Για δέκα χρόνια θήτευσε υπό την ηγεσία του αείμνηστου Έγκεν Γκέραρντ στον ΟΦΗ. Ο Ολλανδός τον είχε δει στον Κιλκισιακό και εισηγήθηκε το 1989 την απόκτηση του, προτού ακόμα κλείσει τα 17. Ήταν ο άνθρωπος που τον σμίλεψε ποδοσφαιρικά και πνευματικά – ο «ποδοσφαιρικός πατέρας μου» – αυτός που τον ενέπνευσε να ασχοληθεί με την προπονητική.
Ο Νίκος Παπαδόπουλος ήταν και είναι έμπλεος ευγνωμοσύνης για όσα του πρόσφερε ο Γκέραρντ. Τον Μάιο του 2017, σε ένα παιχνίδι του ΟΦΗ με το Άρη για το πρωτάθλημα της β’ κατηγορίας, ο Ολλανδός, παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, βρέθηκε στο «Γεντί Κουλέ» σε αναπηρικό καροτσάκι. Όταν ο προπονητής του ΟΦΗ τότε, αντιλήφθηκε την παρουσία του, τον πλησίασε και υπέβαλε τα σέβη του, φιλώντας του το χέρι.
Ένα χρόνο αργότερα ο ΟΦΗ είχε εξασφαλίσει την επάνοδο του στη Super League και την τελευταία αγωνιστική υποδεχόταν τη Σπάρτη, με στόχο τη νίκη που θα τον αναδείκνυε και πρωταθλητή στη Football League. Ο Γκέραρντ δεν πρόλαβε να τον καμαρώσει, είχε φύγει από τη ζωή πέντε μήνες πριν. Οι Κρητικοί τα κατάφεραν πολύ εύκολα (5-0) και όταν ο Παπαδόπουλος πήρε στα χέρια του το τρόπαιο του πρωταθλητή, κατευθύνθηκε με δάκρυα στα μάτια προς τη θύρα 9 για να το εναποθέσει στην καρέκλα που καθόταν ο μέντοράς του.
«Είναι ο άνθρωπος που με έκανε ποδοσφαιριστή και έφτιαξε τον χαρακτήρα μου. Η νοοτροπία, ο τρόπος σκέψης του και η προπόνησή του, όλα ήταν πρωτοποριακά. Με είχε γοητεύσει ο τρόπος που δούλευε, εξαιτίας του αποφάσισα να γίνω προπονητής», έχει δηλώσει στο παρελθόν ο σημερινός προπονητής του Λεβαδειακού.
Κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία. Με τέτοιο back round θα ήταν δύσκολο να είναι ο Νίκος Παπαδόπουλος μια συνηθισμένη περίπτωση προπονητή. Και πράγματι, δεν είναι. Ούτε στον τρόπο που χειρίζεται αυτό που λέμε δημόσιες σχέσεις, ούτε στον τρόπο που προσεγγίζει οικείους και αντιπάλους.
«Το ποδόσφαιρο που παίξαμε στο πρώτο ημίχρονο δεν αρμόζει σε παιχνίδι Super League», δήλωσε μετά το 0-0 με την Καλλιθέα στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος και κατόπιν προέβη σε αυτοκριτική για την κακή κατάσταση του αγωνιστικού χώρου στο γήπεδο της Λειβαδιάς.
Και το βράδυ της Κυριακής η ομάδα του έφτασε μια ανάσα από ένα μεγάλο αποτέλεσμα στο ΟΑΚΑ. Χωρίς να παίξει ταμπούρι, προσπαθώντας να δημιουργήσει κατάφερε να απειληθεί ελάχιστα και σε μεγάλο διάστημα του αγώνα να μοιάζει ως ίση προς ίση απέναντι στον Παναθηναϊκό. Στον καλύτερο συνδυασμό του ματς, ο Λεβαδειακός στερήθηκε το 0-1 για εκατοστά (οφσάιντ) και τελικά δέχτηκε το γκολ στο έκτο λεπτό των καθυστερήσεων. Στο 76’ υπήρξε φάση στην οποία θα μπορούσε να είχε αποβληθεί ο Τσέριν και μοιάζει βέβαιο ότι αν έβγαινε η κόκκινη κανένας «πράσινος» δεν θα διαμαρτυρόταν.
Οι περισσότεροι στη θέση του Παπαδόπουλου θα είχαν ζοχαδιάσει, πολλοί θα έκαναν λόγο για τη διαιτησία, άλλοι για την κακή τη μοίρα τους που το γκολ ήρθε τόσο αργά. Σε κάθε περίπτωση η μορφή και εξέλιξη του ματς έδινε «πάσα» για αβίαστη γκρίνια, το λιγότερο για μια σκυθρωπή ή ξινισμένη φιγούρα μπροστά στην κάμερα. Τι έκανε ο πρώην τεχνικός του ΟΦΗ, του Ηρακλή και της Εθνικής Ελπίδων μεταξύ άλλων; Έσπευσε να δώσει το χέρι του στον Ντιέγκο Αλόνσο και να τον συγχαρεί, προτού ξεδιπλώσει τον μειλίχιο, φιλοσοφημένο λόγο του στο μικρόφωνο.
Ούτε μία δικαιολογία, κανένα ίχνος μεμψιμοιρίας σε ύφος ή έκφραση. «Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, άδικο για κάποιους, δίκαιο για κάποιους άλλους», αρκέστηκε να πει για το αποτέλεσμα και προέταξε την ανάγκη να αποκτήσει ο Λεβαδειακός τη φιλοσοφία ομάδας που θέλει να παίξει δημιουργικό ποδόσφαιρο. Στο ενάμιση λεπτό που μίλησε πρόλαβε να παράγει πολιτισμό, ευγενή άμιλλα και να επικοινωνήσει αυτό που θα ήθελε ο γονιός να βλέπει το παιδί του και να λαμβάνει ως μήνυμα εκείνη τη στιγμή: το στόχο του να γινόμαστε κάθε μέρα καλύτεροι.
H persona Νίκος Παπαδόπουλος θα μπορούσε να είναι λόγος για να συμπαθήσεις το φετινό Λεβαδειακό. Σίγουρα για να δεις με λίγο διαφορετικό μάτι τη Super League, καθώς η αλήθεια είναι ότι η προσωπικότητά του δεν αρμόζει στο επίπεδο της…