Στην αρχή, κατά την παρουσίασή του, αποδοκιμασίες και τα αναμενόμενα, για ελληνικό γήπεδο, συνθήματα κατά του Ολυμπιακού. Στη συνέχεια, όταν πάτησε παρκέ, χλιαρά χειροκροτήματα. Λίγα λεπτά αργότερα, κατά την επιστροφή του στον πάγκο, καθολική αποθέωση- ή, τέλος πάντων, όση «αποθέωση» μπορεί να γνωρίσει ένας πρώην παίκτης των Ερυθρόλευκων (με… ανήσυχο, για να το θέσουμε κομψά, παρελθόν) που κάνει το ντεμπούτο του με τη φανέλα του Παναθηναϊκού.
Προς τι αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα; Ο κόσμος κάτι είδε όσο ο παίκτης βρισκόταν εντός των τεσσάρων γραμμών. Και ο κόσμος του Τριφυλλιού– όπως και μια τεράστια μερίδα αυτών που πηγαίνουν στα ελληνικά γήπεδα- «ξέρει μπάσκετ». Μετά από 6 ευρωπαϊκά και δύο φορτηγά τίτλους σε μια περίλαμπρη 20ετία, θα ήταν παράλογο να μην ξέρει.
Ο Δημήτρης Αγραβάνης φόρεσε για πρώτη φορά την πράσινη φανέλα φέτος, στο παιχνίδι κόντρα στην Βαλένθια στο ΟΑΚΑ και η (περιορισμένη, είναι η αλήθεια) συμμετοχή του ήταν κάτι παραπάνω από αρκετή για να πειστεί και ο πλέον άπιστος για το τι θα φέρει στην ομάδα του Ράντονιτς.
Κάτι, δηλαδή, που λείπει σε βαθμό κακουργήματος από το συγκεκριμένο σύνολο: πάθος και θέληση να παλέψει για την κάθε μπάλα, την κάθε κατοχή, να βάλει το κορμί του για να πάρει ένα επιθετικό φάουλ, να σπρώξει στο low-post, να φάει καμιά ξεγύριστη, να δώσει καμιά αγκωνιά, να τον νιώσουν τα γκαρντ στα pick ‘n’ roll και ούτω καθεξής.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στις πρώτες 4-5 κατοχές που βρέθηκε στο παρκέ έκανε ένα κλέψιμο και έριξε μια τάπα- αμφότερα αποτέλεσμα επιμονής πρωτοφανούς για τον… νερόβραστο, ιδίως στην άμυνα, φετινό Παναθηναϊκό.
Απόντος του Παπαγιάννη (μια απώλεια σχεδόν της τελευταίας στιγμής που άλλαξε εν πολλοίς τα όποια σχέδια του προπονητή του ΠΑΟ), ο Αγραβάνης έπαιξε στο «5» και μετά πέρασε και στο «4», δείχνοντας πως μπορεί να βοηθήσει στη θέση που πονάει όσο καμία άλλη το Τριφύλλι.
Ναι, το ξέρουμε- μην προτρέχετε: ουδείς λέει πως, αίφνης, ο διεθνής φόργουορντ θα γίνει υπερόπλο στη νέα του ομάδα και ότι θα ηγηθεί της επίθεσης στο υψηλότατο επίπεδο της Euroleague. Προφανώς και όχι.
Και είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο πως τα κολοσσιαία προβλήματα του Παναθηναϊκού σε άμυνα (κάκιστες περιστροφές στις περισσότερες περιπτώσεις και μια εγκληματικής υφής επιλογή να πάει ο Ουίλιαμς πάνω στον Τζόουνς στην τελευταία φάση) και επίθεση (σκόραρε αρκετά σήμερα, αλλά πολλές φορές παίζοντας το λατρεμένο «ένας εναντίον όλων») δε θα λυθούν αυτοστιγμεί επειδή ο Αγραβάνης- αλλά και ο Τόμας- έβαλε τα πράσινα.
Μην ξεχνάμε πως γι’ ακόμα έναν αγώνα που έδειχνε να τον ελέγχει στο ΟΑΚΑ ο γηπεδούχος, στο τέλος γνώρισε ακόμα μία «απροσδόκητη» ήττα.
Όμως, ο 28χρονος παίκτης έδειξε με το «καλησπέρα» πως μπορεί να καλύψει ένα σημαντικό μέρος του οφθαλμοφανούς ελλείμματος «φλόγας» και διάθεσης για (αγωνιστικό) ξύλο του Παναθηναϊκού. Η βρόμικη δουλειά θα γίνει, πεντακάθαρα μάλιστα, από τον Αγραβάνη και αυτό είναι πολλές φορές ανεκτίμητο, ιδίως όταν μιλάμε για ένα σύνολο περιορισμένου επιθετικού ταλέντου.
Αν βάλουμε στην εξίσωση πως ο Εξάστερος χρειάζεται… απελπισμένα Έλληνες παίκτες που μπορούν να προσφέρουν, το να πει κανείς πως οι Πράσινοι πέτυχαν διάνα (ιδίως αν συνυπολογίσουμε και τους όρους με τους οποίους υπέγραψε ο πρώην αθλητής του Περιστερίου) με την απόκτηση του διεθνούς ψηλού δεν αποτελεί υπερβολή, αλλά αποτύπωση της πραγματικότητας.
Ο Αγραβάνης, άλλωστε, το είχε πει στις «προγραμματικές» του δηλώσεις: «Θα πεθάνω στο παρκέ για τον Παναθηναϊκό».
Το σημερινό, πρώτο δείγμα, έδειξε πως δεν ήταν κούφια λόγια του πορτοκαλί αέρα.
Ο τύπος πράγματι τα δίνει όλα κάθε φορά που δένει τα παπούτσια του…