Ο Σέρχιο Ράμος πριν μερικές μέρες επέστρεψε εκεί που άρχισαν όλα υπογράφοντας στα 37 του ως ελεύθερος στην Σεβίλλη. Μια ιστορία που μπορεί να μοιάζει ρομαντική, όμως, κόντρα στην ανάμνηση των περισσότερων, η σχέση του με την ομάδα που τον ανέδειξε δεν ήταν η καλύτερη δυνατή από τη μέρα που αποχώρησε. Αυτό που έδειχναν οι οπαδοί δεν ήταν αγάπη, οι επιστροφές του στο Sanchez Pizjuan, κάθε άλλο παρά μια γιορτή ήταν…
Στις 31 Αυγούστου του 2005, στο 90’ της μεταγραφικής περιόδου η Ρεάλ Μαδρίτης ανακοίνωσε τον 19χρονο, Σέρχιο Ράμος, από την Σεβίλλη. Ο δεξιός μπακ είχε δηλώσει ότι επιθυμεί να παραμείνει στην Ανδαλουσία, όμως αντί αυτού, κατέληξε στο Santiago Bernabeu σε ένα deal 27 εκατ. ευρώ. Η συνέχεια; Λίγο-πολύ γνωστή σε όλους. Πρωταθλήματα, το γκολ στο 93’ στον τελικό κόντρα στην Ατλέτικο που έφερε το περιβόητο 10ο Champions League, όλοι οι τίτλοι, βασικός στην Εθνική Ισπανίας του ενός Mundial και των δύο Euro, περισσότερα από 100 γκολ με τους Blancos.
Ο τότε πρόεδρος, Χοσέ Μαρία Ντελ Νίδο, ανακοίνωσε ότι ο Ράμος πλήρωσε τη ρήτρα αποδέσμευσης για να αποχωρήσει από το club, όμως η εκδοχή του αμυντικού ήταν διαφορετική. Διέψευσε τα ότι κάτι τέτοιο είναι αλήθεια και η ιστορία έμεινε έτσι μέσα στα χρόνια. Πολλοί από τους οπαδούς της Σεβίλλης θεώρησαν ότι ισχύει εκείνη του προέδρου και πήραν ως δεδομένο ότι επιθυμία του παίκτη ήταν απλά να φύγει.
«Επιτέλους, η μεταγραφή ολοκληρώθηκε. Ο κόσμος γνωρίζει μόνο τη μια πλευρά της ιστορίας και ήταν επιθετικοί προς εμένα όταν έπαιζαν στο Pizjuan. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η Σεβίλλη έκανε απλά μια πώληση, όπως έκανε και με τόσους άλλους παίκτες» έγραψε αργότερα στην αυτοβιογραφία του.
Στην τελική, δεν θα ήταν κάποιο έγκλημα αν ήθελε απλά να φύγει. Ήταν ό,τι πιο νορμάλ για έναν ταλαντούχο Ισπανό να θέλει να παίξει στη μακράν πιο επιτυχημένη ομάδα της χώρας του, όμως το επόμενο διάστημα ο Ράμος έριξε τη «βόμβα» λέγοντας ότι ο ίδιος είχε προτείνει στον πρόεδρο να ανανεώσει για… πάντα. Υπό έναν όρο.
«Μερικούς μήνες πριν τη μεταγραφή στην Ρεάλ, παρουσιάσαμε στον Ντελ Νίδο ένα συμβόλαιο ζωής, το οποίο δεν δέχθηκε. Ήταν ένα λευκό συμβόλαιο διάρκειας δέκα ετών με μοναδική προϋπόθεση οι απολαβές μου να είναι ίδιες με του πιο υψηλά αμειβόμενου παίκτη του club». Την απάντηση του προέδρου, δύσκολα θα την περίμενε κάποιος: «Μου είπε ότι παίκτης από την Ακαδημία δεν θα πάρει ποτέ χρήματα από την Σεβίλλη. Ήταν κάτι πολύ άσχημο και τότε κατάλαβα τη Μαφία που υπάρχει στον χώρο του ποδοσφαίρου. Του απάντησα ότι αν η Σεβίλλη ήταν μεγάλη, ήταν χάρη στους παίκτες από την Ακαδημία».
Μέσα στα χρόνια ο αμυντικός έκρινε πως δεν υπάρχει λόγος να ξεκαθαρίσει τα πράγματα και αυτό πιθανότατα έπαιξε ρόλο πως τον υποδέχονταν οι Σεβιγιάνοι όταν επέστρεφε ως αντίπαλος.
Βασικός στην Ρεάλ Μαδρίτης από τα 19 του, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, τέθηκε ουκ ολίγες φορές αντιμέτωπος με την πρώην ομάδα του. Και όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, οι οπαδοί της «πρώην» ήταν έτοιμοι να πιαστούν από το παραμικρό προκειμένου να τον βγάλουν σκάρτο.
