Μετά την απόκτηση του Ουναχί, ακόμα και ο πιο απαιτητικός οπαδός του ΠΑΟ δεν γίνεται να μην παραδεχτεί ότι εφέτος ο Γιάννης Αλαφούζος έβαλε στη φαρέτρα του προπονητή του όσα βέλη του ζήτησε. Όταν μπει και το τελευταίο κομμάτι του παζλ με την απόκτηση ενός ακόμη επιθετικού ο Αλόνσο θα κρατάει την καυτή πατάτα στα χέρια του. Γιατί φέτος η δικαιολογία ότι η διοίκηση δεν έριξε χρήμα για ποιοτικές μεταγραφές δεν υφίσταται.
Ο Ουναχί, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τικάρει σχεδόν όλα τα κουτάκια που ήθελε ο Αλόνσο από το 8άρι του. Χουάνγκ δεν είναι, αλλά έχει στοιχεία που δεν διαθέτει άλλος μέσος του Παναθηναϊκού. Είναι μια… (πολύ πιο) εξελιγμένη έκδοση του (καλού) Τσέριν. Ο Ουναχί έχει άψογη τεχνική, παίζει με το κεφάλι ψηλά, διαθέτει την κάθετη κίνηση που τόσο έψαχνε ο Αλόνσο και μπορεί να μικρύνει με τις κινήσεις του το χώρο γύρω από τις γραμμές που αυτή τη στιγμή μοιάζει τεράστιος.
Ο τεχνικός του ΠΑΟ θεωρούσε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας του ήταν η απουσία ενός παίκτη που θα παίζει κάθετα ανάμεσα στις γραμμές, με γρήγορη σκέψη, ο οποίος θα διευκολύνει τη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση. Ο Ουναχί όλα αυτά τα έχει. Είναι ένας ντελικάτος μέσος, ένα δαντελένιο 8άρι που θα πάρει τη μπάλα, θα διασχίσει κάθετα το γήπεδο, θα ντριπλάρει, θα πασάρει και θα απειλήσει εκτός περιοχής με το εξαιρετικό του σουτ. Σε δύσκολα ματς θα μπορούσε να παίξει και μπροστά από τα αμυντικά χαφ, σε μια τριάδα με δυο εξάρια (Αράο, Μαξίμοβιτς) και τον ίδιο σε πιο ελεύθερο ρόλο.
Δεν είναι το σκυλί του πολέμου που θα κάνει 3 τάκλιν σε μια φάση όπως ο Μαξίμοβιτς στο παιχνίδι με τη Λανς, ούτε ο παίκτης που έχει στο μυαλό του πρώτα την αναχαίτιση και μετά τη δημιουργία. Το μεγάλο του ατού είναι η δημιουργία κι αυτό θα φανεί στο γήπεδο από την πρώτη στιγμή. Τα καλά νέα για τον Παναθηναϊκό είναι ότι με τη μεταγραφή Ουναχί ο Τσέριν, ο οποίος μέχρι πρότινος έβλεπε ότι έπαιζε χωρίς (εσωτερικό) αντίπαλο στο 8, πλέον θα πρέπει να ανεβάσει στροφές, εάν θέλει να παραμείνει η πρώτη επιλογή στο rotation.
Ο Ουναχί φέρνει πολλά θετικά στον Παναθηναϊκό, όμως η γνώμη του υπογράφοντος είναι ότι από τον ΠΑΟ στο κέντρο δεν λείπει η ντελικάτη κίνηση, αλλά η σκληράδα. Γιατί καλή η δημιουργία, αλλά για να δημιουργήσεις, πρέπει πρώτα να πρεσάρεις, να κλέψεις την μπάλα και μετά να φτιάξεις παιχνίδι. Και αυτή τη στιγμή ο ΠΑΟ έχει δυο παίκτες που μπορούν να το κάνουν, μπορούν να δώσουν ένταση, σκληράδα και να γεμίσουν το γήπεδο, αλλά σπάνια παίζουν μαζί: Τον Αράο και τον Μαξίμοβιτς. Στα δύσκολα ματς λοιπόν με τους δυο να κόβουν και τον Ουναχί να ράβει ο ΠΑΟ θωρακίζεται και στο ανασταλτικό κομμάτι και προσθέτει ποιότητα στο δημιουργικό.
Όσο για την τελευταία πινελιά που θα είναι αυτή του επιθετικού, μια μικρή παρατήρηση. Οι δυο επιθετικοί που έχει ο ΠΑΟ πίσω από τον Ιωαννίδη είναι μια χαρά, το βασικό τους πρόβλημα είναι ένα: Ότι κανείς από τους δυο δεν μπορεί να παίξει στην ίδια ενδεκάδα με τον Ιωαννίδη γιατί κανείς από τους δυο δεν μπορεί να βγει στα πλάγια. Ο ΠΑΟ εάν υποθέσουμε ότι φεύγει ο Σπόραρ και μένει ο Γερεμέγιεφ, δεν θέλει άλλον φουνταριστό (τύπου Άκπομ).
Θέλει έναν επιθετικό πιο ελαφρύ που να μπορεί να βγαίνει στα πλάγια, ώστε να συνυπάρχει με τον Ιωαννίδη (όταν είναι αναγκαίο), χωρίς να χρειάζεται να κάνει αλχημείες ο Αλόνσο βγάζοντας παίκτη από τον άξονα για να τους χωρέσει και τους δυο στην ενδεκάδα. Εάν τον βρει στις μέρες που απομένουν, τότε ο Αλόνσο θα κληθεί να διαχειριστεί το καλύτερο (με διαφορά) ρόστερ που είχε ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια. Μένει μετά να φανεί εάν μπορεί και να το κάνει…
