«Ήρθε η στιγμή του αρχηγού. Του μεγάλου αρχηγού. Το σύμβολο της Αιώνιας Πόλης, ο Ρωμαίος μονομάχος, το χρυσό παιδί. Με το νούμερο 10, Francesco…»… Με αυτά τα λόγια ο εκφωνητής του Ολίμπικο βάζει στο παιχνίδι και τους οπαδούς της Ρόμα για να σπεύσουν να συμπληρώσουν το όνομα: «Τότι» φωνάζουν τρεις φορές, την μία πιο δυνατά από την άλλη, για τον άνθρωπο που έγινε το απόλυτο τοτέμ για αυτούς και την περηφάνια τους.
Πέρασε 25 ολόκληρα χρόνια σε αυτήν την ομάδα και υπήρξε ο κορυφαίος -με διαφορά- αυτού που ονομάζεται «romanita» και περιέχει όλη την κουλτούρα του συλλόγου. Ο Φραντσέσκο Τότι βγάζει όλη την… «ρομανίλα», αν μπορούμε να κάνουμε μια ελεύθερη μετάφραση, που εκφράζει την μισή ποδοσφαιρική Ρώμη η οποία ζει και αναπνέει με σκοπό να βυθίζει στην θλίψη την άλλη μισή κάθε φορά που αντιμετωπίζει την μισητή Λάτσιο ή για τιμητικές εμφανίσεις και σποραδικές νίκες απέναντι στους μεγάλος του βορρά που κυριαρχούν.
Στα χρόνια του Τότι αυτές ήταν κατά βάση οι βραδιές τις οποίες περιμένουν οι φανατικοί οπαδοί. Κατά καιρούς η ομάδα παίζει εντυπωσιακό και επιθετικό ποδόσφαιρο, αλλά οι τίτλοι απέχουν. Ένας παίκτης με το ταλέντο και τις δυνατότητες τις δικές του, αργά ή γρήγορα θα έβρισκε την ευκαιρία να αποχωρήσει και να ενταχθεί σε μια ομάδα που θα διεκδικούσε τρόπαια όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και στην Ευρώπη. Όχι ο Τότι…
Πολλοί βέβαια υποστηρίζουν ότι βολεύτηκε σε αυτήν την κατάσταση και απολάμβανε το μοναδικό status που είχε στην πρωτεύουσα όπου λατρεύτηκε πιο πολύ και από Θεός ενώ κάθε αμάρτημα της ανθρώπινης φύσης του συγχωρούνταν από τον κόσμο που καταλάβαινε ότι ο «capitano» δεν ήταν απλά ένας παίχτης. Ούτε καν ένας παιχταράς. Ήταν το απόλυτο σύμβολο, η σημαία, ο ορισμός του ρομαντικού «Romanista».
Την απάντηση στους επικριτές του την έδωσε οριστικά, αμετάκλητα και δημόσια το 2004. Τότε ήταν που η Ιταλία είχε βουίξει από τις φήμες περί επικείμενης συμφωνίας του Τότι με την Μίλαν. Οι εφημερίδες έγραφαν τους ψιθύρους που ακούγονταν ότι είχε βαρεθεί να παλεύει για μια απλή έξοδο στην Ευρώπη και καμιά νίκη απέναντι στην Λάτσιο και στα 28 του ήταν έτοιμος να αφήσει την Ρόμα στην μιζέρια της και να βρεθεί σε ένα κλαμπ που θα του προσέφερε τα πάντα. Πολλά λεφτά και τίτλους.
Όμως αυτά τα «πάντα» δεν τον ενδιέφεραν. Τα δικά του «πάντα» ήταν εκεί που έπαιζε μπάλα από 12 ετών. Κι έτσι σε μια ατάκα του στην κάμερα του Sky Sports που από τότε γίνεται πάντα αντικείμενο αναφοράς σε πηγαδάκια και συζητήσεις, αναφωνεί το περίφημο: «Εγώ δεν θα γίνω ποτέ προδότης. Προτιμώ να κατακτήσω ένα πρωτάθλημα εδώ, παρά δέκα συνεχόμενα αλλού»! Λίγες εβδομάδες αργότερα οι Ρωμαίοι τον ανεβάζουν στα ουράνια της εκτίμησής τους βλέποντας τον επί μια 5ετία τεχνικό της ομάδας, Φάμπιο Καπέλο, να αναχωρεί για το Μιλάνο παίρνοντας μαζί του και τον Έμερσον…
Εκείνο το «όχι» δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο που έλεγε ο Τότι στην καριέρα του, δίχως αμφισβήτηση, όμως, υπήρξε από τα πλέον ηχηρά, διότι αποτέλεσε όρκο αιώνιας πίστης στην ομάδα της αιώνιας πόλης που στο πρόσωπό του είχε βρει τον δικό της Δον Κιχώτη. Τον μονομάχο που με μοναδικό εφόδιο τον ρομαντισμό και την αγάπη για μία και μόνη φανέλα, πάλευε με ανεμόμυλους, γνωρίζοντας πια ότι δεν θα μπορούσε να τους νικήσει. Με μοναδική εξαίρεση βέβαια, εκείνο το πρωτάθλημα του 2001 που πανηγυρίστηκε όσο τίποτα άλλο και έμελλε να είναι το μοναδικό της καριέρας του. Και φυσικά ήρθε και με εκείνο το δικό του γκολ κόντρα στην Πάρμα, όταν τίναξε τα δίχτυα του Μπουφόν και την σκόνη από τα 28 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από το προηγούμενο.
