Η περίπτωση του είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες ποδοσφαιριστών που έχουν κάνει τέτοια καριέρα σε τόσο σπουδαίο σύλλογο. Όταν ξεκίνησε να παίζει μπάλα, σε ένα μικρό σύλλογο της Καταλονίας, η θέση του ήταν τερματοφύλακας. Λόγω ενός τραυματισμού στον ώμο άλλαξε… ριζικά πόστο και έγινε σέντερ φορ. Όταν το 1995 εντάχθηκε στις Ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, «βαφτίστηκε» αμυντικός χαφ και δύο χρόνια αργότερα η προώθηση του στη β’ ομάδα του συλλόγου είχε ως αποτέλεσμα να μετατραπεί σε δεξιός μπακ! Και τελικά, το 1999 ο Λουίς Φαν Χάαλ, που τον ανέβασε στην πρώτη ομάδα, «είδε» στα προσόντα και τη σωματοδομή του έναν πολλά υποσχόμενο κεντρικό αμυντικό!
Για μια πενταετία, ως προέφηβος και έφηβος, ο Κάρλες Πουγιόλ δεν ήξερε τι «μέρος του λόγου» ήταν μέσα στο γήπεδο. Πιθανόν επειδή δεν είχε το (πηγαίο) ταλέντο για να καθιερωθεί ως ξεχωριστός σε οποιονδήποτε ρόλο. Ένας γυρολόγος θέσεων. Που όμως ήταν αποφασισμένος να βρει τον τρόπο για να καλύψει το όποιο χάντικαπ σε τεχνικά χαρακτηριστικά. Μπορεί να μπερδεύτηκε και ο ίδιος, αγνοώντας επί χρόνια ποια ήταν η θέση που του ταίριαζε, για ένα πράγμα ωστόσο ήταν σίγουρος. Ότι δεν θα έβγαινε από το γήπεδο αν είτε στην προπόνηση, είτε στον αγώνα είχε δώσει κάτι λιγότερο από το…100,01%.
Το 1998 ο Πουγιόλ ήταν 20 και η Μπαρτσελόνα αποδέχτηκε πρόταση της Μάλαγα για την απόκτηση του. Ήταν τρίτος στην ιεραρχία πίσω από Φρανκ ντε Μπουρ και Μίχαελ Ράιζινγκερ. Έχοντας δει όμως τον κολλητό του Τσάβι να προωθείται στην πρώτη ομάδα, αποφάσισε ο ίδιος να αρνηθεί την προσφορά, λέγοντας στους προπονητές του ότι θέλει να μείνει, έστω στη β’ ομάδα, και να παλέψει. Ήταν αναμφίβολα μία από τις πιο σοφές αποφάσεις της ζωής του. Δώδεκα χρόνια αργότερα, οι δυο τους πρωταγωνίστησαν σε ένα από τα πιο σημαντικά γκολ στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Ο Τσάβι εκτέλεσε το κόρνερ και ο Πουγιόλ με άπιαστη κεφαλιά διαμόρφωσε το 1-0 κόντρα στη Γερμανία, στέλνοντας την Ισπανία στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Υπόδειγμα αυταπάρνησης και αφοσίωσης, δίδαξε παράλληλα τι σημαίνει αρχηγία σε ένα τόσο μεγάλο club, φορώντας για 10 ολόκληρα χρόνια (2004-2014) το περιβραχιόνιο της Μπαρτσελόνα. Μέχρι τα 27 χρόνια του δεν είχε ούτε ένα τρόπαιο. Στα 36 που κρέμασε τα παπούτσια του, είχε… χαραμίσει ένα ολόκληρο δωμάτιο για να βάλει τα ασημικά, έχοντας φτάσει τα 24!
Μεταξύ αυτών ένα Μουντιάλ (2010), ένα Euro (2008) και τρία Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτός, ο άτεχνος, ήταν αναντικατάστατος στην καλύτερη Εθνική Ισπανίας όλων των εποχών και πιθανόν στην καλύτερη ομάδα ever, την Μπάρτσα των βιρτουόζων, του τίκι-τάκα, του total football και του Goat.
Πώς τα κατάφερε με το ισχνό, για αυτό το επίπεδο, ταλέντο που διέθετε; «Το κλειδί ήταν να δίνω πάντα το 100% και να μην λογαριάζω τους κινδύνους τραυματισμού που εγκυμονούσε ο τρόπος παιχνιδιού μου. Ήξερα επίσης ότι είναι πολύ σημαντικά η σωματική και φυσική κατάσταση», έχει δηλώσει ο ίδιος σε συνέντευξη του. Υπήρξε ωστόσο μια στιγμή στη ζωή του Πουγιόλ που άναψε τη σπίθα για να σφυρηλατήσει αυτή τη νοοτροπία. Να ξεκινήσει να χτίζει το χαρακτήρα που – κόντρα σε αυτό που προοιωνιζόταν οι καταβολές του – τον έφερε στην κορυφή.
Για την ακρίβεια, ήταν μια ατάκα από τον πατέρα του, που τον στιγμάτισε όταν πήγε στη Μασία, σε ηλικία 17 ετών. «Όταν πέρασα το δοκιμαστικό για να με πάρει η Μπαρτσελόνα, ο πατέρας μου μού είπε: «Αν έρθεις πίσω και δεν σε έχουν διαλέξει επειδή υπήρχαν 20 παίκτες καλύτεροι από εσένα, δε πειράζει. Αν δεν σε διαλέξουν επειδή υπήρχαν 20 παίκτες πιο αποφασισμένοι από εσένα μη γυρίσεις σπίτι…».
Προφανώς υπήρχαν καλύτεροι από τον Κάρλες Πουγιόλ. Προφανέστατα όμως και κανείς πιο αποφασισμένος να γίνει θρύλος του συλλόγου που λάτρεψε από παιδί….