«Χθες ήταν εδώ δύο δημοσιογράφοι. Όταν τους είπα ότι έχουμε έρθει για να νικήσουμε, ο ένας γέλασε. Σήμερα δεν είναι εδώ. Δεν θέλουμε να μας υποτιμάει κανείς. Η Μπράιτον παίζει εκπληκτικό ποδόσφαιρο αλλά σταθήκαμε στο ύψος μας».
Ο Ματίας Αλμέιδα το πίστευε και το εννοούσε. Οδήγησε την ΑΕΚ σε μια ιστορική νίκη στην Αγγλία παίρνοντας το μεγαλύτερο σκαλπ στην καριέρα του. Ο Αργεντινός επικράτησε στην σκακιέρα του AMEX του Ρομπέρτο Ντε Τζέρμπι, ενός προπονητή που είναι ίσως ο κορυφαίος της νέας γενιάς και αναφέρεται ως πιθανός διάδοχος του Πεπ Γκουαρδιόλα. Κόντρα σε αυτό που έχει μείνει στο μυαλό των περισσότερων, η Ένωση δεν «έκλεψε» το ματς αλλά κυριάρχησε χάρη στο τακτικό τρικ που εφάρμοσε από το 1’ μέχρι το 104’ ο Pelado…
Το γράφημα της UEFA δεν είχε καμία σχέση με το σύστημα που έπαιζε η ΑΕΚ. Η 4άδα πίσω είναι σωστή όπως και ο Γιόνσον μπροστά της. Στο γήπεδο είδαμε τον Άμραμπατ δεξιά και τον Γκατσίνοβιτς αριστερά και τους Πινέδα και Αραούχο σε ρόλο κεντρικών χαφ. Μπροστά εννοείται το υπερόπλο, ο Λιβάι Γκαρσία, ο οποίος ήταν πολύτιμος σε αυτό τον τρόπο πίεσης που εφάρμοσε ο Αλμέιδα. Σε καμία περίπτωση ρόμβος, καμία σχέση με επιθετικό αυτό το απίστευτο «σκυλί» ο Αραούχο, του οποίου η αυτοθυσία είναι συγκινητική. Πιο πολύ 4-1-4-1 παρά 4-3-3.
Ο 49χρονος έχει προλάβει να δείξει ότι θα παίξει αυτό που θέλει χωρίς να επηρεάζεται από τον αντίπαλο. Δεν θα παραταχθεί με επιθετική προσέγγιση όταν παίζει με νεοφώτιστη και διαφορετικά όταν έχει ντέρμπι. Το είδαμε αυτό στα 10 ματς που έδωσε πέρυσι η ΑΕΚ με τους παραδοσιακούς αντιπάλους της στην Ελλάδα, τον Ολυμπιακό [6] και τον Παναθηναϊκό [4]. Οι fans των Κιτρινόμαυρων αλλά και όσοι γουστάρουν να ασχολούνται με συστήματα και τακτικές, είχαν την περιέργεια να δουν τι θα κάνει σε μεγαλύτερη πίστα. Και η μέρα ήρθε, με αντίπαλο μια ομάδα που τη συζητά όλη η Ευρώπη.
Προς το τέλος του αγώνα, ο ένας από τους δύο σχολιαστές της αγγλικής τηλεόρασης είπε. «Έχει κυριαρχήσει με την μπάλα στο ματς η Μπράιτον, η ΑΕΚ έχει κάνει μόλις μία τελική στο δεύτερο μέρος». Ήταν αλήθεια ότι οι Seagulls είχαν υπέρ τους την κατοχή με 75%-25%, όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν μεταφράστηκε σε κυριαρχία κατά τη διάρκεια του αγώνα. Η ομάδα του Ντε Τζέρμπι δεν βρήκε ποτέ δίχτυα από open-play και σε όλο το ματς είχε μόνο μια καθαρή ευκαιρία, ένα τετ-α-τετ του Ζοάο Πέδρο στην επανάληψη. «Ας πάρουν την μπάλα σπίτι τους, εγώ θα πάρω τους τρεις βαθμούς» θα έλεγε ο Μουρίνιο.
Ο τελευταίος, μαζί με τον Τσόλο Σιμεόνε είναι ίσως οι μοναδικοί προπονητές των οποίων οι ομάδες έχουν ένα σπάνιο χαρακτηριστικό. Μπορεί να αφήνουν σε όλο το ματς την μπάλα στον αντίπαλο, όμως ελέγχουν πλήρως την κατάσταση, επιλέγουν πότε θα παίξουν έτσι, όμως παραμένουν το αφεντικό την ώρα που αμύνονται. Κάτι κοντά σε αυτό, είδαμε και στην έδρα της Μπράιτον. Από το πρώτο κιόλας λεπτό, η ΑΕΚ επέτρεπε στους Άγγλους να έχουν την κατοχή, όμως μόνο στο δικό τους μισό. Όπως φαίνεται στα screenshots που φτιάξαμε, η Ένωση ναι μεν πιέζει, όμως όχι την μπάλα.
