Τα μεγαλύτερα λαβ στόρι καταλήγουν συνήθως σε απωθημένα.
Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στο Χόλιγουντ, σπανίως έχουν happy end.
Σου ραγίζουν την καρδιά, σου δημιουργούν τραύματα, σε οδηγούν σε (προσωρινές ή διαχρονικές) καταχρήσεις.
Και το ίδιο ισχύει είτε είσαι μικρός, είτε είσαι μεγάλος…
Είτε είσαι πλούσιος, είτε είσαι φτωχός…
Είτε είσαι φορτηγατζής και μεροκαματιάρης, είτε είσαι ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους του ποδοσφαίρου!
Ρίχνεις λοιπόν μια ματιά στα όσα πέτυχε ο σπουδαίος Γκερντ Μίλερ στην καριέρα του και ψαρώνεις σε νανοσεκόντ:
1461 γκολ.
Κατάκτηση 4 πρωταθλημάτων, 3 Κυπέλλων Πρωταθλητριών, ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου και ενός Euro.
Μια «Χρυσή Μπάλα» και δυο «Χρυσά Παπούτσια».
Σχεδόν 45 χρόνια μετά την τελευταία του συμμετοχή με την Μπάγερν και δυο χρόνια μετά τον θάνατό του, παραμένει ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της Bundesliga.
Είναι αβίαστο λοιπόν (όσο και αυθαίρετο) το συμπέρασμα ότι έζησε μια ονειρεμένη ζωή.
Ότι με τόσους τίτλους, τόση δόξα και τόσα λεφτά δεν του έλειψε ποτέ τίποτα.
Ότι κατέκτησε καθετί που τραβούσε η ψυχή του…
Κι όμως!
Υπήρξε κάτι που δεν κατάφερε ποτέ (όσο κι αν το προσπάθησε) να το χαρεί:
Έναν σφοδρό έρωτα που έμεινε ανεκπλήρωτος.
Ή μάλλον (ακόμα χειρότερα) έμεινε… μισός!
Πίσω λοιπόν στο μακρινό 1967 η Δυτική Γερμανία επρόκειτο να αντιμετωπίσει εκτός έδρας την Αλβανία για τα προκριματικά του Euro.
Στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου θα ταξίδευε σε μια χώρα που ασφυκτιούσε από το απολυταρχικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα:
Απομόνωση από κάθε επιρροή του εξωτερικού, εξόντωση πολιτικών αντιπάλων, παρακολουθήσεις και πλήρης έλεγχος στις ζωές των πολιτών.
Όλοι ζούσαν υπό τον φόβο της περιβόητης «Sigurimi», της μυστικής αστυνομίας που αποτελούσε κακέκτυπο της ρωσικής KGB.
Και αρκούσε να σε κατηγορήσει κάποιος για «προδοσία της ιδεολογίας του καθεστώτος», ώστε να στοχοποιηθείς και να κινδυνεύεις με ποινές όπως η απέλαση, η φυλάκιση, ακόμα και η θανατική ποινή.
Μέσα σ’ αυτή την ωραία ατμόσφαιρα λοιπόν, η αποστολή της Δυτικής Γερμανίας κατέλυσε στο καλύτερο ξενοδοχείο της χώρας, το φημισμένο «Dajti».
Εκεί όπου Μίλερ βρήκε τον πρώτο αντίπαλο που δεν μπόρεσε ποτέ να… ντριμπλάρει:
Τη Hojna!
Μια καμαριέρα του ξενοδοχείου, η οποία του έκλεψε την καρδιά!
Χωρίς να ξέρει λοιπόν κανείς αν το μεταξύ τους ειδύλλιο έπαιξε ρόλο σε αυτό, ο Μίλερ δεν αγωνίστηκε καθόλου στο ματς.
Παρόλο που στο 6-0 του α’ γύρου είχε σημειώσει τέσσερα γκολ, δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου από τον τεχνικό, Χέλμουτ Σιν.
