Ένα ζεστό σαββατιάτικο (13/7) βράδυ του Ιουλίου και ο Παναθηναϊκός, version Ντιέγκο Αλόνσο, μας αποκαλύφθηκε κάπως περισσότερο. Με το νικηφόρο 3-1 επί της ΑΕΚ Λάρνακας στη Λεωφόρο. Μπροστά πάντως σε σχετικά άδειες εξέδρες – θα χρειαστεί χρόνος και συγκεκριμένες πράξεις για να «ψηθεί» ξανά ο κόσμος να στηρίξει με όλη του τη ψυχή την ομάδα μετά το αποτυχημένο πέρασμα του Φατίχ Τερίμ και το άδοξο τέλος με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Λέμε συχνά πως τα φιλικά του καλοκαιριού δεν είναι για να τα παίρνεις στα σοβαρά ως προς το αποτέλεσμα. Ισχύει. Μα δεν πρέπει να υποτιμάται πως αυτά που βλέπεις εκεί είναι μια κάποια προβολή στο μέλλον. Πώς θέλει να παίξει μια ομάδα; Τι δουλεύει στις προπονήσεις; Ποια είναι η φιλοσοφία, τα αγωνιστικά της «θέλω», οι ρόλοι της ως σύνολο και άτομα; Αυτά φαίνονται ή υποδηλώνονται επαρκώς, πάντα βέβαια μέσα σε ένα κάδρο πειραματισμού, δοκιμών.
Κοιτώντας λοιπόν το «Τριφύλλι» κόντρα στην κυπριακή ομάδα, το πρώτο που εντοπίζεται, γρήγορα και εύκολα σχετικά, είναι πως ο Ουρουγουανός προπονητής έχει μέθοδο και ξεκάθαρο πλάνο στο μυαλό του για το πώς θέλει να παίζουν οι «Πράσινοι» στο εγγύς μέλλον. Με ποικιλία στην ανάπτυξη, με πολλούς παίκτες να παίρνουν πρωτοβουλίες και να εναλλάσσουν ρόλους και θέσεις στο γήπεδο.
Το πιο χτυπητό όμως από όλα τα αγωνιστικά «to do» της λίστας εντοπίζεται στα άκρα. Πιο συγκεκριμένα, μέσα από τον παίκτη που ξεκίνησε στο αριστερό φτερό στο 4-3-3 του Ντιέγκο Αλόνσο, ήτοι τον Φίλιπ Τζούρισιτς. Το ότι ο Σέρβος ήταν κεφάτος, σε άμεση συνάρτηση με την καλή εικόνα που δείχνει από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας, το ότι παραλίγο να χριστεί σκόρερ (είχε δοκάρι), το ότι άνοιξε επίσης πολλές φορές ωραία το παιχνίδι, όλα αυτά είναι προφανώς θετικότατα.
Όχι και το σημαντικότερο δίδαγμα της ημέρας. Αυτό ξεπερνάει τη στιγμή, ακριβώς επειδή φαίνεται πως αποτελεί πυλώνα του πώς χτίζεται ο Παναθηναϊκός για το σύνολο της προσεχούς σεζόν. Με πιο απλά λόγια, έχει να κάνει με τη βούληση του Ντιέγκο Αλόνσο ο ένας από τους δύο του εξτρέμ να είναι επιθετικογενής ή και καθαρός επιθετικός και όχι καθαρός ακραίος όπως για παράδειγμα ήθελε ο Γιοβάνοβιτς.
Προφανώς και αυτό αποτελεί μια από τις ιδέες που έχει ο Ουρουγουανός προπονητής για το παιχνίδι. Μόνο που εν προκειμένω, εν γνώσει του ή όχι δεν έχει τόσο σημασία, επαναλαμβάνει μια από τις πλέον σημαντικές συνταγές επιτυχίας στον μικρόκοσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν στα πεπραγμένα της Super League, φανερώνει πως ένας από τους πλέον αποδοτικούς τρόπους για να ανοίξεις κλειστές άμυνες είναι να βάζεις έναν τρόπον τινά καμουφλαρισμένο δεύτερο επιθετικό στην ενδεκάδα σου, στα φτερά. Με αυτό το τρικ, δεν κόβεις για να τον χωρέσεις παίκτη από την τριάδα του κέντρου σου κι έτσι δεν αδυνατίζεις αυτόν τον πάντα νευραλγικό χώρο.
Το έκανε ο Ραζβάν Λουτσέσκου στον ΠΑΟΚ με τον Τάισον και έκοψε πρώτος το νήμα πέρυσι. Το είχε κάνει και ο Παναθηναϊκός στo τελευταίo πρωταθλήμα του με τον Σαλπιγγίδη ως δεξιό ακραίο επιθετικό, λίγο έλειψε να επαναληφθεί όταν ο Καρέλης έβγαινε στα φτερά και βοηθούσε τον φουνταριστό Μπέργκ μερικά χρόνια αργότερα.
Προηγούμενα που δείχνουν πως αυτός είναι ο δρόμος και ο τρόπος για να κάνεις πρωταθλητισμό στην Ελλάδα. Χρειάζονται βέβαια και πολλά πέρα από αυτό. Είναι, όμως, ένα σημαντικό κομμάτι της εξίσωσης που σε κάνει υποψήφιο για μεγάλα πράγματα. Το αν αυτό θα γίνει πράξη και για τον Παναθηναϊκό του Ντιέγκο Αλόνσο κανείς δεν μπορεί να το πει από τώρα. Είναι πρόωρο, θα ήταν βιαστικό. Αλλά η τάση, η θέληση είναι εμφανής. Και ως οιωνός είναι σαφώς θετικός για μια ομάδα που θα χρειαστεί να είναι γρήγορη και πειστική για να πάρει ξανά τον κόσμο της με το μέρος της, για να χτίσει ψυχολογία και προοπτική από πολύ νωρίς.