Ο Ρομπέρτο Κάρλος είναι από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες του ποδοσφαίρου.
Αν δεν είναι ο κορυφαίος αριστερός μπακ στην ιστορία του αθλήματος, είναι σίγουρα εκείνος που έκανε τη θέση τόσο καθοριστική.
Ο παίκτης που έδειξε περισσότερο (και εντυπωσιακότερα) από οποιονδήποτε άλλον ότι οι ακραίοι αμυντικοί δεν είναι μόνο… αμυντικοί.
Ότι μπορούν όχι απλά να προσφέρουν στο επιθετικό κομμάτι (κάτι που θεωρείται απαραίτητο πλέον), αλλά να συναγωνίζονται σε θεαματικότητα ακόμα και τους πιο λαμπερούς επιθετικούς.
Πέραν ωστόσο της τεράστιας κλάσης του, της απίθανης καριέρας του, των αμέτρητων τίτλων (με τη Ρεάλ και την εθνική του) ο Βραζιλιάνος έχει μείνει στην ιστορία και για έναν ακόμη λόγο:
Είναι πιθανότατα ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει καταφέρει να πετύχει (όχι ένα, αλλά) δυο… ακατόρθωτα γκολ.
Έχει γίνει θρύλος λοιπόν η απίθανη εκτέλεση φάουλ με τη Γαλλία στο τουρνουά πριν το Μουντιάλ του 1998.
Το αδιανόητο φαλτσαριστό σουτ, όπου η μπάλα έβγαλε… φλας τόσο που έστριψε, αφήνοντας κάγκελο τον Μπαρτέζ και όσους παρακολουθούσαν το ματς.
Μέχρι και αντικείμενο επιστημονικών αναλύσεων έγινε η τροχιά του σουτ και το πώς χτυπήθηκε η μπάλα από το μαγικό αριστερό του πόδι.
Κι όμως…
Το γκολ που για άλλους θα ήταν το αριστούργημα που θα σημάδευσε αιωνίως την καριέρα τους, για τον Ρομπέρτο Κάρλος δεν ήταν καν το… κορυφαίο του.
Γιατί υπάρχει ένα άλλο που ο ίδιος έχει κατονομάσει ως ανώτερο:
«Το καλύτερό μου γκολ; Νομίζετε ότι θα πω αυτό απέναντι στη Γαλλία, αλλά όχι.
Θα πω αυτό με την Τενερίφη όταν έπαιζα στη Ρεάλ.
Ήταν ένα περίπλοκο γκολ, η μπάλα έβγαινε εκτός αγωνιστικού χώρου, αλλά κατάφερα να σκοράρω.
Δεν βαριέμαι ποτέ να το βλέπω.
Έχει πλάκα πραγματικά, διότι ακόμα και τώρα είναι ένα γκολ που δεν καταλαβαίνει κανείς.
Δεν το καταλαβαίνω ούτε εγώ ο ίδιος, οπότε πώς θα το κάνει κάποιος άλλος;»
Και όντως, ακόμα και σήμερα που το βλέπει κάποιος, πιστεύει ότι αυτό το ασύλληπτο γκολ… δεν θα μπει.
Ότι στο ριπλέι εκείνης της τηλεκατευθυνόμενης σέντρας-σουτ η μπάλα θα φύγει άουτ (ή παράλληλα με την εστία).
Εξάλλου το καλύτερο που θα μπορούσε να καταφέρει άλλος παίκτης από εκείνο το σημείο του γηπέδου θα ήταν να σώσει το άουτ.
Να κρατήσει την μπάλα εντός αγωνιστικού χώρου.
Όχι να πιάσει… άρρωστο βολέ με ανάποδο φάλτσο, που θα καταλήξει στο πίσω «παραθυράκι» του τερματοφύλακα!
Ακόμα πιο εξωφρενική άλλωστε (ή και ενδεικτική της αυτοπεποίθησής του) ήταν η συμπεριφορά του μετά το γκολ.
Ενώ οι συμπαίκτες του τρελάθηκαν και έπεσαν πάνω του, ο ίδιος σχεδόν δεν πανηγύρισε.
Παρόλο που είχε πετύχει ένα από τα ωραιότερα τέρματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου, το αντιμετώπισε με απάθεια.
Σαν να είχε κάνει το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.
Σαν να έβαλε ένα ποτήρι νερό (που θα ‘λεγε και κάποιος Έλληνας βιρτουόζος αριστεροπόδαρος).
Σαν να είχε σκοράρει με πέναλτι (ή με κάποιο φάουλ εκτός περιοχής που για τον ίδιο ήταν σαν πέναλτι)…