Και αυτό μόνο αμελητέο κόστος δεν είχε, αφού η Δυτική Γερμανία κόλλησε στο 0-0 και το συγκεκριμένο αποτέλεσμα αποδείχθηκε κομβικό στο να χάσει το μόνο Euro από το οποίο έλειψε ποτέ…
Ανεξάρτητα όμως του τι συνέβη στο ματς, το μυαλό του Μίλερ παρέμενε στη Hojna.
Εκείνος θα έπρεπε να φύγει, εκείνη δεν μπορούσε να βγει από τη χώρα και το να μπεις ξανά σε εκείνη χωρίς συγκεκριμένο λόγο ήταν απίθανο.
Αν και χρειάστηκε όμως να περάσουν τέσσερα χρόνια, η… κληρωτίδα των προκριματικών του επόμενου Euro έκανε το χατίρι στον Γερμανό σκόρερ:
Έφερε τη Γερμανία ξανά στον ίδιο όμιλο με την Αλβανία.
Και δεδομένου ότι η αποστολή έμεινε ξανά στο «Dajti», το ζευγάρι είχε την ευκαιρία να ξανασμίξει το 1971!
Ήταν τέτοια η χαρά του Μίλερ που καθρεφτίστηκε και στο χορτάρι:
Τρεις μέρες μετά του Αγίου Βαλεντίνου (τίποτα δεν είναι τυχαίο) έδωσε τη νίκη με δικό του γκολ στο «Qemal Stafa».
Το πρόβλημα όμως ήταν ότι θα έπρεπε να (ξανα)φύγει.
Και αυτή η φορά που είδε την αγαπημένη του θα ήταν η τελευταία…
Γιατί ενώ όλοι ήθελαν ν’ αποφύγουν ως προορισμό την Αλβανία (για τους λόγους που προαναφέρθηκαν) ο Μίλερ σταύρωνε τα δάχτυλα να ξαναπάει.
Ποτέ άλλοτε όμως δεν του έκατσε να συμβεί κάτι τέτοιο, είτε με την εθνική, είτε με την Μπάγερν.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταμάτησε να το σκέφτεται.
Ώσπου το 1985 επιχείρησε ένα… απονενοημένο διάβημα για να ξαναδεί την καψούρα του!
Τότε λοιπόν η αλβανική Φλαμουρτάρι κληρώθηκε στον α’ γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων με την Ελσίνκι.
Και παρόλο που ο Μίλερ είχε κρεμάσει τέσσερα χρόνια τα παπούτσια του, έριξε μια απίθανη ζαριά για την αγάπη του:
Έστειλε επιστολή στη φινλανδική ομάδα, ζητώντας συμβόλαιο… ενός παιχνιδιού!
Ήταν ο μόνος τρόπος στο μυαλό του να μπει στην Αλβανία και να ξαναδεί τη Hojna μετά από 18 χρόνια!
Όπως είναι λογικό, το αίτημά του προκάλεσε σύγχυση στη διοίκηση:
Από τη μια η τιμή να φορέσει τη φανέλα του συλλόγου (έστω και για ένα παιχνίδι) ένας θρύλος του ποδοσφαίρου…
Και από την άλλη ο φόβος για διπλωματικό επεισόδιο, αφού το καθεστώς Χότζα παρέμενε σε ισχύ.
Τελικά η Ελσίνκι απάντησε αρνητικά.
Το λαβ στόρι του Γερμανού θρύλου (που γράφτηκε στη φινλανδική εφημερίδα «Italehti») είχε άδοξο τέλος.
Κι ενώ ο ίδιος διαγνώστηκε με αλτσχάιμερ το 2015 και «έφυγε» έξι χρόνια αργότερα, ποτέ κανείς δεν έμαθε τίποτα για τη Hojna:
Το μόνο «γκολ» που (όσο κι αν το ήθελε με όλη τη δύναμη της ψυχής του) ο Γκερντ Μίλερ δεν πέτυχε ποτέ…
