Ένας παίκτης με προφίλ περιζήτητο. Χτιστό κορμί, σωστή νοοτροπία. Ηγετικός, οξυδερκής, άνετος με την μπάλα στα πόδια και κυρίως, γκολτζής. Ο Φώτης Ιωαννίδης έχει στοιχεία που αποτελούν πολυτέλεια για τα ελληνικά δεδομένα. Ένας ολοκληρωμένος φορ, ο Παναθηναϊκός είναι τυχερός που τον έχει. Για πόσο ακόμα;
Ιδού η ερώτηση των… 30 εκατ. ευρώ. Σε αυτά τα ύψη, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, κινείται η πρόταση που έφτασε στα γραφεία των «πρασίνων» από τη Λέστερ (27 φιξ + 4 υπό τη μορφή μπόνους, συγκεκριμένα). Κάποιες πηγές λένε πως πάνω – κάτω στα ίδια επίπεδα το πήγε και η Σαουθάμπτον, προηγουμένως είχαμε μεγάλες προτάσεις, περί τα 25 εκατ., και από Σπόρτινγκ Λισαβόνας, Μπολόνια, Ίπσουιτς. Χορός εκατομμυρίων.
Ο Παναθηναϊκός δεν (δείχνει να) συγκινείται. Ίσα – ίσα, φέρεται ειλημμένη η απόφαση να μην παραχωρηθεί αυτή τη μεταγραφική περίοδο ο 24χρονος επιθετικός, Εκτός αν γίνει μια εξωπραγματική προσφορά. Μήπως όμως αυτά τα επίπεδα, πέριξ του 30 δηλαδή, είναι αυτό ακριβώς το σημείο; Δεν το λέμε προφανως υποτιμητικά για τον παίκτη. Αλλά για μια γενικότερη διαχρονική κατάσταση που χαρακτηρίζει το «τριφύλλι».
Το να είσαι selling club προφανώς δεν είναι υποτιμητικό, αλλά παράσημο. Συνεπάγεται πώς ξέρεις να εντοπίζεις το ταλέντο, να το καλλιεργείς, να το εξελίσσεις και μετά να αντλείς υπεραξία. Προχωρώντας στην επόμενη μέρα (σου), σε έναν αέναο κύκλο παραγωγής και κατανάλωσης. Κλαμπ όπως η Πόρτο, η Μπενφίκα, η Λιόν, ο Άγιαξ, η Ζάλτσμπουργκ έχουν χτίσει φήμη worldwide για τις Ακαδημίες τους ή/και για την ικανότητα να εντοπίζουν πιο γρήγορα από τους άλλους τα κελεπούρια που θα γίνουν αργότερα οι σταρ του μέλλοντος.
Στα δικά μας, με εξαίρεση τον Ολυμπιακό, καμία άλλη ελληνική ομάδα δεν μπορεί να πει πραγματικά πως ξέρει να παίζει το παιχνίδι αυτό της αγοράς – αν και ο ΠΑΟΚ προσπαθεί να διαμορφώσει ανάλογη στρατηγική τα τελευταία χρόνια. Οι «ερυθρόλευκοι» αξιοποίησαν στο έπακρο τις πολλές μαζεμένες σεζόν στο Champions League και απέκτησαν πρόσβαση στους μεγαλύτερους μάνατζερ του κόσμου, έγιναν άμεσοι συνομιλητές με τοπ κλαμπ, με τοπ επαγγελματίες. Αγοράζουν καλά, πουλάνε καλά.
