Είναι πολύ εύκολο να προσπαθείς να ερμηνεύσεις κάποια στοιχεία ενός αγώνα αφού έχει ήδη τελειώσει και να τα θεωρείς ως προπονητικές επιλογές, χωρίς να ξέρεις φυσικά αν όντως είναι. Στην περίπτωση του Λουτσέσκου στο Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ υπήρξε κάτι που ήταν σίγουρα.
Προφανώς, κάθε προπονητής ξεκινάει με μια τακτική ένα παιχνίδι, αλλά όταν διαμορφώνει την τακτική, δεν ξέρει ακριβώς τι 11αδα θα κατεβάσει ο αντίπαλος. Αυτή τη μαθαίνει μια ώρα πριν το ματς και εκεί καλείται να αποφασίσει αν θα αναπροσαρμόσει το πλάνο του ή θα επιμείνει στον αρχικό σχεδιασμό.
Ο Ραζβάν Λουτσέσκου δεν ξέρουμε αν είχε αυτό το αρχικό πλάνο στο παιχνίδι απέναντι στον Παναθηναϊκό, αλλά σίγουρα έδειξε να θέλει στην πορεία του παιχνιδιού να εκμεταλλευτεί ότι ο αντίπαλος δεν είχε δεξί εξτρέμ και διαθέτει μια πάρα πολύ αδύναμη αμυντικά αριστερή πλευρά με Μλαντένοβιτς-Τσέριν.
Ο ΠΑΟΚ πήρε όλες του τις φάσεις και τα γκολ χτυπώντας σε αυτή την αδυναμία, είτε εκκινώντας από τις πλευρές τις φάσεις είτε καταλήγοντας σε αυτές.
Στο πρώτο γκολ ο Μπράντον έκανε σόλο στην δεξιά πλευρά του ΠΑΟ επιμένοντας στην αδυναμία του Βαγιαννίδη να αμυνθεί και στο ότι σε αυτό το ματς έδειχνε να κάνει εύκολα λάθη σε πάσες και τοποθετήσεις. Στο δεύτερο γκολ ο Μεϊτέ από το κέντρο έβγαλε την κάθετη στον Μουργκ που έκανε κίνηση στην πλάτη του Βαγιαννίδη.
Παράλληλα, ο ΠΑΟΚ είχε ακόμα μια τεράστια ευκαιρία στο πρώτο μετά από πίεση στην αριστερή αμυντική μεριά του ΠΑΟ και άλλη μια ευκαιρία, πάλι με τον Τόμας, στο δεύτερο ημίχρονο, με σέντρα από την αριστερή μεριά στην οποία είχε περάσει ο Χουάνκαρ.
Ο Παναθηναϊκός, παίζοντας με δύο επιθετικούς, έδειξε πως ήθελε να πρεσάρει ανελέητα και να κλέψει μπάλες. Και μέχρι το 1-2 το έκανε αρκετά. Ήταν ένα διάστημα αυτό στο πρώτο ημίχρονο που υπήρξε πολύ τρέξιμο από τους πράσινους και ήταν λόγος να δούμε για πρώτη φορά εξουθενωμένο τον Κώτσιρα στο 2ο ημίχρονο.
Στα πρώτα 45 λεπτά ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να έχει πάρει πολλά περισσότερα σε δημιουργία φάσεων, σε τελικές, σε φάσεις με προοπτική το γκολ. Ποιος ήταν ο λόγος που δεν το έκανε; Η κακή εμφάνιση του Μλαντένοβιτς.
Ο Παναθηναϊκός έστελνε συνεχώς τη μπάλα στον Σέρβο, ο οποίος είχε πάντα όλο τον χρόνο να κοντρολάρει, να δει περιοχή και να βγάλει σέντρα ή να κάνει πάσα. Ωστόσο, δεν ήταν σε καλή μέρα και δεν… πέτυχε τίποτα. Έκανε και δύο μακρινά σουτ, εντελώς αδικαιολόγητα, με πολλούς ν’ απορούν γιατί δεν ξεκινάει ο Χουάνκαρ, που είναι διαθέσιμος.
