο γύρο, εκεί όπου η ομάδα ψάχνεται, ο Αλμέιδα δεν ξέρει ακριβώς ποιοι είναι οι βασικοί του και πως πρέπει να τους χρησιμοποιήσει, υπάρχει και η αναμονή για να μπει η ομάδα στο νέο γήπεδο και γενικά, παίζει πολύ ψάξιμο.
Η δεύτερη είναι από την ώρα που μπαίνει στο νέο γήπεδο και μέχρι την διακοπή για το Μουντιάλ: η ομάδα βιολογικά πετάει, οι παίκτες βρίσκουν χημεία και ρόλους, η φιλοσοφία του Αλμέιδα αφομιώνεται με εντυπωσιακά αποτελέσματα και ταχύτητα και γενικά, χαίρεσαι να βλέπεις μπαλάρα.
Φυσικά, όσοι είμαστε ψυλλιασμένοι και κυρίως, αρκετά παλιοί για να θυμόμαστε τι είχε γίνει την προηγούμενη φορά που η ομάδα είχε παίξει με τόση ένταση και με τέρμα τα γκάζια -δηλαδή επί Λορέντσο Σέρα Φερέρ το μακρινό 2006/2007- μπορούσαμε και να προβλέψουμε ότι νομοτελειακά θα έρθει και αυτή η τρίτη φάση που διανύει από την επανέναρξη του πρωταθλήματος μετά τη λήξη του Μουντιάλ. Δηλαδή ότι αναπόφευκτα θα υπάρξουν τραυματισμοί (η ΑΕΚ δεν είναι ομάδα Premier League για να παίζει με τσίτα τα γκάζια όλη τη σεζόν χωρίς μυικές επιπτώσεις), η απόδοση θα ξεφουσκώσει και ο κόουτς θα πρέπει να βρει τρόπους να νικάει με πιο προσγειωμένη μεθοδολογία γιατί η ομάδα δεν θα είναι για πάντα σε θέση να παίζει με την αμυντική της γραμμή στη σέντρα χωρίς να το πληρώνει.
Τα καμπανάκια συναγερμού για ανάγκη προσαρμογής ήχησαν εκκωφαντικά στο ματς με τον ΠΑΣ Γιάννινα και προσωπικά δεν είδα με καθόλου καλό μάτι τις ρεπορταζιακές εκτιμήσεις πως «βρέξει-χιονίσει, ο Αλμέιδα δεν αλλάζει τρόπο προσέγγισης» (και αυτό άσχετα αν θεωρούσα ότι μεμονωμένα θα νικήσει τον Παναθηναϊκό).
Ευτυχώς, ο Αργεντίνος κόουτς είναι πολύ έξυπνος και αποδεικνύεται εξόχως προσαρμοστικός. Αν η ομάδα καταφέρει να διαχειριστεί και τα αμέσως επόμενα ματς παίρνοντας και άλλες τέτοιες έξυπνες νίκες, αν γυρίσουν σε καλή κατάσταση οι κομβικοί για το παιχνίδι που θαυμάσαμε στον πρώτο γύρο της σεζόν Ελίασον και Γκατσίνοβιτς, αν συνδυαστεί η οικονομία βιολογικών δυνάμεων με κοντινή απόσταση από την κορυφή και αν στα πλέι οφ -δηλαδή στην τελική ευθεία- η ομάδα καταφέρει να ξαναφορτσάρει, τότε θα περάσει με φόρα πάνω από κάθε αντίπαλο και θα το πάρει το πρωτάθλημα, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, η νίκη επί του Παναθηναϊκού -για την ακρίβεια, ο τρόπος που ήρθε η νίκη- είναι η απόδειξη πως πλάι στην στοιβαρή και αδιαπραγμάτευτη ποδοσφαιρική φιλοσοφία του Αλμέιδα χωράει με αποτελεσματικότητα και η δυνατότητα προσαρμογής. Η ΑΕΚ θα μπορούσε να είχε χάσει το παιχνίδι όπως ακριβώς το κέρδισε, δηλαδή λόγω μιας λεπτομέρειας. Θα είχαμε βέβαια άλλο πρωτάθλημα σήμερα αλλά η «μεγάλη» εικόνα δεν θα άλλαζε: οι «κιτρινόμαυροι» δεν είναι απλά μια ομάδα με συγκεκριμένη ταυτότητα αλλά και μια ομάδα που μαθαίνει σιγά-σιγά πως η ποδοσφαιρική ταυτότητά της μπορεί να αποτελέσει το απόλυτο μπούμερανγκ αν αντιμετωπίζεται ως έμμονη και όχι ως μέσο αποτελεσματικότητας: πολύ μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά μεγέθη από την ΑΕΚ έχουν πληρώσει την αδυναμία κατανόησης αυτής της απλής -αλλά στο επίπεδο της εφαρμογής της πολύ σύνθετης- ποδοσφαιρικής αλήθειας. Και σε βάθος χρόνου, πέρα από μια νίκη ή μια ήττα σε ένα ντέρμπι, αυτό είναι ένα μάθημα που οφείλει να γνωρίζει η Ένωση και πλάι σε όλα αυτά που μαθαίνει φέτος είναι κρίσιμο πως προστίθεται και αυτό.
Είτε η ΑΕΚ πάρει φέτος το πρωτάθλημα είτε όχι, η προσθήκη αυτού του κρίσιμου υλικού στα όσα μαγειρεύει ο Αλμέιδα είναι η επιβεβαίωση πως φτιάχνεται κάτι πολύ μεγάλο εκεί.