Ας ξεκινήσουμε από μερικές παραδοχές. Ο Παναθηναϊκός έχει μια ευκαιρία την Πέμπτη να σώσει όσα έχτιζε όλη τη σεζόν στην Ευρωλίγκα που τώρα κινδυνεύουν με έναν σοκαριστικό αποκλεισμό.
Κι ο αποκλεισμός, αν έρθει (ω μη γένοιτο), θα είναι σοκαριστικός όχι γιατί η Μακάμπι είναι ομαδούλα, αλλά γιατί σίγουρα δεν είναι ομάδα για να κερδίζει με 3-1 τους Πράσινους.
Ο τρόπος που έχει έρθει αυτό το 2-1 έχει πολλές εξηγήσεις. Μία από αυτές είναι η επιεικώς κακή διαιτησία που εμείς, ευτυχώς, μπορούμε να το λέμε ανοιχτά χωρίς να φοβόμαστε πρόστιμο από τη μεγαλύτερη αθλητική δικτατορία που έχουμε δει, την Ευρωλίγκα.
Δεν έχει υπάρξει πουθενά διοργάνωση να μην επιτρέπει ούτε το «η διαιτησία σήμερα δεν ήταν καλή» και να προστατεύει τόσο τους διαιτητές. Ούτε στο Champions League δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο.
Δεν υπάρχει καμία διοργάνωση, ούτε η ποδοσφαιρική Ουγκάντα, που λέμε καθ’ υπερβολή, όπου δεν τιμωρούνται ποτέ οι διαιτητές για κακή απόδοση. Δεν λέμε ότι είναι στημένοι ή κάτι τέτοιο. Έχουν αποδείξει σχεδόν όλοι στη διάρκεια της σεζόν πως είναι ανεπαρκείς.
Ας σφυρίζουν, αλλά όταν κάνουν τέτοια λάθη, κάποιος πρέπει να τους τιμωρεί και να το ξέρουν ομάδες και κόσμος.
Μια άλλη εξήγηση είναι ότι ο Αταμάν άργησε να καταλάβει την αναγκαιότητα του Παπαπέτρου έναντι του Γκριγκόνις σε αυτή τη σειρά. Ας ήταν ο Γκριγκόνις που είχε ρόλο στην διαδρομή ως εδώ. Όταν φτάνεις play offs, κοιτάς ποιος ταιριάζει, όχι ποιος στήριξε περισσότερο.
Ο τραυματισμός του Χουάντσο ήταν αυτό που έκανε τον Αταμάν να δώσει χώρο και χρόνο στον Παπαπέτρου, που σε δύο ματς έχει 15.5 πόντους μέσο όρο. Κι αν υπήρχε ο Χουάντσο αντί του κακού αμυντικά Μήτογλου, τότε ο Παναθηναϊκός θα είχε κλείσει ήδη θέση στο final-4.
Δεν το έχει κάνει όμως. Είναι πιο κοντά στον αποκλεισμό αυτή τη στιγμή. Δεν θα ήταν όμως, αν είχε κάνει το πιο εύκολο που είναι στο χέρι του. Γιατί τα παραπάνω δεν είναι στο χέρι του ή, τουλάχιστον, δεν είναι απόλυτα.
Τις επιλογές του Αταμάν τις κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Τα γράφαμε βέβαια και πριν τη σειρά, αλλά ας πούμε ότι μιλάμε εκ των υστέρων. Θα μπορούσε ο Ιωάννης να ήταν πληγή αμυντικά και επιθετικά. Δεν είναι, ευτυχώς.
Αυτό που είναι στο χέρι των παικτών, είναι οι βολές. Αυτές οι ρημάδες οι βολές που δε θυμόμαστε ελληνική ομάδα ή την Εθνική να τα πάνε καλά στις βολές. Φέτος ο Παναθηναϊκός δεν τα πήγαινε κακά, έχοντας την αξιοπιστία των Ναν-Σλούκα-Γκριγκόνις-Γκραντ.
Στα play offs έχουν φύγει τούβλα από όλους, με πρώτο και καλύτερο τον Λεσόρ που από το 66-67% σε 34 ματς, έχει πάει στο 46% σε 3 ματς. 13/28 βολές ο Γάλλος, 42/66 ο Παναθηναϊκός. 48 στις 66 να είχε, μόλις 6 βολές πάνω, τώρα θα ήταν αυτός στο 2-1, μην πούμε και στο 3-0.
Με 3 βολές πάνω, θα ήταν στο +1 στο φινάλε του πρώτου ματς και η Μακάμπι θα έπρεπε να κάνει φάουλ γιατί όλος ο χρόνος ήταν για τους Πράσινους. Και σήμερα, ίσως η ανατροπή να είχε γίνει ολική.
Το σημερινό βέβαια δεν το βάζουμε απόλυτα στην εξίσωση, με την έννοια ότι δεν προστίθενται έτσι απλά οι πόντοι. Κάθε πόντος που μπαίνει ή δε μπαίνει, αλλάζει την ψυχολογία, την αντιμετώπιση της κάθε ομάδας. Μπορεί 3 πόντοι παραπάνω να είχαν πάει τη διαφορά για τη Μακάμπι στο +14 και να μην εφησύχαζε τόσο.
Σίγουρα πάντως, με στοιχειώδη ποσοστό στο πρώτο ματς, ο Παναθηναϊκός θα είχε ως χειρότερο σενάριο να γυρίσει την άλλη Τρίτη στο ΟΑΚΑ.
Οι βολές πονάνε περισσότερο από όλα, γιατί είναι το εύκολο, αυτό που είναι στο χέρι σου. Τους διαιτητές δε μπορείς με τίποτα να τους αλλάξεις, ειδικά σε αυτή την Ευρωλίγκα που βρωμάει από την κορυφή ως τη βάση.
ΥΓ. Ο Παναθηναϊκός αποκαλείται κλαψιάρης εδώ και μια βδομάδα. Πολλοί Ολυμπιακοί έσπευσαν να συστρατευτούν με τη Μακάμπι. Είδατε τι ωραία που είναι να σου κάνουν το ίδιο που κοροϊδεύεις τους άλλους; 6,2 δεύτερα σε επαναφορά στο 71-71, τίποτα δεν έδωσαν οι διαιτητές. Το φάουλ του Πετρούσεφ είναι, αλλά πριν σηκωθεί ο Πάρκερ, άρα για 2 βολές.