Είτε ήταν στην ισοπαλία, είτε μπροστά στο σκορ, ο παίκτης της Μπράιτον που είχε κατοχή απολάμβανε μια σχετική ελευθερία, όμως δεν είχε καμία εύκολη πάσα. Και αυτό συνέβαινε επειδή η ΑΕΚ έπαιζε man-to-man σε όλο το γήπεδο σε όλους τους πιθανούς αποδέκτες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ή κάποιος από τους γηπεδούχους να πέσει πίσω και να κάνει one-touch ξανά προς τον στόπερ είτε υπήρχε γέμισμα το οποίο ακολουθούσαν aggresive μαρκαρίσματα στις δεύτερες μπάλες από την πρωταθλήτρια Ελλάδας.
Η Μπράιτον είχε σταθερά την μπάλα – από την ΑΕΚ περισσότερες από 30 επαφές έκαναν μόνο ο τερματοφύλακας, Στάνκοβιτς, και τα δύο σέντερ-μπακ, Μήτογλου-Σιμάνσκι – αλλά στις περισσότερες φάσεις, δεν μπορούσε να βρει τι να την κάνει.
Ο Λιβάι Γκαρσία πίεζε τον έναν από τους δύο στόπερ και οι πλάγιοι, Άμραμπατ [ασύλληπτο ματς για 36χρονο] και Γκατσίνοβιτς ήταν μόνιμα πάνω στα αντίπαλα μπακ. Όταν η Μπράιτον προσπαθούσε να περάσει από τον άξονα με το σύστημα «κλεψύδρα» του Ρομπέρτο Ντε Τζέρμπι έβρισκε την πόρτα κλειστή, με τον συγκλονιστικό, Αραούχο, να παίζει ως κεντρικός μέσος δίπλα στον Πινέδα και τους δύο Λατινοαμερικάνους να μην αφήνουν ούτε μισό μέτρο χώρου, ούτε μισό δευτερόλεπτο για σκέψη στον αντίπαλο.
Αυτός ο μηχανισμός έχει έναν διπλό στόχο στην στρατηγική του Αλμέιδα. Στο τερέν, είναι να αναγκάσει τον αντίπαλο σε πάσες προς τα πίσω, σε πάσες σε σημεία που δεν βάζουν σε κίνδυνο την ομάδα του και σε γεμίσματα απελπισίας. Σκοπός επίσης υπάρχει και στο πνευματικό κομμάτι. Ο Pelado επιδιώκει οι παίκτες του να μπουν στο μυαλό του αντιπάλου, να το «χαλάσουν». Να δημιουργήσουν άμεσα αμφιβολία, νευρικότητα, να κάνουν την άλλη πλευρά να καταλάβει ότι δεν θα κάνει το παιχνίδι της.
Ένας legendary μέσος στο peak-campionato, ο Αλμέιδα ξέρει πλέον ότι δεν χρειάζεται σε κάθε φάση ο παίκτης του να πηγαίνει δυνατά. Η συνέπεια στα μαρκαρίσματα σε όλο το γήπεδο έκανε τη δουλειά για την ΑΕΚ, που ακολούθησε άριστα το τακτικό πλάνο και δεν χαλάρωνε ούτε στα πλάγια άουτ, όπως της είχε συμβεί και το πλήρωσε με την Άντβερπ.
Χαρακτηριστικό της προσήλωσης είναι ότι στο 78’ και με το σκορ στο 2-2, ο Σιντιμπέ [στη μακράν καλύτερη εμφάνισή του ως Κιτρινόμαυρος] ακολουθεί τον Μιτόμα που τραβιέται πίσω και προς τον άξονα στην προσπάθεια να βρει χώρο. Ο Γάλλος μπακ πάει μαζί του μέχρι την… τουαλέτα, τηρώντας το man-marking και αποφεύγοντας να χαθούν τα μαρκαρίσματα και να δημιουργηθεί ανισορροπία. Και ο μηχανισμός ήταν… textbook που λένε και οι Εγγλεζάδες. Όταν οι Γκαρσία-Αραούχο βγήκαν αφού είχαν «φάει» το γήπεδο, το σύστημα δεν χάλασε ούτε λίγο με την είσοδο των Πόνσε-Τσούμπερ, με τον δεύτερο να γίνεται και αυτός κεντρικός μέσος και να προσφέρει στο φινάλε σε μια από τις μεγαλύτερες νίκες ελληνικής ομάδας.
Σίγουρα, πρέπει να σε θέλει για να πάρεις ένα τέτοιο τεράστιο αποτέλεσμα και να συζητιέσαι σε άρθρα, εκπομπές, podcast της Αγγλίας, όμως ο Αλμέιδα δεν άφησε τίποτα απολύτως στην τύχη. Ναι, η Μπράιτον δέχθηκε δύο γκολ από στημένα, ναι, για την ΑΕΚ ό,τι πήγε μέσα έγραψε, όμως ήταν ξεκάθαρη η ύπαρξη μιας στρατηγικής, ενός σχεδίου.
Ο Αργεντινός δεν ήθελε την μπάλα, ήθελε να νικήσει…