«Λοιπόν η Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου έχει στην ομάδα της ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από παπούτσια και αθλητισμό και αποφάσισαν ποια σπάικς είναι εντάξει και ποια όχι για τους αθλητές.
Θεωρούν ότι το πάχος στο πίσω μέρος του παπουτσιού είναι κάτι που είναι καλό. Στην πραγματικότητα όχι μόνο είναι άχρηστο αλλά κάνει τα σπάικς πιο βαριά και και πιο σκληρά στο τρέξιμο.
Μου ακύρωσαν το άλμα στα 8.40 μ. επειδή φορούσα τα σπάις στην πρώτη φωτογραφία, όταν τα άλλα δύο ήταν εντάξειγια άλμα εις μήκος.
Στις πρώτες δύο φωτογραφίες είναι τα ίδια σπάικς σε διαφορετικό χρώμα στο μεταξύ.
Ελέγξατε όλα τα σπάικς με τα οποία έγιναν ρεκόρ; Είχαν λέιζερ στον διάδρομο; Νομίζω ότι πρέπει να έχετε στην ομάδα σας ανθρώπους με εμπειρία στο άθλημα. Εγώ είμαι αυτός που πηδάει. Θέλω να φοράω ότι είναι άνετο και ασφαλές.
Δεν με νοιάζει για το άλμα στα 8.40μ. Μπορώ να το (ξανα)κάνω όποτε διάολο θέλω. Είναι απλώς άδικο. Είμαι αηδιασμένος. Και το αστείο είναι ότι την προσεχή εβδομάδα θα φορέσω τα ίδια παπούτσια σε διαφορετικό χρώμα οπότε θα «εγκριθούν» ?.
Προφανώς είναι εντάξει να χάνεις τρία αντιντόπινγκ τεστ αλλά να μην φοράς συγκεκριμένα παπούτσια. Τα Black panther είναι πολύ δυνατά. ✊✊»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Λόγια «βαριά»; Σαφώς. Επίθεση, αν θέλετε, στην παγκόσμια ομοσπονδία; Για την οικονομία της συζήτησης, ας το δεχτούμε. Αν το τραβήξουμε λίγο από τα άυλα αυτιά, να πούμε ότι υπάρχει και μία μικρή δόση οίησης, σ’ αυτό το «Κάνω 8,40 όποτε θέλω»; Όχι, αλλά για να μην κακοκαρδίσουμε τους (απειροελάχιστους, εν προκειμένω) haters, ας πούμε ένα… ψευδεπίγραφο «ναι».
Ναι; Ναι, αλλά μετά…
Μεγάλα λόγια στον αθλητισμό ξεστομίζουν πολλοί. Είναι η φύση των σπορ τέτοια που το να ξεφύγεις ενίοτε αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.
Το ζητούμενο είναι να μπορείς να τα υποστηρίξεις με πράξεις εκεί που μετράει περισσότερο: στο παρκέ/ στο χορτάρι/ στο ταρτάν και ούτω καθεξής. Και ο Μίλτος Τεντόγλου όχι απλά μπορεί, αλλά απέδειξε πως το σπάνιο (δημόσιο) ξέσπασμά του δεν ήταν «εύθρυπτες» κουβέντες του ηλεκτρονικού αέρα, αλλά μπόρεσε κάλλιστα να τις υποστηρίξει όταν έδεσε εκ νέου τα- νόμιμα, αυτή τη φορά- παπούτσια του.
Το να συμπαθήσει κανείς τον συγκεκριμένο άνθρωπο δεν είναι πολύ δύσκολο. Το ακριβώς αντίθετο: είναι πιο εύκολο κι από το να κερδίσει ένας ενήλικας στο μπρα-ντε-φερ ένα νεογνό, το οποίο δεν έχει καταλάβει καν ποιοι είναι οι κανόνες και τι ακριβώς κάνουν.
Το παιδί είναι τυπάρα, στον δικό του κόσμο- μα αυτός ο «δικός του κόσμος» δεν είναι κάτι που θα ειπωθεί με αρνητικό πρόσημο μπροστά αλλά με το μεγαλύτερο + του κόσμου-, ατακαδόρος, το διασκεδάζει πασιφανώς και είναι, εν γένει, αξιολάτρευτος. Α, και ψιλοσημαντικό: είναι ένας από τους καλύτερους αθλητές στο άλμα εις μήκος στην ιστορία, με προοπτική να σβηστεί αυτό το στο άλμα εις μήκος και ο έπαινος που (θα) του επιδαψιλεύει ο κάθε εχέφρων άνθρωπος να μετατραπεί σε σκέτο «Ένας από τους καλύτερους αθλητές στην ιστορία».
Ο τρόπος που συντάχθηκε σύσσωμος ο αθλητικός, και μη, πλανήτης στο πλευρό του μετά το ποστάρισμά του στο instagram καταδεικνύει τόσο την επιρροή που έχει σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο και το πόσο αγαπητός είναι και εκτός της Ελλάδας (όπου και η αγάπη, μπορεί να πει κανείς, είναι σχετικά «δεδομένη»).
Οι υποκλίσεις στον 24χρονο άλτη μπορούν να συνεχιστούν εις το λεκτικό διηνεκές, όμως στην πραγματικότητα δε θα είναι τίποτα παραπάνω από ένα αναμάσημα προρρηθέντων επαίνων που θα χάνουν, κάθε φορά, τη δύναμή τους.
Γι’ αυτό, ας πάρουμε αγκαλιά το «λακωνίζειν» και πάμε:
Αθληταράς.
Τυπάρα.
Με το θάρρος της γνώμης του.
Μίλτο, συνέχισε να (τους) πηδάς…