Ο Παναθηναϊκός βρισκόταν κοντά στο να κερδίσει στην OPAP Arena για πρώτη φορά μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες. Μέχρι το 92ο λεπτό η νίκη ήταν στα χέρια του. Εκεί όμως έκανε την εμφάνισή της η νομοτέλεια του ποδοσφαίρου: αν κλειστείς, θα φας γκολ.
Μπορεί το γκολ να μην ήρθε άμεσα, αλλά έμμεσα, μέσω ενός πέναλτι δηλαδή, αλλά είχαν υπάρξει άλλες δύο φάσεις νωρίτερα που η ΑΕΚ πλησίασε στο γκολ και αν δε γινόταν το χέρι του Ζέκα, η μπάλα μπορεί να έφτανε στην εστία και ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε σε εκείνο το σημείο..;
Δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις για το τι οδηγήσε σε αυτή την εξέλιξη που άφησε τους Πράσινους με το «κρίμα».
Η ΑΕΚ έμπαινε σε αυτό το ματς σχεδόν πλήρης, με μόνη απουσία της τον Μουκουντί και τους δύο αριστερούς μπακ. Είναι όμως, ούτως ή άλλως, μια ομάδα πιο πλήρης επιθετικά.
Ο Παναθηναϊκός είχε δίπλα στις μόνιμες απουσίες των τριών αμυντικών (ο Σένκεφελντ και που ήταν στη 18άδα θα ήταν σαν να απουσίαζε με τόσο καιρό εκτός αγώνων, γι’ αυτό και θα έμπαινε ως αλλαγή σε τριάδα αμυντικών), την απουσία του Παλάσιος, την απουσία του Τζούρισιτς και την απουσία του Τσέριν.
Οι δύο τελευταίοι δεν είναι ότι κάνουν σεζόν καριέρας φέτος: ο πρώτος είναι μέτριος, ο δεύτερος ένα ματς παίζει δύο τραυματίζεται, αλλά θα ήταν λύσεις ποσοτικές- αντί του Ζέκα θα μπορούσε να μπει ο Τσέριν, αντί του Αϊτόρ ο Τζούρισιτς.
Ο Παναθηναϊκός έπαιζε με νέο προπονητή και με μια ανακατωσούρα στα εντός λόγω της υπόθεσης Μπρινιόλι. Η ΑΕΚ δεν είχε καμία άλλη σκοτούρα.
Με βάση αυτά, η εικόνα του ματς ως το 75ο λεπτό ήταν μια εικόνα νίκης για τον Παναθηναϊκό και επιβράβευσης για το πλάνο του Τερίμ. Ο Τούρκος προπονητής πήγε να αντιμετωπίσει την ΑΕΚ με το δικό της στυλ, δηλαδή με πρέσινγκ. Και μέχρι το 70 το έκανε μια χαρά, χωρίς να έχει «φάει» παρά μία φάση εκτός του γκολ.
Εκεί όμως μίλησε η κούραση και η έλλειψη ποιοτικών λύσεων. Μαντσίνι έξω, Αϊτόρ μέσα, χάθηκε όλη η δεξιά πλευρά, γιατί ο Αϊτόρ δε μπορεί να υποστηρίξει ούτε αμυντικά ούτε να παίζει με ανάποδο πόδι, ιδίως από τη στιγμή που δεν έχει το δεξί ούτε για πάσα, και έμεινε ο Βαγιαννίδης να παίζει μόνος του άμυνα στον Πισάρο και τον Αραούχο.
Έξω και ο Μπερνάρ για να μπει ο Ζέκα, που είναι φιλότιμος, αλλά έχασε τη μπάλα 2-3 φορές και πήγε με ανοιχτό το χέρι στη φάση του πέναλτι.Έξω και ο Χουάνκαρ για να μπει ο κακός αμυντικά Μλαντένοβιτς που δεν μπορούσε να κόψει με τίποτα και είχε κακά διωξίματα. Έξω και ο Βέρμπιτς για να μπει ο ανέτοιμος Λημνιός, που-απολύτως λογικό- φάνηκε εκτός κλίματος.
Μέσα σε αυτά, ο Τερίμ ετοιμαζόταν να βάλει Σένκεφελντ και ένιωσε ενόχληση ο Ιωαννίδης, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να βάλει τον Σπόραρ.
Ο Σπόραρ, μαζί με τον Αϊτόρ δεν μπορούσαν να πρεσάρουν όπως πρέσαρε ως τότε ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ δεν έχασε ευκαιρία να εντείνει τις επιθετικές της ενέργειες με τον εξαίρετο Μάνταλο και τον ταχύτατο Ελίασον, συν τον Πισάρο που έτρεχε με φρέσκα πόδια πάνω στον κουρασμένο Βαγιαννίδη.
Με τα «αν» προφανώς δεν γίνεται δουλειά, παρά μόνο εικασίες, αλλά είναι σαφές πως το άρτιο πλάνο Τερίμ θα είχε ευοδώσει αν ο Παναθηναϊκός είχε έστω τον Παλάσιος να τον βάλει δεξιά για να υποστηρίξει τακτικά στην φάση άμυνας και να μη γίνεται έρμαιο ο Βαγιαννίδης στις κινήσεις Πισάρο-Αραούχο.
Ο Παναθηναϊκός έχει πάντως να κρατήσει από αυτό το ματς ότι μπορεί να εμπιστευτεί τον Κώτσιρα για χαφ αν παραστεί ανάγκη, αλλά, κυρίως, να κρατήσει ότι ο Αράο είναι ηγετική φυσιογνωμία και στην άμυνα κι ίσως είναι καλύτερο να παραμείνει εκεί.
Είναι ο μόνος αμυντικός του ΠΑΟ δύο χρόνια τώρα που δεν τον έχει «τρελάνει» ο Λιβάι, έχει το γκολ, μπορεί να λειτουργήσει με ανεβάσματα και να τον καλύψει αμυντικά ο Κώτσιρας, ο Ζέκα ή όποιος παίζει 6άρι και είναι ένας playmaker προσφέροντας αυτά που έδινε ο Μάγκνουσον σε ακόμα καλύτερο βαθμό.
Επίσης, δείχνει να δένει σιγά σιγά με τον Γεντβάι και ο Σένκεφελντ έχει σοβαρά σκαμπανεβάσματα φέτος. Καλύτερα από τον πάγκο για εναλλακτική και ο Παναθηναϊκός να πάει για 6άρι όπως ακούστηκε…