Μια μικρή προσαρμογή χρειάζονται από το βράδυ της περασμένης Κυριακής τα συνθήματα των φίλων του Παναθηναϊκού. Πλέον, οι οπαδοί του τριφυλλιού τραγουδούν ότι έφεραν το 7ο ευρωπαϊκό από το Βερολίνο και προσθέτουν πως «στην Βαρκελώνη θα είναι ωραία με το 8ο παρέα»…
Είναι πραγματικά δύσκολο να συνειδητοποιήσει κανείς την μεταμόρφωση που συντελέστηκε μέσα σε ένα χρόνο σε αυτήν την ομάδα. Το τριφύλλι τις τελευταίες περιόδους θύμιζε πιο πολύ κάποιον ξεπεσμένο αριστοκράτη που ζούσε μόνο με τις αναμνήσεις ενός ένδοξου παρελθόντος, έχοντας πέσει στην απόλυτη ανυποληψία.
Τα ράφια της πιο αστραφτερής τροπαιοθήκης ελληνικού συλλόγου στην Ευρώπη παρέμεναν αραχνιασμένα μετά από 13 στείρες σεζόν, αλλά οι πράσινοι φρόντισαν να τινάξουν την σκόνη με τρόπο εντυπωσιακό και εκκωφαντικό. Διέψευσαν κάθε πρόβλεψη που έλεγε ότι είναι αδύνατο να συγκροτήσεις μέσα σε ένα καλοκαίρι ένα σύνολο που θα τα κατάφερνε και προσέθεσαν ακόμη ένα βαρύτιμο τρόπαιο, αλλά και μπόλικα… κιλά περηφάνιας στους φίλους τους.
Αρχικά διάφοροι διατύπωναν ενδοιασμούς για το αν θα πάρει εισιτήριο στα play offs. Στη συνέχεια υπήρξε αμφισβήτηση για το αν θα εξασφάλιζε πλεονέκτημα έδρας, ακολούθησε ο προβληματισμός για την παρουσία του στο Final-4, που μετατράπηκε σε αμφιβολία για τον τελικό όπου προεξοφλήθηκε η ήττα από την μέχρι το βράδυ της Κυριακής πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ρεάλ Μαδρίτης.
Όπως όλοι πια ξέρουμε καλά, όλα τα παραπάνω αποδείχτηκαν ευσεβείς πόθοι των κάθε λογής μάντεων κακών οι οποίοι διαψεύστηκαν με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο.
Κακά τα ψέματα. Αυτή η φανέλα που από και στο εξής θα φέρει 7 αστέρια έχει ένα ειδικό βάρος που φάνηκε απέναντι σε ένα brand name σαν αυτό της «βασίλισσας», με την οποία συγκρίνονται ευθέως οι πράσινοι. Δηλαδή, με λίγα λόγια και όπως μαρτυρούν οι αδυσώπητοι αριθμοί, όταν ο Παναθηναϊκός πηγαίνει σε Final-4 οι πιθανότητες λένε ότι θα φτάσει τον τελικό. Και από την στιγμή που θα βρεθεί εκεί, αλίμονο σε όποιον βρεθεί στον δρόμο του…
Έχουμε και λέμε: 67-66 την Μπαρτσελόνα το 1996, 73-67 την Μακάμπι Τελ Αβίβ το 2000, 89-83 την Κίντερ Μπολόνια το 2002, 93-91 την ΤΣΣΚΑ Μόσχας το 2007, 73-71 ξανά απέναντι στους Ρώσους το 2009, 78-70 την Μακάμπι Τελ Αβίβ το 2011 και 95-80 την Ρεάλ Μαδρίτης φέτος. Επτά τελικοί, ισάριθμοι θρίαμβοι και τρόπαια, με μοναδικό χαμένο τελικό εκείνον του 2001 από την «ομάδα του λαού», που πάντως ήρθε στην διοργάνωση της ULEB. Αν αυτό το σχεδόν αψεγάδιαστο ρεκόρ δεν αποδεικνύει αυτό που λέμε «φανέλα», τότε τίποτα δεν το κάνει.
Όμως οι βαριές φανέλες δεν φοριούνται από οποιονδήποτε… Και η μεταγραφική πολιτική του περασμένου καλοκαιριού σε αυτήν την διαπίστωση ακριβώς βασίστηκε. Εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε πόσο game changer απόφαση αποτέλεσε η μετακίνηση του Κώστα Σλούκα από τον Ολυμπιακό, με τον μπαρουτοκαπνισμένο διεθνή γκαρντ να φέρνει μαζί του και όλη την εμπειρία και την τεχνογνωσία του πώς φτάνεις στην κορυφή.
Η προσθήκη του Κέντρικ Ναν ενώ η σεζόν είχε ήδη ξεκινήσει αποτέλεσε ακόμη μια ηχηρή αλλά απόλυτα ουσιώδη μεταγραφή, με τα πεπραγμένα του Αμερικανού να δικαιώνουν τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και ταυτόχρονα να φέρνουν προσδοκίες ότι αν αυτός ο τύπος παραμείνει για χρόνια στην Ευρώπη θα αφήσει εποχή καθώς μόνο καλύτερος μπορεί να γίνει.
