Στην Ισπανία, σε αντίστοιχη περίπτωση, θα είχαν βγει τα μαντήλια. Στο «ΟΑΚΑ» το «ως εδώ και μη παρέκει» εκδηλώθηκε με αποδοκιμασίες στο φινάλε και την εν χορώ μνημόνευση του παλιού. «Ιβάν Γιοβάνοβιτς», τραγούδησε ρυθμικά η πράσινη εξέδρα, ρίχνοντας το πρώτο, τόσο ηχηρό, «άκυρο» στον Ντιέγκο Αλόνσο.
«Από μένα είναι όχι», θα άκουγες έναν-έναν τους οπαδούς του Παναθηναϊκού σε ένα υποθετικό δημοψήφισμα για το αν πρέπει να παραμείνει ο Ουρουγουανός στον πάγκο και μετά το 1-4 με την Τσέλσι. Σε τι να ελπίζουν πια, τι να προσδοκούν; Ακόμα και οι τελευταίοι υποστηρικτές του δεν έχουν πια από κάτι να πιαστούν.
Ναι, το πάθος του είναι εκεί, η αίσθηση αφοσίωσης που βγάζει, το φλογερό ταμπεραμέντο που σου δημιουργεί την εντύπωση ότι ξημεροβραδιάζεται για να βρει λύσεις. Είναι επίσης εκεί η αξιοκρατία. Δεν πρόκειται για έναν κολλημένο με πρόσωπα προπονητή, που προσπαθεί συνεχώς με τους ίδιους. Δίνει ευκαιρίες, δοκιμάζει πρόσωπα και πράγματα.
Αρκούν όμως πλέον αυτά; Ο Παναθηναϊκός έκανε ένα καλό ματς το δεκαπενταύγουστο με τον Άγιαξ στην Ολλανδία και από τότε δεν υπάρχει το παραμικρό σημείο αναφοράς.
Το 2-0 με τη Λανς δεν είναι τέτοιο, αφού αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι η πρόκριση ήρθε κόντρα στη ροή. Εξαίρεση το πρώτο ημίωρο στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, αλλά κι εκεί μιλάμε για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Στην συντριπτική πλειονότητα των αγώνων της δεν είναι διακριτό τι προσπαθεί να παίξει η ομάδα. Ποια είναι η αγωνιστική φιλοσοφία της και με ποιον τρόπο προσπαθεί να την υπηρετήσει. Σε επίπεδο ανάπτυξης οι ιδέες λάμπουν διά της απουσίας τους. Το ατομικό ταλέντο κινεί τα (όποια) νήματα. Ειδικά από τον άξονα οι «πράσινοι» είναι πολύ «φτωχοί» δημιουργικά και κάπως έτσι απέκτησε τη συνήθεια ο Ιωαννίδης να γυρίζει πίσω και να αρχίζει τις ντρίμπλες.
Και να πει κανείς ότι δεν έχουν τα εργαλεία; To μπάτζετ είναι το μεγαλύτερο από την εποχή Σισέ και η ομάδα η ακριβότερη στο ελληνικό πρωτάθλημα. Και κάπου εδώ αρχίζουν οι… καταθλιπτικές συγκρίσεις για τους φίλους της. Έως και πριν από 10 μήνες ο Παναθηναϊκός, με σαφώς υποδεέστερο έμψυχο δυναμικό, είχε ταυτότητα στο γήπεδο και σχεδόν κατά κανόνα ήταν ψυχοβγάλτης για τον αντίπαλο. Υγεία και συσπείρωση ήταν τα χαρακτηριστικά της εποχής Γιοβάνοβιτς, σε βαθμό που ακόμα και μια εκδρομή στο Βόλο μπορούσε να γίνει ελκυστική για 17.000 ανθρώπους.
Ήταν η εποχή που ο κόσμος περίμενε να πάει κάθε Σάββατο ή Κυριακή στο γήπεδο, λόγω και της σύνδεσης με τον τεχνικό ηγέτη. Και δυστυχώς για τον Ντιέγκο Αλόνσο με δηλώσεις του στιλ «ξέρουμε ότι η ομάδα βελτιώνεται, ανεβαίνει και παίζει καλύτερα», όπως ανέφερε μετά το ματς της Πέμπτης, είναι αδύνατο να μιλήσει στην καρδιά των οπαδών του Παναθηναϊκού. Διότι ο κόσμος είναι ο τελευταίος που θα υποκριθεί ότι βλέπει κάτι άλλο από αυτό που βγαίνει στο τερέν.
Και το χειρότερο πλέον δεν είναι ότι ελάχιστοι θα βρουν το κουράγιο να ανέβουν στο Μαρούσι την Κυριακή για τον αγώνα με τον Άρη. Είναι ότι περισσότεροι θα το κάνουν για να αποδοκιμάσουν στην πρώτη στραβή απ’ ότι να επιδοκιμάσουν σε περίπτωση επιτυχίας…