Αναγέννηση. Αναμόρφωση. Επιστροφή στην κανονικότητα.
Όποιες λέξεις κι αν επιλέξει από τις παραπάνω να χρησιμοποιήσει κανείς γι’ αυτό που συνέβη το φετινό καλοκαίρι στον Παναθηναϊκό, θα έχει πέσει μέσα.
Κι αυτό δε χρειάζεται κάποιος να είναι ο μεγαλύτερος αναλυτής μπάσκετ στα χρονικά των αναλύσεων για να το «δει», πρέπει απλώς να έχει ασχοληθεί έστω και υποτυπωδώς με τα πράσινα τεκταινόμενα.
Στην απίθανη περίπτωση που βρισκόσασταν σε θερινή νάρκη και τα χάσατε όλα, επιτρέψτε μας μία πολύ σύντομη ανασκόπηση: ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έβαλε το χέρι βαθιά στην τσέπη βγάζοντας στην επιφάνεια έναν εντυπωσιακό πακτωλό χρημάτων για μεταγραφές, ο δις πρωταθλητής Ευρώπης Αταμάν συμφώνησε να καθίσει στην άκρη του πάγκου, Σλούκας, Χουάντσο, Λεσόρ, Βιλντόσα και λοιπές αγωνιστικές βόμβες άρχισαν να σκάνε η μία μετά την άλλη κάνοντας εκκωφαντικό πανευρωπαϊκό θόρυβο, το ΟΑΚΑ… πρασίνισε και το Τριφύλλι μπαίνει στην νέα σεζόν με μοναδικό στόχο το να διεκδικήσει κούπες σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Η προαναφερθείσα «μεταστροφή» είναι άκρως εντυπωσιακή, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς το πού βρισκόταν ο Εξάστερος τα 2-3 τελευταία χρόνια: μακριά από τα Final-4 στην Ευρωλίγκα και εντός των «τειχών» τα σκήπτρα είχαν μετακομίσει στην πλευρά του Ολυμπιακού (που, ειρήσθω εν παρόδω, είχε φτιάξει μια υπέροχη ομάδα εντός των τεσσάρων γραμμών).
Με δεδομένο, λοιπόν, το ιστορικό “all in” του DPG και της διοίκησης εν γένει, θα περίμενε κανείς πως η προσοχή του Παναθηναϊκού είναι στραμμένη αποκλειστικά στο εδώ και το τώρα: οι Πράσινοι θέλουν τον μπασκετικό κόσμο και τον θέλουν άμεσα.
Όμως, οι μεγάλες ομάδες δε λειτουργούν με αγωνιστικές παρωπίδες. Οφείλουν να έχουν διευρυμένους χρονικούς ορίζοντες και το εγγύς μέλλον να «παντρεύεται» με το απώτερο. Όπερ και εγένετο, με μία κίνηση που μαρτυρά- έστω κι αν πολλοί δεν στάθηκαν σ’ αυτή- τις μακροπρόθεσμες προθέσεις της ομάδας.
Σε τι αναφερόμαστε; Στο δανεισμό του Νεοκλή Αβδάλα στην Καρδίτσα.
Πριν αρχίσετε ν’ αναρωτιέστε αν αίφνης ο Σνουπ Ντογκ άρπαξε το πληκτρολόγιο του Menshouse και γράφουμε υπό σχετική επήρεια, επιτρέψτε μας να εξηγηθούμε: το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σύσσωμο το ελληνικό μπάσκετ- όπως αποδείχτηκε για νιοστή φορά και με την 15η θέση της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο- είναι η εύρεση Ελλήνων παικτών που να μπορούν να σταθούν στο τοπ επίπεδο της Ευρώπης.
Ο Παναθηναϊκός μετά από μια περίοδο που οι καλύτεροι Έλληνες αγωνίζονταν στον Ολυμπιακό, έκανε ρελάνς τις τελευταίες σεζόν και έχει, πια, στο αγωνιστικό του «οπλοστάσιο» Σλούκα, Παπαπέτρου, Μήτογλου, Κώστα Αντετοκούνμπο, καθώς και τους- κατά γενική παραδοχή- 3 καλύτερους «μικρούς» των εθνικών ομάδων πλην της ανδρών (Μαντζούκας, Σαμοντούροβ, Αβδάλας).
