Είναι παικταράς; Προφανώς. Είναι ένα τριαροτεσσάρι που μπορεί να κάνει τη διαφορά στην Ευρωλίγκα; Προφανέστερα. Είναι ένας αθλητής που υπό φυσιολογικές συνθήκες οι ομάδες της Γηραιάς Ηπείρου κάνουν «κρα» για να τον αποκτήσουν; Προφανέστατα. Πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε το «προφανώς» και τα (λανθασμένα, αλλά οι κανόνες γραμματικής είναι σε άλλα άρθρα) παραθετικά του σε μια εισαγωγή που λέξη με τη λέξη βγάζει ολοένα και λιγότερο νόημα; Προφανεστάτως!
Κι αφού δολοφονήσαμε επαρκώς την ελληνική γλώσσα σε σημείο που να ξεψυχήσει στα ηλεκτρονικά μας χέρια, πίσω στο θέμα μας: Μάριο Χεζόνια.
Και τώρα, λίγο πίσω στον χρόνο του θέματος του Μάριο Χεζόνια: ο Κροάτης έγινε γνωστό πως υπέγραψε πλουσιοπάροχο συμβόλαιο με την Μπαρτσελόνα (που θα του απέφερε πάνω από 3 εκατομμύρια ετησίως για τέσσερα χρόνια), με τη Ρεάλ να έχει το δικαίωμα να ισοφαρίσει την προσφορά και να τον κρατήσει.
Οι Μαδριλένοι γνωστοποίησαν πως δεν προτίθενται να του δώσουν τόσα χρήματα και όλα έδειχναν πως ο Σούπερ Μάριο θα επέστρεφε, μία δεκαετία σχεδόν μετά, στην ομάδα με την οποία έκανε τον πρώτο «θόρυβο» στην Ευρώπη.
Αίφνης, όμως, η Μπάρτσα… στράβωσε. Οι Καταλανοί θυμήθηκαν πως ο παίκτης είχε δηλώσει προσφάτως ότι «Είμαι τελειομανής και θέλω πάντα να κερδίζω τα… πάντα. Αισθάνομαι άσχημα που χάσαμε τη Euroleague και γι’ αυτό θέλω να δώσω κάτι πίσω στους ανθρώπους και το κλαμπ της Ρεάλ Μαδρίτης. Ελπίζω ότι στα επόμενα χρόνια θα κερδίσουμε περισσότερους τίτλους» κι έτσι, με αντανακλαστικά που θύμισαν Ραν Ταν Πλαν στις πιο λαμπρές στιγμές του, απέσυραν το ενδιαφέρον τους.
Βέβαια, σύμφωνα με τα ισπανικά Μέσα υπάρχει προσύμφωνο ανάμεσα στις δύο πλευρές και οι επικείμενες- μιας και μέχρι τώρα δεν έχει μιλήσει κανείς επισήμως- διαφορές τους θα λυθούν στα δικαστήρια. Αυτό, όμως, είναι δευτερεύουσας σημασίας.
Εκείνο που μετράει σε αγωνιστικό, τρόπον τινά, επίπεδο είναι άλλο: πως χάρη στον γενικότερο χαμό, που θα έκανε την Πάολα ν’ αναφωνήσει ότι γίνεται κάτι πάρα πολύ συγκεκριμένο, ο Χεζόνια βρέθηκε μετέωρος. Η Μπάρτσα δεν τον θέλει, η Ρεάλ, που καιγόταν να τον κρατήσει μέχρι πρότινος, μόλις έμαθε για τη συμμφωνία του με τους «απέναντι» του είπε “Ηvala, sljedeći” σε άψογα κροατικά (που μεταφράζεται, για όσους δεν έχουν μεγαλώσει στις δαλματικές ακτές, περίπου σαν “Thank you, next”) και τώρα ο Μάριο έχει βρεθεί, προς ώρας, με το πτηνό στο χέρι.
