Το 1997 στον τελικό της Ρώμης ο Ολυμπιακός είχε ξεκινήσει κάκιστα κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Σε εννιά προσπάθειες εντός πεδιάς δεν είχε βρει στόχο (0/5 δίποντα, 0/4 τρίποντα), όταν με το σκορ στο 7-2 ο Φράνκο Νάκιτς έφυγε στον αιφνιδιασμό και αστόχησε σε lay up προπόνησης.
Προς έκπληξη όλων, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς υποδέχτηκε με ένα χειροκρότημα τη φάση και μια χειρονομία «πάμε, δεν πειράζει» προς τον παίκτη του. Οι «μπλαουγκράνα» έκαναν και το 9-2 στην επόμενη φάση, αλλά κόντρα στις κακοτοπιές ο Ντούντα παρέμενε εξαιρετικά νηφάλιος, χωρίς ούτε ένα μορφασμό δυσφορίας. Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή. Τρία λεπτά πριν από το τέλος του ημιχρόνου ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά με 6 (28-22) και στο δεύτερο ημίχρονο έκανε περίπατο για το τελικό +15.
Fast Forward 26 χρόνια μετά. Στον ημιτελικό του Κάουνας με τη Μονακό ο Ολυμπιακός σκοράρει το πρώτο δίποντό του μετά τη συμπλήρωση 7 λεπτών. Ολοκληρώνει το ημίχρονο με μόλις τέσσερα εύστοχα δίποντα και 9 χαμένες βολές (9/18). Δείχνει να έχει καταβληθεί από το άγχος (του φαβορί;) και τη νευρικότητα. Να έχει υποκύψει στην πίεση του «πρέπει». Αδυνατεί να βγάλει στο παρκέ ίχνος αυτών που διαφήμισε σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, η μπάλα κολλάει στα χέρια, η περίφημη ομαδικότητά του έχει πάει περίπατο. Οι πολλές χαμένες βολές και η ανεξέλεγκτη δράση των τριών σπουδαίων περιφερειακών της Μονακό (28 πόντοι και 8 ασίστ και οι τρεις μαζί στο πρώτο ημίχρονο), μαζί με τα δύο φάουλ των Ουόκαπ, Κάνααν συμβάλουν στην απορρύθμιση της ομάδας, που μοιάζει βγαλμένη από τα πιο… τρελά όνειρα του Σάσα Ομπράντοβιτς.
Στην άκρη του πάγκου όμως δεν υπάρχουν αντιδράσεις γκρίνιας, μηδέ μεμψιμοιρίας. Για διαμαρτυρίες και κατσάδες ούτε λόγος. Μπορεί και οι 11 παίκτες που χρησιμοποίησε στο πρώτο ημίχρονο ο Γιώργος Μπαρτζώκας να παίζουν με τρεμάμενα χέρια, εκείνος όμως δείχνει απόκοσμα ήρεμος, σαν να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του ένα ματς ρουτίνας και όχι το μεγαλύτερο έως τώρα παιχνίδι της σεζόν. Τόσο ατάραχος σε βαθμό… παρεξηγήσεως, καθώς η ομάδα του δείχνει στα μισά του δρόμου να φλερτάρει με μια παταγώδη αποτυχία. Ο πρώτος της κανονικής περιόδου, με το πολυδιαφημισμένα μοντέρνο μπάσκετ είναι στο -12, ούτε καν ανταγωνιστικός απέναντι σε ομάδα που έπαιξε πέρσι πρώτη φορά στην Ευρωλίγκα.
Στην πραγματικότητα, δεν θα επρόκειτο για κάποιο… έγκλημα ακόμα και αν οι πρωταθλητές Ελλάδας έχαναν με κάτω τα χέρια. ΟΚ., θα ήταν μια κακή μέρα στη δουλειά, απ’ αυτές που οι πάντες δικαιούνται να έχουν. Θα είχε απλώς αποδειχτεί για ακόμα μία φορά ότι σε ένα ματς τα πάντα μπορεί να συμβούν. Στο κάτω-κάτω ένα παιχνίδι είναι και ο Ολυμπιακός δεν διαθέτει καν μεγαλύτερο μπάτζετ από τη Μονακό.
