Το έχουμε γράψει ξανά εδώ στο Menshouse πως επιλέγοντας ο Παναθηναϊκός τον Ντιέγκο Αλόνσο για τον πάγκο του, έκανε μια επιλογή που εμπεριείχε μέσα της, θα έπρεπε έστω, το στοιχείο της υπομονής. Οι ομάδες του Ουρουγουανού κόουτς θέλουν χρόνο για να πάρουν μορφή. Όχι λόγω έλλειψης αυτοματισμών. Όσο λόγω έλλειψης ενέργειας στα πρώτα στάδια της σεζόν.
Αυτό που έγινε σαφές στο 0-0 με τον ΠΑΟΚ, για την 4η αγωνιστική της Super League, είναι πως ο προπονητής των «Πρασίνων» αντιλήφθηκε πως δεν έχει την πολυτέλεια να τον περιμένουν. Κατάλαβε ενδεχομένως ότι μέχρι να φτάσει η στιγμή να είναι όλα ακριβώς όπως τα θέλει μπορεί να έχει περάσει στο στάδιο του «τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι». Κυνικό; Σκληρό; Μπορεί, αλλά αυτός είναι ο κόσμος του πρωταθλητισμού, οι απαιτήσεις του.
Το ασφυκτικό πρέσινγκ και το κυριαρχικό ποδόσφαιρο που ευαγγελίζεται ο Αλόνσο, κατ’ εικόνα του Ματίας Αλμέιδα, είναι προς το παρόν σαν ένα διαφημιστικό τουριστικό φυλλάδιο που δεν συνάδει με το προϊόν που ως καταναλωτές έχουμε δει να μας έρχεται. Με αντίπαλο τον Δικέφαλο του Βορρά, μια ομάδα δηλαδή άρτια δουλεμένη τακτικά και ανθρώπινα, αυτό έγινε ακόμα πιο εμφανές.
Ο Παναθηναϊκός σε τίποτα δεν θύμισε το στιλ παιχνιδιού που θεωρητικά κομίζει ως πρόταση, ως φιλοσοφία. Το όλο concept του μπορεί να συνοψιστεί κάλλιστα σε μία πρόταση: Βρείτε τον Φώτη. Αυτός (θα) ξέρει τι να κάνει. Μόνο που ακόμα και αυτός ο superman που λέγεται Ιωαννίδης, ο καλύτερος μακριά από τον δεύτερο Έλληνας ποδοσφαιριστής της εποχής, δεν μπορεί πάντα να υπηρετεί το «μόνος μου και όλοι σας». Θέλει στήριξη, χρειάζεται βοήθειες. Να μην «ξοδεύεται» να κυνηγάει βαθιές μπαλιές, να μην πρέπει να τα βάλει με 2-3 αντιπάλους μαζί. Τον σέντερ φορ σου τον θες φρέσκο για να τελειώσει σωστά τις φάσεις. Πρέπει να του κάνεις τη ζωή εύκολη, να φτιάχνεις τις προϋποθέσεις. Όχι να ‘ναι σκασμένος από την κούραση των «γύρω – γύρω» δουλειών που δεν θα έπρεπε να έχει (και αυτές) να κάνει.
Πάει αρκετός καιρός πλέον που ο Ντιέγκο Αλόνσο βρίσκεται στον πάγκο του «Τριφυλλιού». Έχει την τύχη να διαχειρίζεται ένα πολύ καλό ρόστερ, ένα ακριβό ρόστερ. Κι αντί τα πράγματα να είναι ξεκάθαρα, έχουμε φτάσει στο σημείο να μην αναρωτιόμαστε αν ο Παναθηναϊκός παίζει καλά ή όχι τη δεδομένη στιγμή (ίσως είναι νωρίς γι’ αυτό, άλλωστε) αλλά τι θέλει να παίξει και πώς.
Αυτό που βλέπουμε να καθιερώνεται μετά την πρόκριση επί της Λανς είναι ένα στιλ ποδοσφαίρου με την άμυνα χαμηλά και βαθιές μπαλιές στον Ιωαννίδη, χωρίς η μπάλα να περνάει καθόλου από το κέντρο. Είναι φοβικό; Έτσι δείχνει. Κάτι σαν «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Να προστατέψουμε την άμυνα πάση θυσία και μπροστά ο Φώτης Ιωαννίδης να ‘ναι καλά, κάτι θα κάνει.
Μερικές φορές αυτό πιάνει, άλλες όχι. Δεν είναι ωστόσο κάτι για να στηριχτείς μακροπρόθεσμα. Κι αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή δεν είναι σωστή ως λογική. Το μοναδικό που το κάνει κατανοητό είναι πως ο Ντιέγκο Αλόνσο το χρησιμοποιεί ως μέθοδο για να κερδίσει χρόνο. Μόνο που, ειρωνεία ίσως, μπορεί ακριβώς αυτό να του ψαλιδίσει το χρόνο. Δεν (θέλουμε να) είμαστε «μάντεις κακών», απλά έτσι δουλεύει το πράγμα, μην τρέφουμε αυταπάτες.
Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν αυτόματα πως το μέλλον είναι δυσοίωνο για τον Παναθηναϊκό. Ειδικά στο β’ μέρος στην Τούμπα ήταν εμφανής μια κάποια βελτίωση, το κάτι παραπάνω, το τσαγανό επίσης που βγήκε ως συλλογική ταυτότητα του πράσινου γκρουπ. Απλά ακόμα απέχει πολύ από αυτό που περιμέναμε, από αυτό που πρέπει να καταθέτει στο γρασίδι μια ομάδα με τόσο ποιοτικούς παίκτες.
Το ξαναλέμε: ο Ντιέγκο Αλόνσο κέρδισε χρόνο για να δείξει περισσότερα. Απλά πρέπει να τα δείξει. Αποφασίζοντας πρώτα το τι θέλει από την ομάδα του σε αυτό το σημείο. Δεν είπαμε να ρισκάρει τα πάντα. Μόνο που απαιτείται να γίνει πιο τολμηρός. Γιατί αλλιώς η απορία του «σήμερα» ίσως απαντηθεί με τρόπο που καθόλου δεν θα του αρέσει. Το αποτέλεσμα είναι, δυστυχώς, η μόνη αδιαπραγμάτευτη αλήθεια του τοπ επιπέδου.