Το «πρόβλημα» που γεννάται όταν διαθέτεις μια ομάδα με τόσο λαμπερά αστέρια όπως ο φετινός Παναθηναϊκός που πρέπει να κερδίσει άμεσα, είναι ότι σπανίως υπάρχει χρόνος για τους σούπερ ταλαντούχους μικρούς, οι οποίοι αρκούνται σε σποραδικές εμφανίσεις ολίγων λεπτών στ’ αδιάφορα παιχνίδια της Basket League ή καταλήγουν να παίζουν με το εφηβικό, χωρίς να μπορούν να βελτιωθούν όταν αντιμετωπίζουν παιδιά της ηλικίας τους (από τα οποία, μάλιστα, είναι δύο επίπεδα πάνω έκαστος).
Ποια είναι, λοιπόν, η λύση; Μα, φυσικά, το να δοθούν δανεικοί σε μία ομάδα μικρότερης δυναμικότητας η οποία θα επενδύσει στο ταλέντο τους, θα τους δώσει πολλά λεπτά συμμετοχής, θα τους βάλει να «κονταροχτυπηθούν» και να… ψηθούν απέναντι σε άντρες και όχι σε εφήβους και θα τους γυρίσει πίσω στον Παναθηναϊκό (ή τον Ολυμπιακό, προφανώς) ως «παιγμένους» και με παραστάσεις που δε θα μπορούσαν επ’ ουδενί ν’ αποκομίσουν αν έμεναν στους «αιώνιους».
Η αγωνιστική ανέλιξη των πιτσιρικάδων είναι εξαιρετικά δύσκολη όταν μιλάμε για ένα περιβάλλον τόσο ανταγωνιστικό σαν του Τριφυλλιού της σεζόν 2023-2024, καθώς το σύνολο βρίθει από ταλέντο και εμπειρία και οι ευκαιρίες για τους νεαρούς είναι μηδαμινές.
Τέτοιου είδους δανεισμοί κάνουν καλό και στο ελληνικό μπάσκετ, που ψάχνει να βρει ταλαντούχο παίκτη με το κιάλι εδώ και χρόνια που μοιάζουν με δεκαετίες κι εν συνεχεία μεταμορφώνονται σε αιώνες. Αν το καλοσκεφτούμε θα διαπιστώσουμε πως η τελευταία πραγματικά καλή φουρνιά ήταν αυτή των 90ρηδων (παίκτες, δηλαδή, που βρίσκονται πια στα 33+ τους). Έκτοτε… σιωπή.
Ο Αβδάλας, εν προκειμένω, πριν καν κλείσει τα 18 του χρόνια θα βρεθεί σε συνθήκες ανταγωνιστικού μπάσκετ και θα πάρει ευθύνες που στην εντυπωσιακή αρμάδα του Αταμάν δε θα τις έπαιρνε ποτέ. Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να συμβεί και με τον Σαμοντούροβ (ή ακόμα και με τον Μαντζούκα, αν κι ο τελευταίος είναι σαφώς πιο έτοιμος από τους άλλους δύο και θα έχει χρόνο στο ροτέισον).
Όταν κληθεί, λοιπόν, ο Αβδάλας να επιστρέψει στον Παναθηναϊκό, υπάρχει καμία αμφιβολία πως θα είναι πολύ καλύτερος απ’ ό,τι πριν; Και ότι θα έχει πολύ καλύτερες πιθανότητες να είναι υπολογίσιμος από τον Αταμαν προκειμένου να ενταχθεί στο επόμενο ρόστερ του Τριφυλλιού;
Μην ξεχνάμε πως ο Σλούκας και ο Παπανικολάου (οι αρχηγοί των αιωνίων, δηλαδή) εκτόξευσαν την αυτοπεποίθησή και το στάτους τους αγωνιζόμενοι στον Άρη, πριν λάμψουν στην συνέχεια στο κορυφαίο επίπεδο…