Βεβαίως ο κόουτς Μπαρτζώκας δεν σκεφτόταν… ακριβώς αυτό, φεύγοντας για τα αποδυτήρια. Τώρα ξέρουμε ότι ήταν πνευματικά ο πιο έτοιμος απ’ όλους να διαχειριστεί κάθε αναποδιά. Πιθανότατα γιατί ήταν βέβαιος ότι δεν επρόκειτο να συμβούν όλα τα παραπάνω σε βάθος 40 λεπτών! Εκείνος (και οι Αγγελόπουλοι) έχτισαν βήμα-βήμα, πινελιά-πινελιά αυτή την ομάδα. Δεν την αγόρασαν, την δημιούργησαν. Την έκαναν αυτό που είναι (και θέλουν σχεδόν όλες να μιμηθούν), στραγγίζοντας ώρες δουλειάς και φαιά ουσία.
Διάολε δεν γινόταν το τέλος δρόμου μιας τέτοιας ευρωπαϊκής σεζόν να ήταν ένα τέτοιο ημίχρονο. Η ηρεμία του τεχνικού ηγέτη ήταν η επιδραστικότητά του σε αυτό το απίθανο που συνέβη στο τρίτο δεκάλεπτο. Κανένας πανικός στα αποδυτήρια. Ήταν τόσο διαυγής και αποφασιστικός που ενέπνευσε την πιο ολοκληρωτική εμφάνιση που έχει κάνει ποτέ ομάδα σε Final Four για ένα ημίχρονο. Ο Ολυμπιακός των 7 ασίστ σε όλο το πρώτο μέρος, μοίρασε 10 στο τρίτο δεκάλεπτο, σκοράροντας τους 24/27 πόντους του κατόπιν τελικής πάσας (μοναδική εξαίρεση το τρελό τρίποντο του Λαρεντζάκη). Τα τέσσερα δίποντα του πρώτου ημιχρόνου έγιναν 8/9 στην τρίτη περίοδο (!), καθώς η μπάλα… κρυβόταν σε κάθε κόψιμο παίκτη με τα κόκκινα στη ρακέτα.
Το μπάσκετ των ερυθρόλευκων σε αυτό το διάστημα ήταν η ονείρωξη κάθε προπονητή, ένα μπάσκετ τηλεκατευθυνόμενο με αυτοματισμούς και συνεργασίες που θεωρητικά είναι δύσκολο να βγουν σε αυτόν τον απόλυτο βαθμό ακόμα και σε προπονητικό διπλό.
Κι όμως, ο Ολυμπιακός κατάφερε να ξεπεράσει σε έναν ημιτελικό Final Four ακόμα και το δικό του (υψηλότατο ταβάνι), παίζοντας με ασύλληπτη ένταση στην άμυνα και απαράμιλλη «μυαλοσύνη» στην επίθεση στο δεύτερο 20λεπτο. Κι αυτό θεωρητικά θα ήταν αδύνατο να συμβεί, αν ένας άνθρωπος δεν είχε μεταδώσει την ψυχραιμία του και την πίστη του στους υπόλοιπους για το δημιούργημα που οραματίστηκε προ διετίας.
Τα κλισέ περί ψυχικών αποθεμάτων, καρδιά λιονταριού κλπ. δεν βρίσκουν εφαρμογή εδώ. Ο Ολυμπιακός απλώς είχε know how, ποιότητα και ιδέες που δεν μπορούσε να προσεγγίσει η Μονακό. Είναι αυταπόδεικτο πια ότι καμία ομάδα στην Ευρώπη δεν μπορεί να τον ανταγωνιστεί όταν εκείνος παίζει στο 100%. Όπως είναι επίσης αυταπόδεικτο ότι αυτός ο προπονητής και αυτοί οι παίκτες είναι ήδη απολύτως επιτυχημένοι σε αυτή τη σεζόν, ανεξαρτήτως αποτελέσματος το βράδυ της Κυριακής, στο νέο blockbuster με τη Ρεάλ.