Είναι μεγάλος ο πειρασμός να μιλήσεις για το βάρος της φανέλας και τα συναφή, μόνο που είμαστε εν έτει 2024. Τέτοια πράγματα δεν περνάνε πια. Η εποχή ζητάει καθαρές εξηγήσεις, όχι αερολογίες και τσιτάτα. Πώς κατάφερε συνεπώς η Ρεάλ Μαδρίτης και άφησε εκτός Champions League την κάτοχο του τροπαίου, Μάντσεστερ Σίτι; Δεν χρειάζεται να το ωραιοποιούμε: Με «κατενάτσιο». Αντιποδόσφαιρο.
Μην παρεξηγηθούμε. Προφανώς και δεν υποβιβάζουμε το επίτευγμα μιας ομάδας που περνάει για 12η (!) φορά τα 14 τελευταία χρόνια στα ημιτελικά της Νο1 διασυλλογικής διοργάνωσης. Προφανώς και αναγνωρίζουμε πως οι «μερένγκες» είναι το μεγαλύτερο μέγεθος του παγκοσμίου φουτμπόλ. Όμως ακριβώς επειδή υπάρχουν τα παραπάνω, δυσκολευόμαστε να δεχτούμε την εικόνα που είχε η βασίλισσα στο «Έτιχαντ» το βράδυ της Τετάρτης.
Ο Κάρλο Αντσελότι είναι μέγας tactician αλλά πάνω από όλα πραγματιστής. Ήξερε πως δεν οι ελπίδες δεν θα ήταν πολλές στο face to face με τους Πολίτες. Έπρεπε να μεταχειριστεί άλλα κόλπα. Κάνοντας τη Ρέαλ… Ατλέτικο Μαδρίτης. Την παλιά όμως «Ατλέτι», πριν πιάσουν τον Ντιέγκο Σιμεόνε οι «νεωτερισμοί» και η αλλαγή στιλ-φιλοσοφίας.
Κρίνουμε τα πάντα από το αποτέλεσμα, αυτό μένει, αυτό γράφει η ιστορία. Όμως σε αυτή τη φάση, στην παρούσα στιγμή, έχουμε την αίσθηση πως η «Βασίλισσα» έφτασε στο στόχο της θυσιάζοντας μέρος του εαυτού της. Πως δεν δίστασε να «προδώσει» το DNA και την ταυτότητά της. Για να προκύψει αβίαστα το εξής ερώτημα: αξίζει να το κάνεις με αυτό τον τρόπο όταν η τροπαιοθήκη σου ξεχειλίζει και απλώς στα 14 θα προσθέσεις άλλο ένα; Όταν δεν είσαι δηλαδή κάποια που αναζητά τώρα την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και προφανώς θα πουλήσει και την ψυχή της στο διάβολο για να την επιτύχει.
Είναι ένα τίμημα που έκρινε πως άξιζε τον κόπο, αλλά δεν παύει να ήταν απωθητικό στο μάτι, ειδικά για όσους είχαν στηθεί μπροστά την οθόνη και περίμεναν μάταια όπως αποδείχτηκε μια ματσάρα ανάλογη με την ποιότητα των ποδοσφαιριστών των δύο ομάδων. Και είμαστε βέβαιοι ότι μεταξύ όσων θα απηύδησαν με το ταμπούρι της Ρεάλ θα ήταν και οπαδοί δικοί της, όχι μόνο ουδέτεροι και haters.
Και προφανώς δεν είναι πως η Ρέαλ Μαδρίτης δεν έχει τους παίκτες να παίξει (απείρως) καλύτερα. Ήταν συνειδητή η επιλογή του «πούλμαν» μετά το 0-1 του Ροντρίγκο στο 12’, ζήτημα αν έκανε πάνω από 2 επιθέσεις της προκοπής από εκείνο το σημείο και ως το 120’ της παράτασης! Το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» στην απόλυτη εφαρμογή του.
Ακόμα και μετά την ισοφάριση, η Ρεάλ δεν βγήκε από το καβούκι της, ήταν πρόδηλο από τη γλώσσα του σώματος ότι ο απόλυτος στόχος ήταν τα πέναλτι. Εκεί εν τέλει έκανε τη διαφορά έκανε το ψυχολογικό, πάντα το φαβορί νιώθει μεγαλύτερη πίεση σε αυτή τη διαδικασία, διότι στο πίσω μέρος του μυαλού του υπάρχει το «δεν ήθελα να φτάσω εκεί».
Και κάπως έτσι συμπληρώθηκε ένα καρέ ημιτελικών στο Champions League χωρίς ούτε μια εκπρόσωπο της Premier League! Το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου λάμπει δια της απουσίας του. Από αυτό που, όλοι το ξέρουν, είναι ένα αντάμωμα ομάδων που έχει ξεκάθαρο φαβορί.
Η Ρεάλ Μαδρίτης πάει ολοταχώς για το 15ο. Δεν είναι μόνο η τεχνογνωσία που διαθέτει. Και η Μπάγερν Μονάχου έχει μπόλικη τέτοια, που θα είναι η αντίπαλός της στον ημιτελικό (Παρί Σεν Ζερμέν – Μπορούσια Ντόρτμουντ το άλλο ζευγάρι).
Είναι κυρίως πως φαίνεται πρόθυμη να κάνει κάθε θυσία στο δρόμο για τη δόξα. Δεν την νοιάζει να είναι όμορφη. Την νοιάζει να είναι επιτυχημένη. Ακόμα κι αν αυτό πάει κόντρα στη φύση της ως κλαμπ. Ακόμα και αν χρειαστεί να κάνει μια επίκληση στο μύθο του Δόκτωρ Γιόχαν Φάουστ…