Spoiler Alert: δε θα μείνει για πολύ σ’ αυτή την κατάσταση.
«Γιατί ρε συ Menshouse;», σας ακούμε να ρωτάτε, χάρη στη μακρινή μας συγγένεια με την Ιωάννα της Λωραίνης. Γιατί, αγαπητέ αναγνώστη, ο Χεζόνια είναι παικταράς.
Ναι, μπορεί να έχει, ενίοτε, τα θεματάκια του όταν η μπάλα «καίει», μπορεί να μην είναι ο ηγέτης με όλα τα γράμματα κεφαλαία, όμως το ταλέντο του είναι αδιαμφισβήτητο και ελάχιστοι στη θέση του στην Ευρώπη- ου μην και κανένας…- μπορούν να κάνουν ό,τι αυτός εντός των τεσσάρων γραμμών. Μην ξεχνάμε πως φέτος στην regular season της Ευρωλίγκας το όνομά του ήταν εντός της συζήτησης για τον MVP- δείγμα, φυσικά, της τεράστιας κλάσης του.
Επομένως, είναι δεδομένο πως προτάσεις θα βρεθούν. Το ζητούμενο είναι τι «πρέπει» να κάνει ο Κροάτης. Κατ’ αρχάς πρέπει να κλείσει το στόμα του, καθώς όποτε το ανοίγει δίνει 1.03 πως θα γίνει μ@λ@κί@, που δύσκολα θα μαζεύεται μετά. Αν θέλει σώνει και ντε να πει κάτι, ας πάρει μαθήματα από τον Γιώργο Καραγκούνη και ας περιοριστεί στα «Πέντε αυτοί, πέντε κι εμείς, στο μπάσκετ όλα μπορούν να συμβούν, βλέπουμε το κάθε ματς ξεχωριστά και τον άλλον Μάιο θα κάνουμε ταμείο» και ούτω καθεξής. Δύσκολα θα πάρει το βραβείο για τη Δήλωση της Χρονιάς στα BAFTA (Basketball Awards For The Ametroepeis) όμως ταυτόχρονα θα μείνει μακριά από τις κακοτοπιές. Το πολύ-πολύ να τον παρωδήσει ο Μητσικώστας.
Στη συνέχεια θα πρέπει να σκεφτεί, ιδίως από την στιγμή που 30αρίζει, τι είδους αγωνιστική κληρονομιά θέλει ν’ αφήσει πίσω του: ενός παίκτη που δεν έφτασε ποτέ το ταβάνι του και πήρε, περιστασιακά, και καμιά Ευρωλίγκα λόγω του ότι έπαιζε σε ομαδάρες ή εκείνου που τα έβαλε με τους καλύτερους, τους κοίταξε στα μάτια κι ενίοτε τους τάπωσε… πολυεπίπεδα;
Τι θέλει να πει ο Ovidius poeta exulat in terra Pontica, που scriptitat epistulas Romam; Πως ο Χεζόνια πρέπει να γυρίσει στο ΝΒΑ- εκεί που ανήκει, δηλαδή, με βάση τις σπάνιες ικανότητές του.
Το πενταετές του πέρασμα στην κορυφαία- με κολοσσιαία διαφορά από τη δεύτερη- λίγκα του πλανήτη μόνο αμελητέο δεν ήταν. Μιλάμε για παίκτη που στην καλύτερη σεζόν του, εκείνη στην Νέα Υόρκη, «έγραφε» 9 πόντους, 4+ ριμπάουντ, 1.5 ασίστ και 1 κλέψιμο ανά ματς, σουτάροντας σχεδόν 42%. Η επιτομή του “Not bad”, που λένε και οι μπασκετικά γραμματιζούμενοι.
