Μετά το όχι του Μαουρίσιο Σάρι, το plan b του Παναθηναϊκού ήταν να πάει σε ένα μοντέλο προπονητή τύπου Αλμέιδα. Ο Παπαδημητρίου είδε στο πρόσωπο του Αλόνσο έναν κόουτς που θέλει η ομάδα του να παίζει κυριαρχικό ποδόσφαιρο με ασφυκτικό πρέσινγκ, κοντά τις γραμμές, γρήγορα φτερά και αποτελεσματικό επιθετικό transition. Θεώρησε ότι ο Παναθηναϊκός με έναν τέτοιου είδους προπονητή έχει περισσότερες ελπίδες να πάρει το πρωτάθλημα, σε σχέση με έναν πιο συντηρητικό τύπου Γιοβάνοβιτς. Όλα κατανοητά έως εδώ.
Το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι που επέλεξαν έναν κανονικό προπονητή όπως ο Αλόνσο γνώριζαν και το ρίσκο που παίρνουν. Διότι θα έπρεπε να ξέρουν ότι ένας τέτοιου είδους προπονητής θέλει τουλάχιστον 1,5 μήνα παραπάνω, όχι για να βρει αυτοματισμούς η ομάδα ή να τη μάθει ο ίδιος, αλλά για να δει τους παίκτες του να έχουν τα στοιχειώδη τρεξίματα για να μπορούν να εφαρμόσουν το σχέδιό του. Αυτά που δεν έχουν δηλαδή αυτή τη στιγμή οι παίκτες του Παναθηναϊκού.
Στο διάστημα αυτό, όσοι ήξεραν τον Αλόνσο και τις ομάδες που χτίζει, θα έπρεπε να περιμένουν ότι ο Παναθηναϊκός θα υποφέρει. Θα έχει σκαμπανεβάσματα, οι αποστάσεις των γραμμών του θα μοιάζουν τεράστιες και απέναντί του η Λανς θα θυμίζει Μπαρτσελόνα και ο Μανθάτης Καφού. Γιατί; Γιατί οι παίκτες του δεν έχουν ακόμα την ενέργεια να πρεσάρουν (εκτός από τον βιονικό Αράο ο μόνος που έχει τρεξίματα αυτή τη στιγμή είναι ο Πελίστρι που δεν έκανε προετοιμασία με τον ΠΑΟ). Θυμηθείτε την πρώτη χρονιά του Αλμέιδα πόσο κακό ήταν το ξεκίνημα της ΑΕΚ και πώς μεταμορφώθηκε η ομάδα στη συνέχεια όταν οι παίκτες άρχισαν να έχουν τρεξίματα. Πώς το πρέσινγκ μασκάρεψε τις αδυναμίες της άμυνας και έδωσε δεύτερες και τρίτες μπάλες στην ΑΕΚ για να ανοίξει το παιχνίδι απ’ τα φτερά.
Για να μπορέσει να το κάνει κι ο Παναθηναϊκός αυτό, χρειάζεται χρόνος που όμως δεν έχει. Το «τριφύλλι» κινδυνεύει όταν αρχίσει να βρίσκει ενέργεια και ρυθμό να έχει μείνει εκτός πρωταθλήματος και να έχει ρίξει κι άλλο νερό στον μύλο της εσωστρέφειας. Ο προπονητής Αλόνσο όμως, τότε θα μπορεί να κριθεί πραγματικά. Όταν θα έχει μπει ο θεμέλιος λίθος πάνω στον οποίο βασίζεται το τακτικό οικοδόμημά του: Το πρέσινγκ. Εάν αυτό δεν έχει επικοινωνηθεί ακόμα στον κόσμο, δεν είναι δικό του λάθος, αλλά εκείνων που τον επέλεξαν.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν πράγματα στον Παναθηναϊκό που βγάζουν μάτι. Όπως:
# Το μεγαλύτερο λάθος του Αλόνσο είναι ότι επιμένει σε ένα 4-3-3 το οποίο αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να το εφαρμόσουν οι παίκτες του. Είναι εγκληματικό να έχεις δεξιό εσωτερικό μέσο τον Μπακασέτα και να τον κατεβάζεις τόσο χαμηλά. Αφενός δεν μπορεί να πρεσάρει όπως θες με αποτέλεσμα η τρύπα στο κέντρο να μεγαλώνει, αφετέρου του ακυρώνεις το πιο δυνατό στοιχείο του: Τις εκτελέσεις που βρίσκει όταν παίζει ψηλά, στην τρύπα πίσω από τον Ιωαννίδη. Είναι ακόμα πιο μεγάλο λάθος να έχεις τον Αράο (τον μοναδικό παίκτη που διαθέτει την ενέργεια να πρεσάρει) κολλημένο στα στόπερ, στερώντας του τη δυνατότητα να πιέσει πιο ψηλά και να φέρει πιο κοντά τις γραμμές.
# Μέχρι να βρουν οι παίκτες του ΠΑΟ ενέργεια και τρεξίματα, το μοναδικό σύστημα που μπορεί να μασκαρέψει τις αδυναμίες του είναι το 4-2-3-1 με τον Αράο και τον Μαξίμοβιτς στο 2. Όταν οι δυο τους είναι ετοιμοπόλεμοι δεν γίνεται να μην ξεκινάει η ενδεκάδα από αυτούς.
# Ο Τετέ στο 10 και ο Μαντσίνι δεξιά, είναι μια πολύ ωραία ιδέα για ματς που ο αντίπαλος σου δίνει χώρο. Στα παιχνίδια που ξέρεις ότι θα αντιμετωπίσεις κλειστές άμυνες και θα χρειαστείς τρόπους να τις ανοίξεις και απειλή και εκτός περιοχής ο Μπακασέτας χρειάζεται περισσότερο από τον Αργεντινό.
# Εάν ο Παναθηναϊκός δεν έχει σκοπό να πουλήσει τον Βαγιαννίδη, τότε η κουβέντα για το ποιος θα ξεκινάει βασικός στα δεξιά θα έπρεπε να έχει κλείσει. Ο Κώτσιρας δεν είναι σε καλή κατάσταση και η μόνη συζήτηση που μπορεί να γίνει είναι μήπως θα πρέπει να δοκιμαστεί στα αριστερά. Γιατί ακόμα και σε αυτή τη μέτρια κατάσταση ο Κώτσιρας μοιάζει σήμερα δυο ταχύτητες πάνω από Μπλαντένοβιτς- Μαξ.
# Όταν επιστρέψει ο Μάγκνουσον, είναι προφανές ότι ο Σένκεφελντ θα πρέπει να είναι η τέταρτη επιλογή του Αλόνσο στα στόπερ, ίσως και η πέμπτη μετά τον Πάλμερ Μπράουν. Το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα του Ολλανδού δημιουργεί τεράστια τρύπα στην άμυνα, αλλά και ανασφάλεια σε ολόκληρη την ομάδα.