Αν μας έλεγαν πριν το τζάμπολ του Παναθηναϊκός-Φενέρ ότι ο Παναθηναϊκός θα κερδίσει με τέτοιο τρόπο, με τέτοια άνεση στο φινάλε, χωρίς να βρεθεί ποτέ πίσω στο σκορ, δεν θα το πιστεύαμε, κι ας είμαστε αισιόδοξοι.
Αν μας έλεγαν πριν το τζάμπολ του Παναθηναϊκός-Φενέρ ότι οι Πράσινοι δε θα βρεθούν ποτέ πίσω στο σκορ και δε θα νιώσουν άβολα ή δε θα χάσουν την ψυχραιμία τους ακόμα κι όταν η Φενέρ μείωσε στο 51-50, πάλι δεν θα το πιστεύαμε.
Αν μας έλεγαν πριν το τζάμπολ του Παναθηναϊκός-Φενέρ ότι ως το 30 ο Παναθηναϊκός θα έχει λιγότερες ασίστ από τη Φενέρ – ήταν 9 έναντι 13 – και παρ’ όλα αυτά, θα έχει τον έλεγχο του ματς, δεν θα το πιστεύαμε.
Αν μας έλεγαν πριν το τζάμπολ του Παναθηναϊκός-Φενέρ ότι ο Σλούκας δεν θα έχει κάνει ένα έστω μέτριο παιχνίδι και αυτό δεν θα πληγώσει καθόλου τους Πράσινους, πάλι δεν θα το πιστεύαμε.
Αν μας έλεγαν πριν το τζάμπολ του Παναθηναϊκός-Φενέρ ότι ο Μήτογλου θα έχει βάλει όλο κι όλο ένα καλάθι, αυτό για το 12-0, και θα είναι καλύτερος κι από τα ματς που έκανε εδώ και 2 μήνες, όπου σκόραρε κοντά 10 πόντους μέσο όρο, δεν θα το πιστεύαμε.
Συνέβησαν τόσα πολλά σε αυτό το ματς που μοιάζουν απίστευτα, όχι γιατί δεν είναι ικανή η ομάδα του Αταμάν να τα κάνει, αλλά γιατί δεν νομίζω πως ήταν πολύς κόσμος προετοιμασμένος να δει τον Παναθηναϊκό στην πρώτη χρονιά αυτής της ομάδας να φτάνει στον τελικό της Ευρωλίγκας.
Όχι γιατί ήταν όλοι αμφισβητίες μπροστά στα λόγια του Αταμάν πίσω στον Νοέμβριο. Απλώς, όταν έχεις καεί στον χυλό, φυσάς και το γιαούρτι. Κι όταν είσαι χρόνια στο σκοτάδι, όταν βλέπεις το φως, τυφλώνεσαι.
Πριν αρχίσει το final-4, όλοι συμφωνούσαμε πως ο πιο αμφίρροπος και εκτός προβλέψεων ημιτελικός είναι αυτός ανάμεσα στις δύο ομάδες. Στην πράξη όμως, το αμφίρροπο εμφανίστηκε με σπανιότητα στα 40 λεπτά. Περισσότερο είδαμε ένα φαβορί να επιβεβαιώνει τον τίτλο του.
Κι αυτό το κατάφερε ως ομάδα, χωρίς ακροβατικά και one man show. Προφανώς, ο Ματίας Λεσόρ ξεχώρισε, αλλά δεν είδαμε Σλούκα, δεν είδαμε έναν εξωπραγματικό Ναν. Είδαμε πολλά νορμάλ πράγματα. Αλλά αυτό ήταν που μέτρησε. Ήταν πολλά, όχι λίγα.
Ο Παναθηναϊκός που λέγαμε ότι είναι ομάδα 6-7 παικτών μέχρι τον Μάρτιο, στον ημιτελικό (και στα play offs) εμφάνισε παίκτες που έδωσε από 2 μέχρι πολλά περισσότερα πράγματα.
Ο Λεσόρ έκανε το double double. Ο Σλούκας, επηρεασμένος από τον τραυματισμό και συγκρατημένος, έδωσε κάποια πράγματα. Ο Ναν έβαλε 14 πόντους και μίλησε στο ξεκίνημα και στο τέλος, έχοντας περάσει αρκετά δύσκολα με τον Καλάθη να τον μαρκάρει.
Ο Παπαπέτρου έδωσε 9 πόντους και εξαφάνισε τον Γκούντουριτς και τον Χέιζ-Ντέιβις όταν τον μάρκαρε. Ο Χουάντσο ήταν ο λιγότερο καλός, με ένα τρίποντο και δύο κακές επιλογές μετά. Ο Γκραντ επανήλθε στα πολύ καλά του, σκοράροντας 13 πόντους και αφήνοντας στην άκρη την διστακτικότητα. Σαν να είδε πως ο Σλούκας δεν το ‘χει σήμερα και το πήρε πάνω του. Ο Μήτογλου έπαιξε πολλές καλές άμυνες, δεν πήρε κακά σουτ, ήταν προσεκτικότατος.
Και αφήσαμε 3 για το τέλος, τους 3 που είναι το επίκεντρο του άρθρου και, μάλλον, του ημιτελικού.
Ο Γκριγκόνις έδωσε κάθε ικμάδα του σώματος του, πάλεψε για κάθε μπάλα, έβαλε 3 καλάθια δύσκολα και παλικαρίσια. Ένα με δεξί χέρι ενώ έχει σηκωθεί στον αέρα και φαίνεται πως θα φάει τάπα. Ένα στο τελευταίο δευτερόλεπτο κι ένα με επιθετικό ριμπάουντ ανάμεσα σε 5 παίκτες.
Ο Κώστας Αντεντοκούνμπο μπορεί να μη σκόραρε ούτε πόντο, αλλά έδωσε την ευκαιρία στον Λεσόρ να παίξει πιο ξεκούραστα από κάθε άλλη φορά τους τελευταίους 3 μήνες. 7 λεπτά που για τον Λεσόρ έμοιαζαν με 14.
Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, ο παίκτης με το μεγαλύτερο step up φέτος, αυτός που ξέρει ποιος είναι και δίνει αυτό που μπορεί, έπαιξε για ακόμα μια φορά την καλή του άμυνα σε όποιον εμφανιζόταν μπροστά του, έβαλε το κρίσιμο τρίποντο, πήρε ριμπάουντ κι έβαλε τις 2 βολές εκεί που πήρε ο Παναθηναϊκός ξανά τη διαφορά, έκανε τα μικρά που έκαναν τη διαφορά.
Έτσι, ο Παναθηναϊκός των 6, έγινε Παναθηναϊκός των 9.5-10 παικτών, με μόνο τους Βιλντόζα-Μπαλτσερόφσκι να μην παίρνουν δευτερόλεπτο συμμετοχής.
Και τώρα…Τώρα απέναντι στην υπερηχητική Ρεάλ που έχει second unit με Ρούντι-Κοζέρ-Σέρχι-Γιουλ. Ποιος προπονητής δεν τους έπαιρνε ακόμα και τώρα, στα 36+ τους;