Κάτι τέτοιο συνέβη το 2013. Όταν η Σεβίλλη επισκέφτηκε το Santiago Bernabeu στο πλαίσιο της La Liga. Η Ρεάλ τη διέλυσε με 7-3 και στο φινάλε ο Ράμος επέμεινε να πάρει την εκτέλεση σε ένα φάουλ και προσπάθησε να πετύχει το 8ο γκολ, κάτι που οι aficionados της πρώην ομάδας του δεν πήραν και πολύ καλά.
Έναν χρόνο αργότερα, μετά την κατάκτηση του 10ου Champions League από την Ρεάλ Μαδρίτης χάρη στο δικό γκολ του «μυθικό» γκολ στο 93’ στον τελικό με την Ατλέτικο, ο πρόεδρος της Σεβίλλης, Χοσέ Κάστρο, αποφάσισε να τον τιμήσει πριν από τη σέντρα του φιλικού, Ισπανία-Βολιβία, στο Sanchez Pizjuan. Ο Ράμος δάκρυσε. «Όσο μεγαλώνεις, γίνεσαι πιο ευαίσθητος».
Το 2016, τα δύσκολα επέστρεψαν. Στον τελικό του ευρωπαϊκού Super Cup, Ρεάλ-Σεβίλλη, ο Ράμος έκανε το 2-2 στο 93’ και το πανηγύρισε έξαλλα αφού κράτησε την ομάδα του στη διεκδίκηση του τίτλου, τον οποίο και κατέκτησαν τελικά στην παράταση οι Merengues. Λογικό που πανηγύρισε; Όχι για κάποιους από τους fans της Σεβίλλης που δεν «κατανόησαν» γιατί χάρηκε τόσο πολύ για κάτι σε βάρος της πρώην ομάδας του.
Το 2017 ήταν η ώρα για ένα κινηματογραφικό σκηνικό και ευτυχώς υπάρχουν video γι’ αυτό. Η Ρεάλ έπαιζε στην έδρα της Σεβίλλης και όλα φαίνονταν ήρεμα, μέχρι που ο διαιτητής, Ουντιάνο Μαγιένκο, έδωσε πέναλτι υπέρ των Blancos. Την ώρα που οι παίκτες των γηπεδούχων διαμαρτύρονταν, ο Μπενζεμά πέταξε την μπάλα στον Ράμος.
Από τις εξέδρες ακούστηκε το ‘asi, asi, gana el Madrid’ [έτσι νικά η Ρεάλ], όμως μόλις οι οπαδοί κατάλαβαν ότι είναι ο Ράμος που θα εκτελέσει το πέναλτι, δάχτυλα υψώθηκαν και άρχισαν τα ‘hijo de puta’. Ο Σέρχιο έστησε την μπάλα, κοίταξε προς την εξέδρα και ο Μαρσέλο του θύμισε. «Είσαι ο καλύτερος». Με περίσσιο θράσος ο αμυντικός εκτέλεσε α λα Πανένκα και πανηγύρισε αυτό το γκολ ίσως πιο έντονα από κάθε άλλο. Συνέχισε να κοιτάζει τους Biris, τους οργανωμένους των Ανδαλουσιάνων, γύρισε την πλάτη και τους έδειξε το όνομά του μετατρέποντας σε «κόλαση» το Sanchez Pizjuan.
Ακόμα και ο Κάστρο, που τον είχε τιμήσει, μετά από αυτό τάχθηκε δημόσια εναντίον του, ενώ η Σεβίλλη επίσημα έστειλε επιστολή στην επιτροπή καταπολέμησης βίας για να εξετάσει το αν συμπεριφορά και οι χειρονομίες του Ράμος αποτελούν παράβαση του κώδικα της ομοσπονδίας.
Η φάση συνεχίστηκε στη μεικτή ζώνη. «Κάποιοι από τους οπαδούς της Σεβίλλης, δεν αξίζουν τον σεβασμό μου». Προφανώς αναφερόταν σε εκείνους που έβριζαν τον ίδιο και την οικογένειά του, όχι μόνο σε αυτό αλλά και σε προηγούμενα ματς. Εκείνο που «χρέωνε» στους fans ήταν ότι η αντιμετώπισή τους σε εκείνον ήταν εντελώς διαφορετική σε σχέση με άλλους παίκτες που πούλησε η Σεβίλλη. «Τους Ράκιτιτς και Άλβες, τους υποδέχονται σαν Θεούς. Βλέπουν εμένα και λένε για την μάνα μου».
Παρά τα όσα άκουσε από τους οπαδούς, το τελευταίο κομμάτι της καριέρας του ο Ράμος θέλησε να το περάσει στην ομάδα με την οποία ξεκίνησε η αδιανόητη καριέρα του. Έδειξε την αγάπη του για την ομάδα που τον έκανε γνωστό υπογράφοντας συμβόλαιο με απολαβές ενός εκατ. ευρώ, 15 φορές λιγότερα απ’ όσα θα έπαιρνε στην Σαουδική Αραβία από την Αλ-Ιτιχάντ. «Τη μέρα που θα με θάψουν, θα υπάρχει μια σημαία της Ρεάλ και μια της Σεβίλλης…».