Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1982 το νεόδμητο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας (που ονομάστηκε έτσι κατά παράβαση του «άγραφου» κανόνα ότι θα έπρεπε να έχει φιλοξενήσει Ολυμπιακούς Αγώνες) ανοίγει τις πύλες του για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου. Οι Έλληνες, όμως, ζουν και αναπνέουν για την ώρα του τελικού του ακοντισμού γυναικών και τον «εμφύλιο» ανάμεσα στην Άννα Βερούλη και την Σοφία Σακοράφα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι εκείνη την ημέρα η Ελλάδα δεν είχε πανηγυρίσει ποτέ ένα χρυσό στην συγκεκριμένη διοργάνωση. Η ιδέα και μόνο ότι αυτό θα μπορούσε –επιτέλους- να συμβεί, ιντρίγκαρε το κοινό το οποίο έσπευσε να γεμίσει το ΟΑΚΑ στις 9 Σεπτεμβρίου με την ελπίδα ότι εκείνο το απόγευμα οι δύο Ελληνίδες αθλήτριες θα τα κατάφερναν απέναντι στις αντιπάλους τους.
Είχαν προηγηθεί μια περίοδος ιδιότυπων «πέτρινων χρόνων» για τον στίβο και ιδιαίτερα εκείνον των γυναικών. Έστω και σποραδικά, σε επίπεδο ανδρών υπήρξαν ορισμένες επιτυχίες ή σημαντικές επιδόσεις με αθλητές όπως ο Ρουμπάνης και ο Παπανικολάου στο επί κοντώ ή ακόμη και ο «φτερωτός γιατρός», Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, με τρία μετάλλια σε κλειστό και ανοιχτό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ήταν η εποχή που τα γήπεδα γέμιζαν ασφυκτικά ακόμη και στους Βαλκανικούς Αγώνες ή και σε Πανελλήνια πρωταθλήματα, χωρίς πάντως ανάλογες επιτυχίες να καταγράφονται και στις γυναίκες.
Πλέον, το 1982 η αίσθηση ήταν ότι αυτό θα άλλαζε. Η Άννα Βερούλη και η Σοφία Σακοράφα μπήκαν στο ΟΑΚΑ νιώθοντας το βάρος και την πίεση που δημιουργούσε η προσμονή ενός ολόκληρου έθνους και ήθελαν να σταθούν αντάξιες των προσδοκιών. Επιπλέον, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, η κάθε μια ήθελε να επικρατήσει της άλλης και με προσωπικά κίνητρα, εξαιτίας της αντιπαλότητας που είχε δημιουργηθεί εκείνη την εποχή, η οποία αργότερα βέβαια με το πέρασμα των χρόνων, ξέφτισε.
Γεννημένες με λίγους μήνες διαφορά (Νοέμβριο του 1956 στην Καβάλα η Βερούλη, Απρίλιο του 1957 στα Τρίκαλα η Σακοράφα) βρέθηκαν να ανταγωνίζονται η μία την άλλη από νεαρή ηλικία και στην ουσία η μία τραβούσε την άλλη στο να ξεπεράσει τα όριά της. Το 1982 βρίσκονταν στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας τους και ήταν αποφασισμένες να το δείξουν ενώπιον όλων, εντός και εκτός σταδίου.
Πολύ διαφορετικές και ως σωματική διάπλαση και ως χαρακτήρες, οι δυο τους χρειάστηκε να περιμένουν μέχρι την 5η από τις 6, συνολικά, βολές για να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους. Τότε ήταν που το ακόντιο της Άννας Βερούλη, η οποία συμμετείχε με… δανεικά παπούτσια (!) προσγειώθηκε στα 70,02 μέτρα, ξεπερνώντας τα 67,94 μέτρα της Ανατολικογερμανίδας Κέμπε! Μια επίδοση που αποτέλεσε νέο πανελλήνιο ρεκόρ αλλά και ρεκόρ αγώνων και στάθηκε αρκετό για να της χαρίσει το χρυσό μετάλλιο! Το πρώτο τέτοιο σε Ευρωπαϊκό Ανοιχτού Στίβου, ενώ με διαφορά λίγων λεπτών η Σοφία Σακοράφα άγγιξε τα 67,04 μέτρα κι έτσι κατόρθωνε να ανέβει κι εκείνη στο βάθρο, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο!
Την ώρα της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου πάνω από 70.000 άνθρωποι έψαλλαν τον όλοι μαζί και το εθνικό φρόνημα για την πρωτόγνωρη επιτυχία εκτοξεύθηκε στα ουράνια. Μάλιστα, την επομένη ημέρα κιόλας ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου δέχτηκε τις δύο αθλήτριες στο γραφείο του, εγκαινιάζοντας με αυτόν τον τρόπο την παράδοση που τηρείται μέχρι σήμερα και θέλει την πολιτική ηγεσία να τιμά αθλητές που φέρνουν μεγάλες διακρίσεις σε διεθνές επίπεδο.
Το κλίμα ευφορίας έγινε ακόμη πιο έντονο όταν λίγες ημέρες αργότερα η Σοφία Σακοράφα θα κάνει Παγκόσμιο Ρεκόρ! Στο μίτνιγκ «Βενιζέλεια» στα Χανιά, κάνει το απίθανο 74,20, μια επίδοση που φυσικά ήταν και Πανελλήνιο Ρεκόρ, το οποίο μάλιστα δεν καταρρίφθηκε ποτέ αφού αργότερα εισήχθη νέος τύπος ακοντίου και όλες οι προηγούμενες επιδόσεις μηδενίστηκαν.
Από αυτά τα παραπάνω δεδομένα επιβεβαιώνεται και μια άλλη παράμετρος σχετικά με το πόσο διαφορετικές αθλήτριες αλλά και προσωπικότητες ήταν οι δυο τους. Η Άννα Βερούλη έμεινε στην ιστορία ως αθλήτρια των μεγάλων αγώνων, ενώ η Σοφία Σακοράφα ως αθλήτρια των μεγάλων επιδόσεων.
Στο παλμαρέ της Βερούλη, εκτός από εκείνο το μυθικό χρυσό στην Αθήνα το 1982, βρίσκουμε επίσης το χάλκινο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ελσίνκι, 2 χρυσά κι ένα ασημένιο σε Μεσογειακούς Αγώνες αλλά και 7 πρώτες θέσεις σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα, καθλως και 6 πανελλήνια ρεκόρ!
Στον αντίποδα, η Σοφία Σακοράφα πέρα από το μοναδικό 74,20 που στάθηκε ως Παγκόσμιο Ρεκόρ, κατέρριψε 17 φορές το Πανελλήνιο βελτιώνοντάς το συνολικά πάνω από 30 μέτρα, ενώ σε επίπεδο διακρίσεων κορυφαία στιγμή της ήταν το χάλκινο στο Αθήνα-82 καθώς επίσης ένα χρυσό κι ένα χάλκινο σε Μεσογειακούς Αγώνες.