Ο Παναθηναϊκός αυτό δεν το ξέρει καθόλου ως μέθοδο. Ούτε επί των ημερών της οικογένειας Βαρδινογιάννη, ούτε επί πολυμετοχικότητας. Μέχρι σήμερα, η ακριβότερη πώληση της ιστορίας του παραμένει ο Τζιμπρίλ Σισέ (5,8 εκατ. ευρώ στη Λάτσιο το 2011). Που όμως, παράλληλα, είναι και η πιο δαπανηρή μεταγραφή ever για το «Τριφύλλι», από κοινού με τον Μιχάλη Κωνσταντίνου. Είχαν δοθεί 8 εκατ. ευρώ στη Μαρσέιγ μια 2ετία νωρίτερα για τον Γάλλο φορ, άρα στη σούμα το ταμείο ήταν μείον. Κάθε άλλο παρά λογική selling club, δηλαδή.
Η 5άδα των πιο ακριβών πωλήσεων συνεχίζει ως εξής: Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος (4,5 εκατ. / Σπόρτινγκ Λισαβόνας), Μάρκους Μπεργκ (3,3 εκατ. / Αλ Αΐν), Γιούρκας Σεϊταρίδης (3 εκατ. / Πόρτο), Χάρης Μαυρίας (3 εκατ. / Σάντερλαντ). Τα ποσά αυτά, μην κρυβόμαστε, είναι ψίχουλα για το τοπ επίπεδο του σπορ. Και δείχνουν ακριβώς την αδυναμία (ή την απροθυμία) του Παναθηναϊκού να μπει σε αυτή τη διαδικασία. Τα όσα διαρρέουν για τον Ιωαννίδη δείχνουν πως αυτό δεν έχει αλλάξει.
Το ερώτημα δεν μπορεί παρά να πάει ως εξής: Είναι αυτή η σωστή κίνηση; Ή το «Τριφύλλι» κάνει λάθος, κινούμενο με βάση το συναίσθημα και όχι τη λογική; Ναι, ο Φώτης Ιωαννίδης είναι «one of a kind». Ένας παίκτης που λατρεύει η πράσινη εξέδρα και θα υπάρξει μεγάλη δυσαρέσκεια αν φύγει, ειδικά μετά τα όσα προηγήθηκαν με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς που έχουν παγώσει τη σχέση των οπαδών με την ομάδα.
Μόνο που η σωστή πώληση είναι τέχνη. Το να βρεις το κατάλληλο χρονικό σημείο, τις δέουσες συγκυρίες, προκειμένου να αντλήσεις το μέγιστο δυνατό, οικονομικά και αγωνιστικά. Στον Παναθηναϊκό φαίνεται πως πιστεύουν πως αν ο Ιωαννίδης μείνει, θα πάει ακόμα καλύτερα φέτος και θα είναι ακόμα ακριβότερος του χρόνου. Είναι, όμως, ρεαλιστικό κάτι τέτοιο; Πόσο παραπάνω από 30 εκατ. ευρώ μπορεί να φτάσει ένα ξένο κλαμπ για έναν παίκτη του ελληνικού πρωταθλήματος που δεν έχει μάλιστα κάτι φοβερό να επιδείξει, ως τώρα, ούτε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, ούτε με την Εθνική του ομάδα; Τα λεφτά αυτά είναι πολλά ακόμα για ομάδες χωρών που έχουν το μπίζνες κομμάτι του σπορ στο DNA τους.
Ο ΠΑΟ ρισκάρει πεισματικά να πάει στράφι μια μεγάλη ευκαιρία να γεμίσει τα ταμεία του. Και δεν είπαμε να τα αφήσει να κάθονται εκεί. Θα μπορούσε να τα επενδύσει αμέσως μετά, για παράδειγμα, γεμίζοντας το ρόστερ του με παικταράδες. Με ξερά μαθηματικά, θα μπορούσε να πάρει 6 παίκτες, αξίας 5 εκατ. ευρώ έκαστος. Δεν πάει ακριβώς έτσι βέβαια, αλλά το γενικότερο νόημα γίνεται αντιληπτό. Έσοδο 30 εκατ. από έναν παίκτη είναι πάρα πολλά για ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος και με τις σωστές κινήσεις μπορούν να σε καταστήσουν άμεσα φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.