Μιας καριέρας που για λογαριασμό της Ρόμα είχε ξεκινήσει ήδη όταν ο Checco ήταν μόλις 12 ετών και τότε πάλι η Μίλαν φαινόταν ότι θα τον αποκτούσε. Τότε ήταν που άνθρωποί της πήγαν στην διοίκηση της Λοντιτζιάνι, μιας μικρής ομάδας γειτονιάς της Ρώμης. Έβγαλαν μια βαλίτσα με 150.000.000 λιρέτες, περίπου 75.000 ευρώ! Για ένα 12χρονο παιδί. Το 1988. Θα έβαζαν υπογραφές με χέρια και με πόδια, αλλά δεν έβρισκαν πουθενά τον πατέρα του για να ανάψει το πράσινο φως. Η σύζυγός του έψαξε να τον βρει, τον κάλεσε στη δουλειά, αλλά το τηλέφωνο σήκωσε ένας συνάδελφός του και στενός φίλος. «Δεν θα υπογράψετε τίποτα και σε κανέναν. Η καρδιά του παιδιού σου χτυπά μόνο για την Ρόμα» της είπε…
Λίγες μέρες αργότερα ο Τότι υπογράφει το πρώτο δελτίο του με τους τζιαλορόσι κι έκτοτε δεν αποχωρίζεται αυτή τη φανέλα παρά τις σειρήνες από ολόκληρη την Ευρώπη. Ακόμη κι όταν στα αυτιά του φτάνει ο πιο δελεαστικός σκοπός που μπορεί να ακούσει κάθε ποδοσφαιρικός «Οδυσσέας». Αυτή της Ρεάλ Μαδρίτης… Και όχι οποιασδήποτε ομάδας που παρέταξαν οι μερένχες, αλλά εκείνης των Galacticos. Ρονάλντο, Ζιντάν, Μπέκαμ και Φίγκο είχαν ήδη συμφωνήσει και ο Φλορεντίνο Πέρεθ αναζητούσε το κερασάκι στην τούρτα στο πρόσωπο του Φρανσέσκο Τότι.
Ο ίδιος περιγράφει τα συναισθήματά του ως εξής: «Η Ρεάλ μου έδινε τα πάντα για να με αποκτήσει. Οτιδήποτε. Εκτός από το περιβραχιόνιο του αρχηγού που ήταν του Ραούλ, τον παίκτη στον οποίο έπρεπε να δίνει τα περισσότερα χρήματα από όλους…
Το 2004 έληγε το συμβόλαιό μου με την Ρόμα και υπήρχαν αρκετά προβλήματα με τον πρόεδρο για άλλους λόγους, όχι προσωπικά μας και η Ρεάλ ήταν διατεθειμένη να μου προσφέρει οποιοδήποτε ποσό για να πάω εκεί. Το σκέφτηκα πολύ. Η γυναίκα μου με έσπρωχνε στην Ρεάλ. Μου έλεγε πως θα άφηνε τα πάντα και θα με ακολουθούσε.
Στο τέλος πήρα μία απόφαση μέσα από την καρδιά μου, για τους οπαδούς, τους φίλους και την οικογένειά μου. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό σε σύγκριση με όλους τους άλλους παίκτες που έπαιρναν μεταγραφή στους μεγάλους συλλόγους. Ήθελα να μείνω για πάντα στην ίδια ομάδα.
Ήμουν πάντα οπαδός της Ρόμα, ήταν πάντα το όνειρό μου να παίξω στην Ρόμα φορώντας τη φανέλα με το ”10” και έχοντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μπράτσο. Από τη στιγμή που κατάφερα να υλοποιήσω αυτό το όνειρο, έμεινα δεμένος σε αυτό»…
Έτσι είπε εκείνο το «ΟΧΙ», το μεγαλύτερο της καριέρας του βάζοντας πάνω από όλα το πραγματικό σπίτι του… Λίγο καιρό αργότερα η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε Ρεάλ και Ρόμα να βρεθούν αντιμέτωπες στο Μπερναμπέου. Η διήγηση του ίδιου του Τότι για εκείνες τις στιγμές είναι πραγματικά μοναδική. «Με υποδέχθηκαν διαφορετικά σε σχέση με άλλους παίκτες. Με πολύ σεβασμό, κάποιοι υποκλίθηκαν. Μιλάμε για εξωγήινους που μου ζητούσαν να βγάλουμε μια φωτογραφία, ζητούσαν τη φανέλα μου. Ήταν μια μέρα από αυτές που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ο πρόεδρος Φλορεντίνο Πέρεθ ζήτησε το φανελάκι που φορούσα με μια αφιέρωση διαφορετική από τις συνηθισμένες. Μου ζήτησε να γράψω: “Ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που είπε όχι στη Ρεάλ Μαδρίτης”»…
Σεβασμός…