Ατσάλι < Τιτάνιο < Ιρίδιο < ΕΣΑΚΕ.
Στην απόλυτη μέτρηση «σκληρότητας» ο Σύνδεσμος αναδεικνύεται με διαφορά ο πιο bad m*therfucker, καθώς αυτό το Άλφα στο “ΕΣΑΚΕ” δεν σημαίνει πια «Ανώνυμων», αλλά «Αναλγησία».
Μπερδευτήκατε σα να είδατε το φινάλε του “Inland Empire” και προσπαθείτε να καταλάβετε τι στα δύο σηραγγώδη σώματα και το σπογγώδες σώμα της ουρήθρας γίνεται; Δεν βγάζετε άκρη κι αναρωτιέστε για το αν έχουμε πάθει Τζακ Τόρανς στην «Λάμψη» του Κιούμπρικ– ή, ακόμα καλύτερα, αν πάθαμε Γιάγκο Δράκο στο τέλος της καλύτερης Λάμψης;
Είμαστε εδώ για να σας ξεμπερδέψουμε καλύτερα κι από μαμά που πιάνει στα χέρια της περσινά λαμπάκια Χριστουγέννων: τα πάντα ξεκίνησαν στην πρεμιέρα του φετινού πρωταθλήματος μπάσκετ της A1 (“Basketleague” θα την πούμε όταν ευστοχήσει σε δεύτερο τρίποντο την φετινή σεζόν ο Φλάτεν), και πιο συγκεκριμένα στο παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Άρη στο κατάμεστο Nick Galis Hall.
Τότε, ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες φόρεσαν t-shirts μέσα από τα σακάκια τους, αντί να βάλουν πουκάμισο και γραβάτα όπως αναφέρουν οι κανονισμοί του πρωταθλήματος, με αποτέλεσμα να κληθούν σε απολογία οι Ερυθρόλευκοι.
Τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο σοβαρά στον αγώνα του Αμαρουσίου με το Περιστέρι, καθώς ο Γιώργος Μπόγρης τόλμησε να φορέσει μαύρες κάλτσες αντί για λευκές όπως οι υπόλοιποι συμπαίκτες του, με αποτέλεσμα να χαλάσει η ομοιομορφία του συνόλου.
Τι έκανε ο ΕΣΑΚΕ; Επίπληξη και στο Μαρούσι για να μάθει να φέρεται, παρά το γεγονός πως το νομικό επιτελείο της ομάδας της Αθήνας (θα) «κέρδισε» εύκολα την υπόθεση τονίζοντας πως λευκή κάλτσα με μαύρο παπούτσι- εν γένει και δη στο μπάσκετ- αποτελεί λόγο για δημόσιο λιθοβολισμό και Walk of Shame στην Ομόνοια.
Ναι, γλυκά μας basketball nerds που δεν σας ξεφεύγει τίποτα, το ξέρουμε: δεν είναι ότι ξύπνησε στραβά μια μέρα ο αθλητικός δικαστής της λίγκας κι αποφάσισε ν’ ασχολείται με τέτοια ζητήματα και να μοιράζει επιπλήξεις και πρόστιμα. Αποτελεί γενική οδηγία της FIBA και ο (κάθε) ΕΣΑΚΕ οφείλει να «συμμορφωθεί» με τας γραφάς.
Διαβάστε το πληκτρολόγιό μας: στα πατάρια μας, με ένα -πι να εισχωρεί κάπου στην συγκεκριμένη λέξη και να της αλλάζει ελαφρώς το νόημα.
Αυτό που μετράει εν προκειμένω είναι πως, όπως μαθαίνει το Menshouse που έχει κοιμώμενους φρουρούς σε κάθε μεγάλη ένωση/σύνδεσμο/συνδικάτο, ο ΕΣΑΚΕ δε θα «τιμωρεί» μόνο τις συγκεκριμένες περιπτώσεις αισθητικής ασυμφωνίας, αλλά και τρεις ακόμα.
