Λένε πολύ συχνά όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο πως όσο αντιμετωπίζεις το άθλημα με σεβασμό και ακολουθείς το σχέδιο και σέβεσαι και τον θεατή, τόσο θα ανταμείβεσαι. Η Αγγλία δεν έκανε τίποτε απ’ όλα αυτά κι όμως είναι πολύ κοντά στο να ανταμειφθεί.
Απέναντι στην Ολλανδία είδαμε μια Αγγλία που πήγε να μας ξαφνιάσει για ένα ημίχρονο παίζοντας καλή μπάλα και αναζητώντας τις ευκαιρίες, αλλά αυτό ήταν. Μετά σβήσιμο, παράδοση της μπάλας στους Ολλανδούς και στόχος η παράταση. Απλά κάπου στη διαδρομή μπήκε ο Γουότκινς και με μια άψογη κίνηση, χάλασε το σχέδιο.
Η Αγγλία που βλέπουμε στο Euro είναι η ομάδα-απόδειξη πως ο Πογέτ είχε δίκιο όταν τον ρωτούσαν γιατί δε βάζει Φορτούνη-Κωνσταντέλια κι εξηγούσε πως δεν είναι οι Εθνικές για να παίζουν οι καλύτεροι, αλλά οι πιο ταιριαστοί.
Σε αυτά τα 6 ματς που έχει παίξει η Αγγλία, έχει γίνει σαφές ότι ο Μπέλιγχαμ και ο Κέιν, οι δύο καλύτεροι ποδοσφαιριστές της, δεν είναι απαραίτητα κι αυτοί που πρέπει να παίζουν βασικοί ή αυτοί που εξυπηρετούν καλύτερα το ωραίο ποδόσφαιρο και βοηθάνε στο να επιτεθεί περισσότερο η ομάδα.
Την ώρα που ο Φόντεν και ο Σάκα προσπαθούν να διυλίσουν μέχρι και το κουνούπι, βλέπεις έναν Μπέλιγχαμ να περπατάει με ύφος βεντέτας επειδή είναι κάτοχος Τσάμπιονς Λιγκ και στη Ρεάλ του κάνουν τεμενάδες, ενώ ο Κέιν έχει να αντιμετωπίσει 2 αμυντικούς που τον κυνηγούν παντού και δεν είναι τόσο ελεύθερος όσο σε προηγούμενες διοργανώσεις. Και κουβαλάει και την ταμπέλα του loser.
Τόσο ο Τόνι στις φορές που μπήκε αλλαγή, όσο κι ο Γουότκινς απέναντι στην Ολλανδία, έδειξαν πως αποτελούν πιο απρόβλεπτους ποδοσφαιριστές για την αντίπαλη άμυνα με τις κινήσεις τους, άρα και με τις επιλογές που προσφέρουν στους συμπαίκτες τους.
Στον Γουότκινς δεν είναι το τελείωμά του που είναι άψογο. Είναι ότι βρέθηκε να είναι μόνος μες στην περιοχή με αντίπαλο τον Ντε Φράι. Σε κανένα ματς μέχρι τώρα δεν έχει δοθεί τέτοια ευκαιρία στον Κέιν. Όχι γιατί είναι κακός ποδοσφαιριστής, αλλά γιατί η παρουσία του αυξάνει την προσήλωση των αμυντικών.
Ο Γουότκινς δεν είναι μια συνθήκη που έχει αναλυθεί από τον αντίπαλο για το πώς θα λειτουργήσει στο παιχνίδι της Αγγλίας και πώς θα το μεταβάλλει. Γι’ αυτό και ο Έζε θα ήταν πιο ουσιαστικός από τον Μπέλιγχαμ που του έκατσε ένα ψαλιδάκι και με αυτό έσωσε την κάκιστη παρουσία του στο Euro, αλλά και γενικά από τον Φεβρουάριο και μετά.
Φυσικά, εκτός από τις ποδοσφαιρικές αναλύσεις, υπάρχει και το άστρο, η μοίρα, η τύχη, όπως θέλετε πείτε το.
Τρεις νοκ άουτ φάσεις, τρία σερί ματς η Αγγλία βρέθηκε πίσω στο σκορ, τη μία ισοφάρισε στο τελευταίο λεπτό τη Σλοβακία και κέρδισε στην παράταση, τη δεύτερη ισοφάρισε στην κανονική διάρκεια και προκρίθηκε στα πέναλτι, απέναντι στην Ολλανδία ισοφάρισε σχετικά άμεσα και έβαλε το γκολ της πρόκρισης στον τελικό στο 91.
Βλέπουμε ότι εκτός από το σχέδιο της αναμονής και του ενός χτυπήματος που έχει επιλέξει ο Σαουθγκέιτ, η Αγγλία έχει και την τύχη μαζί της. Μέχρι εδώ βέβαια, δεν αντιμετώπισε κανέναν από τους μεγάλους αντιπάλους. Η Ολλανδία είναι ό,τι πιο δύσκολο έχει συναντήσει στο Euro και οι Οράνιε δεν είναι ακόμα στο top επίπεδο.
Στον τελικό θα έχει απέναντι της την Ισπανία που έχει κάνει 6 νίκες, μόνο 1 στην παράταση, που έπαιξε με Κροατία, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία για να φτάσει στον τελικό, μια ομάδα που παράγει φάσεις και είναι η καλύτερη ομάδα του τουρνουά.
Αλλά το ποδόσφαιρο δεν κοιτάζει δικαιοσύνες. Το ποδόσφαιρο θέλει το απρόσμενο. Θέλει να φέρει τα πάνω κάτω η μοίρα του αθλήματος.
Θα είναι ευχής έργον να το πάρουν οι Ισπανοί και να χαρούμε που οι Άγγλοι για δεύτερο συνεχόμενο τελικό θα κλαίνε, αλλά κάτι η πιο σοφτ πνευματική κατάσταση των Ισπανών, κάτι ότι οι Άγγλοι είναι η πιο σκληρή πνευματικά ομάδα του τουρνουά, άρα η πιο σκληρή που θα έχουν συναντήσει, το κοκτέιλ του τελικού είναι εκρηκτικό και τρομερά απρόβλεπτο.
Θα είναι άδικο να το πάρει η Αγγλία, αλλά η δικαιοσύνη ποτέ δεν πήγαινε με το ποδόσφαιρο. Η Ισπανία είναι μια ποδοσφαιρική κουλτούρα που έχει δείξει ότι δεν σταματάει. Το 2012 έριξε 4άρα στους Ιταλούς στον τελικό του Euro. Ελπίζουμε σε αντίστοιχη κατραπακιά για τους Άγγλους και σήμερα!