Ο Λουτσέσκου, πάντως, είναι γάτα σε αυτά, οπότε αποφάσισε ότι έπρεπε να πάρει ένα ρίσκο για να μην επιτρέψει στον Ιωαννίδη να βρει χώρο και να συνδυαστεί με τον Σπόραρ. Έφερνε τους παίκτες του πιο μέσα για να κλείνουν τις κινήσεις Μπερνάρ-Φώτη-Μπακασέτα και έδωσε όλη την άνεση στον Μλαντένοβιτς.
Δεν ξέρουμε αν το έκανε από την αρχή, αλλά από ένα σημείο και μετά, αφού έβλεπε πως ο Σέρβος δεν προσέφερε, ήταν σαν να προκαλούσε όλο τον Παναθηναϊκό να στέλνει τη μπάλα στα πόδια του. Ο Ότο κάλυπτε χώρο, δεν άφηνε τον Σέρβο να προχωρήσει, αλλά του έδινε τη σέντρα.
Αποπροσανατολισμός. Έτσι λέγεται αυτό. Αν έχετε δει το Infinity War, στη σεκάνς του πολέμου στη Γουακάντα, όταν ο Μπρους Μπάνερ λέει πως δεν πρέπει να αφήσουν τα τέρατα να πάνε στην πίσω μεριά και να σκοτώσουν το Όραμα, ο Black Panther ζητάει να ανοίξουν έναν τομέα εισόδου για να μπαίνουν τα τέρατα στη Γουακάντα.
Αυτό το κάνει για να τους δίνει την επιλογή που ο ίδιος θέλει. Έτσι και ο Λουτσέσκου. Έδινε επιλογή στον Παναθηναϊκό αυτή που του φάνηκε πιο διαχειρίσιμη και με το χαμηλότερο δυνατό ρίσκο.
Αν ο Παναθηναϊκός έπαιζε με Χουάνκαρ αντί Μλαντένοβιτς και ο ΠΑΟΚ είχε αυτή την τακτική, οι Πράσινοι κατά πάσα πιθανότητα θα είχαν «βγάλει» 2-3 σοβαρές φάσεις για να σκοράρουν στο πρώτο ημίχρονο.
Με αυτόν τον αποπροσανατολισμό, ο Λουτσέσκου ήξερε πως έχει χώρο επιθετικά να κινηθεί, βλέποντας και πώς ο Ντεσπόντοφ έμενε πάνω και ο Τόμας πήγαινε να πιέση τη δεξιά πλευρά του Παναθηναϊκού. Υπήρχε δηλαδή μια συνολική μετατόπιση ώστε να μένει ελεύθερος ο Μλαντένοβιτς και με πολύ χώρο ο Ντεσπόντοφ.
Από τη στιγμή που έγινε το 1-2, το σοκ για τον Παναθηναϊκό ήταν πολύ μεγάλο και θα ήταν πολύ δύσκολο να ισοφαρίσει ξανά και να μην φάει γκολ. Ειδικά σε ένα ματς όπου Ιωαννίδης-Μπακασέτας ήταν μέτριοι και ο Τσέριν δεν μπορούσε να υπηρετήσει τον ρόλο του playmaker.
ΥΓ. Κι όμως, το πλάνο του Τερίμ να βάλει 2 επιθετικούς και τον Φώτη πιο πίσω, ήταν πολύ σωστό. Απλά το ακύρωσε με το να βάλει τον Σπόραρ αντί του Γερεμέγεφ και με το να έχει τον Μπακασέτα αντί να έχει τον Παλάσιος δεξιά. Ο Παναθηναϊκός θα είχε μια χαρά δημιουργία με Φώτη-Μπερνάρ, δε χρειαζόταν τρίτο δημιουργό που σκόνταφτε πάνω στους άλλους δύο στον χώρο κίνησης. Ακόμα και με Σπόραρ, αν είχε βάλει Παλάσιος, θα είχε γλυτώσει σίγουρα ένα γκολ.