Και ανάλογη είναι και η αίσθηση που σου αφήνει αυτός ο Παναθηναϊκός ενόψει του μέλλοντος. Ότι, δηλαδή, με τον Εργκίν Αταμάν συνηθισμένο να αντιμετωπίζει τις απαιτήσεις που έχουν τα μεγάλα μπάτζετ και η διαχείριση τεράστιων μπασκετικών προσωπικοτήτων, ο «επτάστερος» (πρέπει να το συνηθίζουμε πια), μπορεί να φτάσει και στο 8ο και –ποιος ξέρει- να δημιουργήσει μια νέα δυναστεία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε πλέον για τον πρωταθλητή Ευρώπης, με ένα ρόστερ το οποίο δοκιμάστηκε στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο και βγήκε νικητής. Προφανώς και υπήρξαν «ανορθογραφίες», αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, θα ήταν αδύνατο μια ομάδα που επί της ουσίας χτίστηκε σχεδόν από το μηδέν να είχε 100% επιτυχία σε επίπεδο προσθηκών προσώπων.
Πάντως οι «μουρμούρες» που ακούστηκαν (και δικαίως εν μέρει) κατά την διάρκεια της χρονιάς, έγιναν ψίθυροι και τελικά απόλυτη σιωπή καθώς κάποιοι παίκτες έκαναν το step up που περίμεναν όλοι. Εδώ, ας γίνει μια ειδική μνεία για την περίπτωση του Ιωάννη Παπαπέτρου που επέστρεψε για τα καλά, έχοντας την ατυχία να πέσει στην κακή περίοδο μιας μεγάλης ομάδας, φορτώθηκε με ευθύνες και ρόλους που δεν του αναλογούσαν, αντιμετώπισε προβλήματα τραυματισμών φέτος, αλλά τελικά βρήκε την θέση που τον μετέτρεψε σε απολύτως απαραίτητο κομμάτι του παζλ των κατακτητών της Euroleague.
Κάπως ανάλογη μοιάζει η κατάσταση με τον Χουνάτσο Ερνανγκόμεθ, για τον οποίο πάντως επιπλέον βάρος προσθέτει το πολύ υψηλό συμβόλαιό του, ενώ ο Λούκα Βιλντόσα είναι εκείνος που βοήθησε μεν στο Final-4, αλλά η αλήθεια είναι ότι αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της χρονιάς. Εάν τα σενάρια περί συμφωνίας του με τον Ερυθρό Αστέρα αληθεύουν, τότε ανοίγει ο δρόμος για ακόμη έναν γκαρντ, που θα κάνει την περιφερειακή γραμμή με Σλούκα, Ναν και Γκραντ (την… κλοπή της χρονιάς στην Euroleague) να μοιάζει βγαλμένη από… ονείρωξη! Για τον… καψερό Όλεγκ Μπαλτερόφσκι δεν μπορείς να πεις πολλά.
Υπό αυτήν την έννοια, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η ενίσχυση κάτω από την ρακέτα, όπου ο Ματίας Λεσόρ κόντεψε να αφήσει τα… κόκαλά του, δίνοντας μάχες με κάθε λογής θηρίο όλη την χρονιά, παίρνοντας λίγες ανάσες μόνο από τον Κώστα Αντετοκούνμπο. Εκείνο που θα έχει ενδιαφέρον βέβαια, είναι να δούμε προς τα πού θα κινηθεί ο Αταμάν. Αν, δηλαδή, πάει στην ίδια φιλοσοφία επιλέγοντας έναν σέντερ με αντίστοιχα χαρακτηριστικά με αυτά του Πολωνού ή αν θα προτιμήσει να προσθέσει μέγεθος και όγκο στο ζωγραφιστό, με έναν παίκτη ικανό στην προσωπική άμυνα και με έφεση στο ριμπάουντ που αποτέλεσε και την μεγαλύτερη πληγή του υπάρχοντος ρόστερ.
Για τα υπόλοιπα προς ώρας μόνο φιλολογική συζήτηση μπορεί να γίνει την δεδομένη στιγμή. Αναμφισβήτητα το όνομα του Χεζόνια, το συμβόλαιο του οποίου με την Ρεάλ λήγει, πάντα παίζει, με τον ίδιο τον Σούπερ Μάριο να έχει ιδιαίτερη σχέση με την ομάδα και τον κόσμο της. Μια κίνηση, που αν συμβεί, θα φέρει αναπόφευκτα αλλαγές, την ίδια στιγμή που για καιρό ακόμα θα υπάρχουν φήμες που θα συνδέουν Μίτσιτς και Βεζένκοφ, με το τριφύλλι.
Εάν κάποιος εξ αυτών αποφασίσει να αφήσει το ΝΒΑ, οι πράσινοι είναι σχεδόν δεδομένο ότι δεν θα σφυρίξουν αδιάφορα. Άλλωστε τώρα πια το «πακέτο» που είναι σε θέση να προσφέρει ο Παναθηναϊκός είναι τρομερά δελεαστικό. Περιέχει την οικονομική δυνατότητα (και την τρέλα του ιδιοκτήτη) να προσφέρει μεγάλο συμβόλαιο. Την παρουσία ενός προπονητή που είναι ειδικός στο να διαχειρίζεται μεγάλους παίκτες με τον σεβασμό και την ελευθερία που τους αξίζει και φυσικά το επιπλέον δέλεαρ να γίνουν κομμάτι του project του εν ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης ώστε να παραμείνει στον θρόνο του και να φέρει το 8ο από την Βαρκελώνη, όπως ονειρεύονται και τραγουδούν πια οι πιστοί οπαδοί του!