Ιδιόρρυθμος για κάποιους, ξεχωριστός για άλλους, η μόνη αλήθεια που μπορεί να ειπωθεί για τον Ζοσέ Μουρίνιο είναι ότι αποτελεί έναν μάστερ της ψυχολογίας και των mind games, φροντίζοντας να φτιάχνει το μυαλό των παικτών του και να χαλάει εκείνο των αντιπάλων.
Σίγουρα δεν είναι και η πλέον αγαπητή φιγούρα των πάγκων. Αλλά, εδώ που τα λέμε, αυτό συμβαίνει σχεδόν με κάθε μεγάλο του ποδοσφαίρου, λες και η μοίρα τους είναι να δέχονται «πυρά» ανεξάρτητα από τις επιτυχίες τους, ενώ δεν λείπουν και εκείνοι που επιχειρούν με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο να τις μειώσουν.
Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και ο Ζοσέ Μουρίνιο του οποίου η σχεδόν αιρετική ποδοσφαιρική (και όχι μόνο) προσωπικότητα φάνηκε ήδη από την εποχή που επισήμως ήταν βοηθός και μεταφραστής του Ρόμπσον στην Μπαρτσελόνα, με λίγους –τότε- να γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα ήταν ο Πορτογάλος που έτρεχε τους «μπλαουγκράνα» και κινούσε όλα τα νήματα.
Στην διάρκεια αυτής της τρομερής καριέρας που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Special One αναφέρθηκε σε ατομικές ευθύνες και μίλησε ανοιχτά για ποδοσφαιριστές του, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να χαϊδεύει τα αυτιά κανενός. Άλλωστε ήταν πάγια θέση του ότι κανείς δεν μπαίνει πάνω από τον προπονητή σε οποιαδήποτε ομάδα και ανεξάρτητα από το μέγεθος ή την φήμη του παίκτη. Πράγμα που τον οδήγησε συχνά σε συγκρούσεις και του κόλλησε την στάμπα του εγωιστή και εγωπαθούς.
Πιθανότατα ο Ζοσέ Μουρίνιο, όπως και άλλες αντίστοιχες ιδιοφυίες, είναι και τα δύο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν διαθέτει την ευθυκρισία να αντιληφθεί πότε πρέπει να χρησιμοποιήσει το μαστίγιο και πότε το καρότο. Και φυσικά να αναγνωρίσει στο πρόσωπο ορισμένων συνεργατών του τα χαρακτηριστικά που έχει και ο ίδιος ως ηγέτης. Ή, όπως πολύ ορθά το θέτουν οι αγγλοσάξονες: «it takes one to know one»…
Πάνω σε αυτόν τον άξονα και με αυτά τα δεδομένα, ο Μουρίνιο μίλησε για την διαφορά μεταξύ ενός αρχηγού σε μια ποδοσφαιρική ομάδα κι ενός ηγέτη. Τονίζοντας ότι το περιβραχιόνιο μπορεί να σε κάνει το πρώτο, αλλά δεν συνεπάγεται απαραίτητα και το δεύτερο.
«Το να είσαι αρχηγός και να φοράς το περιβραχιόνιο δεν σημαίνει ότι είσαι ηγέτης. Είχα έναν αρχηγό που δεν μπορούσε να είναι ηγέτης και αυτό είναι κάτι που μπορεί πολλές φορές να συμβεί», εξομολογήθηκε ο Ξεχωριστός, αναφέροντας παραδείγματα παικτών του που έμειναν στην συνείδηση του κόσμου και με τις δύο ιδιότητες. «Ο Χαβιερ Ζανέτι και ο Τζον Τέρι ναι, ήταν. Όταν έχεις αυτού του είδους τους παίκτες στα αποδυτήρια, μπορείς να συγκεντρωθείς περισσότερο» είπε ο Μουρίνιο και στη συνέχεια μίλησε ονομαστικά για το απόλυτο τέτοιο παράδειγμα που στα δικά του μάτια δεν είναι άλλο από τον θρυλικό Ζορζε Κόστα, στην Πόρτο.
«Θυμάμαι, μια μέρα, χάναμε 2-0 στο ημίχρονο σε ένα ματς απέναντι στην Μπελενένσες. Πριν μπω στα αποδυτήρια μου είπε να περιμένω δύο λεπτά έξω. Όταν τελείωσε την κουβέντα και με άφησε να μπω, απλά έπρεπε να αναλάβω τις τακτικές, γιατί είχε ήδη φροντίσει για τα υπόλοιπα, την βρώμικη δουλειά. Έκανε ό, τι έπρεπε να κάνει. Τελικά κερδίσαμε αυτό το παιχνίδι 3-2 και ο Ζόρζε Κόστα σκόραρε δύο γκολ, ενώ πριν δεν είχε σημειώσει ποτέ ξανά γκολ στη ζωή του», αποκάλυψε.
Και έκλεισε τις δηλώσεις του με ατάκες που δεν αφορούν αποκλειστικά το ποδόσφαιρο, μα βρίσκουν εφαρμογή σχεδόν σε κάθε τομέα της σύγχρονης ζωής: «Δεν μπορείς να αγοράσεις ηγέτες, να δημιουργήσεις ηγέτες, αλλά όταν έχεις έναν ηγέτη στην ομάδα σου, η ομάδα αυτομάτως έχει ένα πλεονέκτημα. Δυστυχώς, ο κόσμος του ποδοσφαίρου είναι πλέον θέμα εικόνας και οι άνθρωποι εστιάζουν περισσότερο σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι ηγέτες, αντί σε αυτούς που πραγματικά είναι»… Να αγιάσει στο στόμα σου Special One.