Μετά την ήττα της από τον Πανσερραϊκό, η ΑΕΚ συμπλήρωσε ένα αποκαρδιωτικό σύνολο από 4 νίκες, 3 ισοπαλίες και 2 ήττες. Τόσο κακό ξεκίνημα είχε να κάνει από τη σεζόν 2016-2017, μόλις τη δεύτερη της δηλαδή μετά την επιστροφή της στη Σούπερ Λίγκα. Ο Ματίας Αλμέιδα δέχεται συνεχόμενη κριτική εδώ και μήνες και εύλογα: η απώλεια του περσινού πρωταθλήματος ήρθε και έδεσε με το καλοκαιρινό φιάσκο από την Νόα. Όμως, αν κάτι είχε να επικαλείται ως υπερασπιστική γραμμή, ήταν πως επί των ημερών του η Ένωση διένυε ημέρες πρωταθλητισμού, ανεξάρτητα από το αν αυτές συνοδεύονται από τίτλους (όπως την πρώτη χρονιά) ή όχι (όπως την δεύτερη). Το φετινό ξεκίνημα της ΑΕΚ είναι τόσο κακό που ελοχεύει ο κίνδυνος να χαθεί ακόμα και αυτό το κεκτημένο του Αργεντινού κόουτς.
Για να τα λέμε όλα, η διαιτησία που έχει η ΑΕΚ στα τελευταία τρία παιχνίδια είναι παράλογα εχθρική -δεν της έχουν δώσει τρία καθαρά πέναλτι στις ισάριθμες τελευταίες εμφανίσεις της- και αυτό είναι προφανές πως βαραίνει την ήδη κακή της εικόνα. Οι ομάδες πρωταθλητισμού θρέφονται σε μεγάλο βαθμό από τα αποτελέσματα και αυτά τα τελευταία λειτουργούν ως μαξιλαράκι ασφαλείας για το ξεπέρασμα των αγωνιστικών τους κρίσεων. Εύλογα η ΑΕΚ μπορεί να διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι ελέω διαιτησίας δεν μπορεί να εξασφαλίσει την αναγκαία ησυχία που θα της επιτρέψει να δουλέψει πάνω στις αγωνιστικές της ανορθογραφίες: μια προσέγγιση διαχωρισμού αυτής της διαδικασίας από τα κακά αποτελέσματα για τα οποία έχει βάλει το χεράκι της (και) η διαιτησία θα ήταν αντιδιαλεκτική και παράλογη.
Η συζήτηση περί διαιτησίας ωστόσο κουβαλάει και τον ακριβώς αντίστροφο κίνδυνο για την ΑΕΚ: να λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά από τα δεδομένα αγωνιστικά της θέματα και από το γεγονός ότι η βελτίωση της εικόνας της είναι ουσιαστικά μηδαμινή. Η ομάδα μοιάζει να μην έχει σχέδιο. Για την ακρίβεια, μοιάζει να επιχειρεί να εφαρμόσει τόσο εξεζητημένα σχέδια που θα αντιστοιχούσαν σε περίοδο καλοκαιρινής προετοιμασίας: δύσκολα πράγματα για έναν κορμό που είναι έτσι κι αλλιώς καινούριος και άρα παλεύει να βρει συνοχή. Τα πειράματα του Ματίας μοιάζουν ενδιαφέροντα σε θεωρητικό επίπεδο αλλά σε πρακτικό λειτουργούν κατασταλτικά για την επιχείρηση συνεκτικότητας του νέου συνόλου του.
Είναι δεδομένο πως ο Αλμέιδα επιχειρεί φέτος να αλλάξει το αγωνιστικό του προσανατολισμό. Η δικιά του ΑΕΚ ήταν μια ομάδα που πάντα επιχειρούσε γρήγορες και άμεσες μεταβάσεις, λίγες πάσες, σύντομες επιθέσεις. Η φετινή ΑΕΚ προσπαθεί να μάθει να χτίζει πιο υπομονετικές επιθέσεις, δίνει μεγαλύτερη βάση στο passing game και το ορθόδοξο build up. Υπάρχουν ωστόσο ορισμένα στοιχεία που παραμένουν αδιαπραγμάτευτα στη φιλοσοφία του προπονητή της: οι γραμμές ψηλά, το έντονο pressing όταν η μπάλα χάνεται, η ανάγκη για γρήγορες επιστροφές. Μετά από 2,5 χρόνια γνωριμίας με τον Αλμέιδα μπορεί να ειπωθεί με ασφάλεια: δεν θα δεχθεί ποτέ να λείψουν από το παιχνίδι του αυτά τα κεντρικά στοιχεία, ακόμα και αν η τακτική προσέγγιση επιχειρηθεί να διαφοροποιηθεί.