Βέβαια, μετά και την σεζόν του στο Πόρτλαντ ο Μάριο τα ψιλογαμ…έκανε ελαφρώς μαντάρα, με δηλώσεις που συζητήθηκαν εντόνως και δεν ακούστηκαν και πολύ καλά στ’ αυτιά των ιθυνόντων του ΝΒΑ. Μπορεί να μην είναι ακριβώς μαύρο πρόβατο για τους Αμερικανούς, αλλά ούτε λευκό είναι. Ας πούμε γκρι για να είμαστε μέσα.
Ήδη τα ρεπορτάζ από Ισπανία αναφέρουν πως και ο ίδιος έχει αρχίσει να ρίχνει εκ νέου γέφυρες με τον μαγικό κόσμο, θέλοντας να δοκιμάσει ξανά την τύχη του εκεί. Συβόλαιο- ειδικά αν ρίξει τον εγωισμό του και πάει και σε κάνα summer camp- θα βρει, έστω κι αν τα λεφτά θα είναι, στην αρχή, ξεκάθαρα λιγότερα από τα 12 εκατομμύρια που του έδινε η Μπάρτσα.
Ωστόσο, με δεδομένο πως είναι 29 και έχοντας υπόψη και τη νέα συλλογική σύμβαση του ΝΒΑ που έχει εκτοξεύσει στην στρατόσφαιρα τα συμβόλαια των παικτών (που θα πάνε, στο εγγύς μέλλον, ακόμα ψηλότερα), δεν αποκλείεται μετά από μία καλή διετία να πάρει χρήματα που δεν τα έχει ονειρευτεί ούτε ο Έλον Μασκ- ή, τέλος πάντων, κάτι τέτοιο.
Αντί επιλόγου- μιας και ένα κείμενο με τέτοια αψεγάδιαστη δομή, η επιτομή του «τρικυμία εν ηλεκτρονικώ κρανίω», δε γίνεται να μην έχει κι επαρκή επίλογο-, το φλέγον ερώτημα: «Και με τον Παναθηναϊκό τι γίνεται;».
Καταπνίγουμε την παρόρμηση του ενδεκάχρονου εαυτού μας που επιτάσσει ν’ απαντήσουμε «Βράζει και χύνεται», αλλά δεν απέχει και πόρρω απ’ αυτό η «σωστή» απάντηση: ο Παναθηναϊκός στην παρούσα φάση όχι απλά είναι καβάλα στο άλογο, αλλά είναι καβάλα σε μια αγέλη από άλογα, τα οποία όλα τρέχουν φρουμάζοντας προς το αγωνιστικό μεγαλείο.
Η αρμάδα του Αταμάν έχει φτάσει μέσα σε έναν σκάρτο χρόνο σε τέτοιο επίπεδο που, πλέον, ο Χεζόνια έχει περισσότερο ανάγκη τον Παναθηναϊκό (αν, δηλαδή, αποφασίσει να μείνει στην Ευρώπη) απ’ ό,τι ο Παναθηναϊκός τον Χεζόνια. Κι αυτό θα παίξει, ενδεχομένως, τον ρόλο του όταν θα έρθει η ώρα των αποφάσεων.
Πέραν του Τριφυλλιού υπάρχει και η Παρτιζάν που «παίζει» για την απόκτησή του, όμως αν πάει εκεί ο Κροάτης είναι σα να δέχεται a priori πως περίπτωση κατάκτησης της Euroleague δεν υπάρχει, ή, έστω, πως είναι εξαιρετικά δύσκολη. Στον Παναθηναϊκό, από την άλλη…
Εν κατακλείδι, και με τον θελκτικό αστερίσκο του Εφτάστερου να υπάρχει πάντα στο τοπίο, ο Μάριο μάλλον οφείλει να σφιχταγκαλιάσει την ανθρώπινη προσδοκία, την ανάγκη για μια καινούργια αρχή έπειτα από κάθε τέλος. Να βάλει, δηλαδή, λίγο παραφρασμένο Τσέχωφ στη ζωή του:
Στο ΝΒΑ, αδερφές μου, στο ΝΒΑ.
Εκεί που τα φώτα λάμπουν περισσότερο από ποτέ.