Ποιες είναι αυτές; Οι ακόλουθες:
Περίπτωση 1η: Θα πείτε το νερό «νεράκι»
Όπως διαβάζουμε στο draft που συνεγράφη προσφάτως και βρίσκεται καλά κρυμμένο και κλειδωμένο, για την ώρα, σε ράφι δυσπρόσιτο για το δημόσιο μάτι (μα όχι για το Menshouse, του οποίου αγαπημένος του ήρωας είναι ο Οιδίποδας) «Παίκτες και προπονητές οφείλουν να πίνουν νερό σαν ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης, όπως ακριβώς το έκαναν προσφάτως ο Χακίμ Ολάζουον με τον Κλάιντ Ντρέξλερ. Εικόνες αθλητών που κάνουν του κεφαλιού τους και με την πρόφαση της αφυδάτωσης πηγαίνουν στον πάγκο και απλά ανοίγουν ένα μπουκαλάκι και πίνουν όποτε τους καπνίσει, τέλος.
Ή θα πίνουν άπαντες ταυτόχρονα ή θα τιμωρούνται με την «Ρόζα» του Μητροπάνου να παίζει σε λούπα στο γήπεδο, και πιο συγκεκριμένα το δίστιχο “Tα χείλη μου ξερά και διψασμένα/ Γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό”».
Περίπτωση 2η: Μα την Παναγία, όχι άλλες Παναγίες
Τουλάχιστον όχι από τους προπονητές, ιδίως όταν αυτοί βρίσκονται σε πρώτο πλάνο, ακόμα κι αν κάποιος παίκτης τους έχει χάσει ένα αριστερό λέι απ κι εν αντιθέσει με την Άσπα Τσίνα, εμείς καταλαβαίνουμε την έκρηξή τους.
Εδώ, ωστόσο, ο αθλητικός δικαστής αφήνει ένα παραθυράκι ανοιχτό, προφανώς για τις ειλικρινείς επικλήσεις στα θεία: δύναται ο προπονητής να προβεί σε παντομίμα απελπισίας, με τον βοηθό του ή κάποιον από το προπονητικό επιτελείο να επιχειρήσει τη λεκτική προσέγγιση με τις Ανώτερες Δυνάμεις.
– Να κάνω εγώ την γκριμάτσα, να ρίξεις εσύ την Παναγία;
– Ναι! pic.twitter.com/OdCD3tPn39— Vassilis Papandreou (@sili81) November 9, 2023
Περίπτωση 3η: Μασάει ο ΕΣΑΚΕ ταραμά;
Τρίτο και αυστηρότερο μέτρο εξ όλων, πάντα στο πλαίσιο της ακραίας ομοιομορφίας: ο μπασκετικός νόμος (που βαδίζει, όπως είδαμε και παραπάνω, πάντα στο μονοπάτι της λογικής), επιτάσσει πως όλοι οι παίκτες μιας ομάδας πρέπει να μασουλάνε την ίδια τσίχλα.
Επαναστάσεις του στιλ «Με γεύση λεμόνι ο σέντερ, φράουλα ο σούτινγκ γκαρντ και καρπούζι ο πλέι μέικερ» θα πνίγονται (κυριολεκτικά) στο αίμα, μιας και η παράγραφος 3 της σελίδας 12 είναι σαφής: «Σε περίπτωση που δεν τηρηθεί στο έπακρο ο κανονισμός, θ’ αφαιρούνται ένα προς ένα τα δόντια των παραβατών, μέχρις ότου να θυμίζουν άπαντες τον συγχωρεμένο τον Γιώργο Γεωργίου».
Το μέτρο, σε πρώτη ανάγνωση, φαντάζει 100% σωστό.
ΕΛΜΑ όμως που Dentyne θέλουν αυτή τη διάταξη οι παίκτες και κάποιοι θα κλάσουν Mentos…