Για όλα φταίνε οι μεγάλες προσδοκίες.
Αυτές που έκαναν ακόμα κι εκείνες του Ντίκενς να μοιάζουν με μικρές.
Λα-μι-λα, ντο-φα-λα. Δύο φορές. Κι έπειτα, η πένθιμη συνέχεια: «Ο Κώστας Σλούκας δε θα ενισχύσει φέτος την…», «Ο Νικ Καλάθης αποφάσισε να…», «Ο Κώστας Αντετοκούνμπο δε θα είναι έτοιμος…», «Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, λόγω του Τόμας Ουόκαπ, μένει εκτός…» και, φυσικά, «Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να προλάβει, αλλά…».
Εν συνεχεία, το ύστατο σοκ: «Ο Ντίνος Μήτογλου τραυματίστηκε λίγο πριν το πρώτο τζάμπολ και…».
Τα πλήκτρα στο πιάνο πατιούνται εκ νέου, νοτίζοντας την ψυχή μας με λίγη ακόμα αρραγή μελαγχολία: Marche funèbre σε Ρε ύφεση μείζονα. Το (άτυπο) τραγούδι του θανάτου από τον Σοπέν, που αν γυριζόταν μια ταινία για την ζωή του θα έπρεπε, δικαιωματικά, να τον υποδυθεί ο Σον Πεν.
Το πρώιμο soundtrack της φετινής προσπάθειας της εθνικής μας μετά τις συνεχείς αρνήσεις δεν είναι άλλο από μια σονάτα που έχει συντροφεύσει μυριάδες κόσμου στην ακροτελεύτια κατοικία του.
Η επίσημη αγαπημένη θυμίζει- τουλάχιστον για τους περισσότερους- μελλοθάνατο που έχει ποντάρει όλες του τις μάρκες στο να χτυπήσει το κόκκινο τηλέφωνο λίγο πριν την εκτέλεσή του. Μόνο που, λένε, στην περίπτωση της Ελλάδας έχει κοπεί το καλώδιο και το ζείδωρο ντριν! δεν πρόκειται ν’ ακουστεί.
Η απαισιόδοξη λογική, απλή: ο Γιάννης, ένας από τους 3 καλύτερους παίκτες του κόσμου, δε θα είναι εκεί για να μπορέσει να μας ανεβάσει αυτομάτως δύο επίπεδα με την πληθωρική παρουσία του. Η εμπειρία του Νικ Καλάθη δεν μπορεί να καλυφθεί από τους (εξαιρετικά φιλότιμους) Λούντζη-Μωραΐτη-Μποχωρίδη, ενώ ο Σλούκας έμοιαζε πιο πολύτιμος κι από λίθο που κυνηγούσε ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο «Ματωμένο διαμάντι». Για να μην αναφερθούμε στην αδόκητη απουσία του Μήτογλου κυριολεκτικά στο παρά 5. Επομένως, δεν την κάτσαμε απλά τη βάρκα αλλά πέσαμε αύτανδροι στο νερό και τον ήπιαμε (τον ωκεανό)- σωστά;
Όχι απαραίτητα: στην Ελλάδα των άκρων (δεδομένο χρυσό πέρυσι στο Ευρωμπάσκετ όταν «κατέβηκαν» όλοι – Τι στο διάολο πάμε να κάνουμε φέτος που δεν «κατέβηκε» κανείς;) υπάρχουν μόνο το φωτεινό λευκό και το ερεβώδες μαύρο, όμως το σύνολο που θα παραταχθεί στις Φιλιππίνες είναι η επιτομή του γκρι.
Παπανικολάου-Θανάσης-Παπαπέτρου-Παπαγιάννης-Λαρεντζάκης-Ουόκαπ είναι μια 6άδα παικτών που δε διαθέτουν πολλά ρόστερ στο τουρνουά, ενώ ο ανεβασμένος Ρογκαβόπουλος μπορεί να εξελιχθεί σε απροσδόκητο όπλο που θα καταφέρει βάναυσα χτυπήματα στο κορμί των αντιπάλων μας.
Σίγουρα οι ΗΠΑ δεν είναι για τα δόντια μας και το να προσπαθήσουμε να τους δαγκώσουμε θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στη μασέλα, όμως ο όμιλός μας δείχνει βατός και ο δρόμος μέχρι τα προημιτελικά μπορεί να μην είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά δε θα βρει κανείς και πολλές «ευέξαπτες» νάρκες.
Βέβαια για να φτάσουμε μέχρι εκεί (κάτι που θ’ αποτελεί αναντίρρητα επιτυχία, μιας και, ρεαλιστικά, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μας) πρέπει να παίξουμε το καλύτερό μας μπάσκετ κι αυτό μόνο εύκολο δεν είναι για μια ομάδα που αλλιώς σχεδιάστηκε στα χαρτιά και αλλιώς θα εμφανιστεί εντός των τεσσάρων γραμμών.
Όμως, ξέρετε κάτι; Ώρα να σωπαίν’ ο Σοπέν. Φτάνει με τις «κηδείες». Ο Γιάννης και οι άλλοι δεν είναι εδώ, όμως ο κόσμος δεν σταμάτησε να γυρίζει.
Τελικά, καμιά φορά για όλα φταίει το μικρό καλάθι. Εκεί μέσα οι προσδοκίες γεννιούνται νεκρές και, ως γνωστόν, η μπασκετική Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Δε νομίζετε κι εσείς ότι ξαποστάσαμε αρκετά;