Το 1992 ήταν η χρονιά που έμελλε να μπει ένας αόρατος σπόρος στο ελληνικό μπάσκετ. Συμπληρωνόταν πενταετία από τότε που ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανέλαβε τη διοίκηση του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού. Το «πορτοκαλί» τμήμα βρισκόταν στη σκιά του Άρη και του ΠΑΟΚ.
Την ίδια μοίρα είχαν και οι Ολυμπιακός-ΑΕΚ. Η μοναδική μη θεσσαλονικιώτικη ομάδα που κατέκτησε τίτλο από το 1986-87 μέχρι και το 1991-92, ήταν ο… Πανιώνιος (Κύπελλο 1991). Σύντομα, όμως, όλα θα άλλαζαν.
Το καλοκαίρι του 1992, ο Γιαννακόπουλος έφερε στον Παναθηναϊκό παιχταράδες, όπως ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, ο Άριαν Κόμαζετς και, βέβαια, ο μυθικός Νίκος Γκάλης. «Ελληνοποίησε» επίσης τον Τιτ Σοκ (ο Άιβαρ Κούουσμα ήρθε τελικά την επόμενη χρονιά) και άρχισε να προσδοκά περισσότερα από τους νεαρούς ακόμη Φραγκίσκο Αλβέρτη, Νίκο Οικονόμου, Χρήστο Μυριούνη. Τότε μπήκε ο προαναφερθείς σπόρος μιας ομάδας που μερικά χρόνια αργότερα έμελλε να κυριαρχήσει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη.
Παράλληλα, είχε έρθει η ιστορική στιγμή της αποχώρησης από το κλειστό της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, έπειτα από 32 ολόκληρα έτη και 14 πρωταθλήματα. Οι «πράσινοι» έπρεπε πια να μετακινηθούν σε μία μεγαλύτερη έδρα, προκειμένου να καλυφθεί ένα μέρος της δίψας των φιλάθλων. Ας μην ξεχνάμε ότι από το 1987, το μπάσκετ είχε αρχίσει να προσελκύει πολύ περισσότερους θεατές, απόρροια φυσικά της κατάκτησης του EuroBasket από την Εθνική Ελλάδας.
Ήταν το καλοκαίρι που το άθλημα μεταπήδησε μια για πάντα από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, ασχέτως αν οι Άρης και ΠΑΟΚ συνέχισαν να κατακτούν τίτλους μέχρι το 2004 (στα 90s’ αρκετούς, μετά το 2000 μόλις ένα Κύπελλο και ένα FIBA Europe Champions Cup, αμφότερα από τους «κίτρινους»).
Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός έγιναν οι βασικοί διεκδικητές του πρωταθλήματος, με τον ΠΑΟΚ να καταγράφει τρεις παρουσίες σε τελικούς έως το 2000. Στον θεσμό του Κυπέλλου υπήρχε μεγαλύτερη πολυφωνία, ενίοτε και εκπλήξεις. Ειρήσθω εν παρόδω, από το 1991 άρχισε ο χορός των ευρωπαϊκών τροπαίων, ο οποίος κράτησε μέχρι το 2013, προτού η ΑΕΚ επαναφέρει τη σημαία ψηλά με το BCL του 2018 και το Διηπειρωτικό του 2019.
Το 1992 ήταν η χρονιά που το «τριφύλλι» μετακινήθηκε στο κλειστό της Γλυφάδας, εκεί όπου είχε κατακτήσει το Κύπελλο του 1983 (72-62 τον Ολυμπιακό στον τελικό, ενώπιον 3.500 θεατών).
Στο «Μάκης Λιούγκας», όπως είχε ονομαστεί το ΕΑΚ στις 19 Μαρτίου 1992 για να τιμηθεί ο πρώτος εξειδικευμένος Έλληνας αθλητίατρος, ο οραματιστής του εν λόγω αθλητικού κέντρου & του κολυμβητηρίου και ο πλέον πολύτιμος αρωγός της εξέλιξης του ΑΝΟΓ, ο Παναθηναϊκός δεν πήρε τίτλο.
Από το 1992 μέχρι το 1995, όταν πια μετακινήθηκε στο νεότευκτο κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων για να… χωρέσει τα μιλιούνια που έσπευδαν για να απολαύσουν τον Ντομινίκ Γουίλκινς, το «τριφύλλι» κατέκτησε το Κύπελλο του 1993, αλλά στο ΣΕΦ και όχι στη Γλυφάδα (νίκη επί του Άρη στον τελικό με 96-89).
Στην οδό Φοίβης 14 & Ιωάννη Μεταξά, όμως, ο Παναθηναϊκός επανήλθε εκ νέου σε τροχιά πρωταθλητισμού. Είχε να συμβεί αυτό από το 1984. Το 1993 κατέλαβε τη δεύτερη θέση στην κανονική περίοδο, αλλά ο Ολυμπιακός τού έσπασε την έδρα στους τελικούς. Το 1995 έχασε την κορυφή για έναν πόντο, ξανά από τους «ερυθρόλευκους». Ήταν η εποχή που η ομάδα του Πειραιά είχε μεγάλη δυναμική εντός κι εκτός παρκέ.
Στο κλειστό της Γλυφάδας ήταν που οι «πράσινοι» προκρίθηκαν δύο φορές σε Final-4 Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και, μάλιστα, συνεχόμενες με προορισμό το Τελ Αβίβ (1994) και τη Σαραγόσα (1995) αντίστοιχα.
Σε αυτό το συνοικιακό γυμναστήριο ήταν που οι οπαδοί του «τριφυλλιού» ανασυγκροτήθηκαν, διότι δεν εξυπηρετούσε το αχανές ποδοσφαιρικό ΟΑΚΑ, δημιουργώντας απίστευτη ατμόσφαιρα σε ένα σωρό παιχνίδια. Οι σημερινοί 45άρηδες-50άρηδες δεν ξεχνούν τις βραδιές που βράχνιαζαν για να σπρώξουν την αγαπημένη τους ομάδα στις νίκες επί:
Λιμόζ
Ρεάλ Μαδρίτης
Σκαβολίνι
ΤΣΣΚΑ Μόσχας
Μπάκλερ Μπολόνια (με εκείνο το εκκωφαντικό 99-56)
Στο μεταξύ, τη φανέλα φόρεσαν και παίκτες, όπως ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Ζάρκο Πάσπαλι, ο Σάσα Βολκόφ και ο Κώστας Παταβούκας. Χορηγοί Maxwell και Becks, μουσική υπόκρουση Queen και Pet Shop Boys. Οι τελευταίες πινελιές πριν από την εκτόξευση στο ΟΑΚΑ.
Υ.Γ. Το άρθρο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του οπαδού Γιώργου Καρνέζη, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1995 στο περιθώριο αγώνα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Η πιο «μαύρη» στιγμή στην ιστορία του μπασκετικού «τριφυλλιού» στη Γλυφάδα…