Το NBA Draft του 1986 πραγματοποιήθηκε στις 17 Ιουνίου στο τότε Felt Forum του Madison Square Garden της Νέας Υόρκης και αργότερα χαρακτηρίστηκε καταραμένο.
Η αρχή έγινε μόλις δύο ημέρες αργότερα. Ο Λεν Μπάιας «έσβησε» από υπερβολική χρήση κοκαΐνης. Ο ταλαντούχος φόργουορντ δεν πρόλαβε να χαρεί ότι αποτέλεσε Νο2 επιλογή των Μπόστον Σέλτικς. Ήταν 22 ετών…
Το Νο60 (επιλογή Πόρτλαντ Μπλέιζερς) ήταν ο Ντράζεν Πέτροβιτς (σκοτώθηκε στις 7 Ιουνίου 1993), το Νο33 (επιλογή Σαν Αντόνιο Σπερς) ο Κέβιν Ντάκγουορθ που πέθανε στις 25 Αυγούστου 2008 από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, ενώ το Νο7 ο Ρόι Τάρπλεϊ (επιλογή Ντάλας Μάβερικς) που απεβίωσε στις 9 Ιανουαρίου 2015.
Από τη μακάβρια αυτή λίστα γλίτωσε με έναν απίστευτο τρόπο ο Γουόλτερ Μπέρι, δηλαδή η επιλογή Νο14 των Πόρτλαντ Μπλέιζερς που έγινε ανταλλαγή με τον Ντάκγουορθ στους Σπερς.
Αφού έγινε για τα καλά γνώριμος των ελληνικών γηπέδων (Άρης 1991), Ολυμπιακός (1992-93), ΠΑΟΚ (1993-94), Ηρακλής (1994-95), Ολυμπιακός (1995-96), Άρης (1997), το καλοκαίρι του 1998 ο Αμερικανός φόργουορντ άρχισε να διαπραγματεύεται την επιστροφή του στον «δικέφαλο».
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1998, το επταετές αεροσκάφος McDonnell Douglas MD-11 της Swissair με σειριακό αριθμό 48448 και 241 καθίσματα επιβατών, μετρούσε ήδη 36.000 ώρες στον αέρα.
Με την πτήση 111 του συγκεκριμένου αεροπλάνου επρόκειτο να μεταφερθεί ο “truth” από το «Τζον Κένεντι» της Νέας Υόρκης στο «Κουαντράν» της Γενεύης.
Η 111 έφερε τον χαρακτηρισμό “UN shuttle”, διότι την προτιμούσαν τα στελέχη των Ηνωμένων Εθνών, ενώ τακτικοί… θαμώνες ήταν επιφανείς επιχειρηματίες, επιστήμονες και ερευνητές.
Ο κυβερνήτης Ουρς Τσίμερμαν, ο συγκυβερνήτης Στέφαν Λεβ και οι 11 αεροσυνοδοί ήταν πλήρως καταρτισμένοι, ωστόσο τίποτα δεν θα αποσοβούσε το μοιραίο.
Το αεροπλάνο σηκώθηκε στις 20:18, αλλά από τις 20:33 μέχρι τις 20:47 προκλήθηκε μπλακ-άουτ στο σύστημα της ενδοσυνεννόησης.
Στις 22:14 το πλήρωμα εντόπισε καπνό στο cockpit, με συνέπεια να εκπέμψει σήμα έκτακτης ανάγκης, η οποία όμως δεν δηλώθηκε ως τέτοια από τον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας του Μόνκτον στη Νέα Σκωτία.
Στις 22:18 έλαβε έγκριση για να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Χάλιφαξ, αλλά στις 22:24 το πλήρωμα ενημέρωσε ότι «τώρα θα πρέπει να πετάξουμε χειροκίνητα».
Δέκα δευτερόλεπτα αργότερα, όταν πια η φωτιά επεκτάθηκε στο cockpit, ακούστηκε μία τελευταία δραματική έκκληση, ώσπου στις 22:31 το αεροσκάφος κατέπεσε στον ωκεανό (8 χλμ. από τις ακτές της Νέας Σκωτίας) με εκτιμώμενη ταχύτητα 555χλμ./ώρα.
Οι 215 επιβάτες και τα 14 μέλη του πληρώματος έχασαν τη ζωή τους ακαριαία, σε ένα από τα πλέον πολύνεκρα αεροπορικά δυστυχήματα και από τα ελάχιστα της Swissair.
Ήταν η αγαπημένη εταιρεία του Γουόλτερ Μπέρι για τις πτήσεις Ελλάδα-ΗΠΑ και ΗΠΑ-Ελλάδα αντίστοιχα, αφού τη θεωρούσε ασφαλή και οργανωμένη.
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1998 επρόκειτο να μπει στο μοιραίο αεροπλάνο, αλλά η τύχη ήταν με το μέρος του. Με ποιον τρόπο; Είχε ξεχάσει το διαβατήριό του στο σπίτι!
Πιθανότατα εκείνη την ώρα να τα έβαλε με την αφηρημάδα του. Όλοι αυτό θα κάναμε. Θα λέγαμε: «Τι μυαλό», «τι χαζός που είμαι», «ένα μυαλό νύχτα-μέρα» κ.λπ.
Ιδού η μαρτυρία του ίδιου: «Θα έπαιρνα το συγκεκριμένο αεροπλάνο, αλλά πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο διαπίστωσα ότι είχα ξεχάσει το διαβατήριό μου στο σπίτι. Η καθυστέρηση είχε ως αποτέλεσμα να μην προλάβω την πτήση που υπήρχε για Βιέννη και τελικά να φτάσω στη Θεσσαλονίκη μέσω Βρυξελλών.
Είναι αλήθεια ότι προτιμώ τη Swissair όταν ταξιδεύω στην Ευρώπη και θα συνεχίσω να την προτιμώ παρά το συγκεκριμένο ατύχημα, που λίγο έλειψε να στοιχίσει και τη δική μου ζωή. Ευτυχώς για μένα, αποδείχθηκε ότι υπάρχει Θεός και, μάλιστα, με αγαπάει. Με κράτησε ζωντανό και βρέθηκα τελικά στην Ελλάδα.
Όταν μίλησα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο, έκανε σαν τρελή. Δεν μπορούσα να την ηρεμήσω. Είχε σχεδόν πειστεί ότι μπήκα στο μοιραίο αεροπλάνο και ότι δεν υπάρχω πια. Ίδια ήταν η αγωνία και των υπολοίπων μελών της οικογενείας μου, έως ότου μιλήσω μαζί τους».
Ο Γουόλτερ Μπέρι συνέχισε να παίζει, μα κυρίως συνέχισε να ζει… Η black list του 1986 δεν έγραφε τελικά το όνομά του. Η αφηρημάδα αποδείχθηκε σωτήρια.