Το ερώτημα προκύπτει σχεδόν φυσικά: η μεταγραφική πολιτική που ακολούθησε το περασμένο καλοκαίρι η ΑΕΚ και μοιάζει αποφασισμένη να συνεχίσει να ακολουθεί και τις επόμενες μεταγραφικές περιόδους, όπως διαρρέεται μεγαλόστομα και από την νέα διοίκησή της, μπορεί να έρθει και να «κλειδώσει» με τις αδιαπραγμάτευτες αρχές του Αργεντίνου κόουτς; Γίνεται με παίκτες όπως ο Λαμέλα, ο Περέιρα και ο Μαρσιάλ και με όλα τα ήδη υπάρχοντα ποιοτικά της εργαλεία μεγαλωμένα και καταπονημένα κατά δύο χρόνια σε σχέση με τη θριαμβευτική -από άποψη μπάλας καταρχήν- σεζόν του νταμπλ να συντηρηθούν οι αδιαπραγμάτευτες αρχές του κόουτς της Ένωσης;
Ο ίδιος μοιάζει να βρίσκεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα αυτή όλο και πιο έντονα, όλο και πιο επιτακτικά: άλλωστε, ήταν αυτός που με χαρά συναίνεσε στην μεταγραφική πολιτική της νέας διοίκησης και δούλεψε για αυτή. Εν τέλει ωστόσο (και μάλλον όχι και τόσο) παραδόξως το ρόστερ της ομάδας μοιάζει να φτιάχτηκε για έναν άλλο προπονητή μιας άλλης ομάδας. Είναι προφανές: η εκτίμηση πως το λεγόμενο «ποδόσφαιρο Αλμέιδα» και η λογική μιας «superteam βετεράνων» θα αποτελούσαν έναν χρυσό συνδυασμό μεγάλης μπάλας φαίνεται πως αποδεικνύεται ψευδαίσθηση. Το κακό για την ΑΕΚ είναι πως ο πολυσυζητημένος προπονητής της ουδέποτε, ακόμα και την εποχή που η Ένωση θάμπωνε με το ποδόσφαιρο που έπαιζε, έδειξε σημάδια τακτικής (πόσο μάλλον στρατηγικής…) ευλυγισίας: βασιζόταν πάντα στο πλάνο του και τις αρχές του, ζούσε μαζί τους και πέθαινε μαζί τους.
Η ΑΕΚ βίωσε και τις δυο πτυχές αυτού του αξιώματος: την πρώτη σεζόν «έζησε» θριαμβευτικά με τις αρχές του Ματίας της, τη δεύτερη σεζόν αγκομάχησε να μείνει ζωντανή μαζί τους αλλά «πέθανε» στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος. Πλέον ωστόσο η συνθήκη μοιάζει να διαφοροποιείται και ο άνωθεν «κανόνας» παύει να αποτελεί μια βιώσιμη σταθερά. Οι δηλώσεις του προπονητή μετά την ήττα από τον Πανσερραϊκό δείχνουν πως ο ίδιος αρχίζει να το συνειδητοποιεί. «Πρέπει να σκεφτούμε αν μπορώ να διορθώσω την εικόνα της ομάδας», ήταν τα λόγια του. Οι -κατά πολλούς εμμονικές- δηλώσεις του περί «πίστης στο πλάνο» πήγαν (όχι τυχαία) περίπατο για πρώτη φορά. Η τομή είναι προφανής: κανένα αρνητικό αποτέλεσμα στο παρελθόν δεν τον έκανε να νιώθει τόσο άβολα στον πάγκο της ΑΕΚ.
Κατά καιρούς, οι εμπνεύσεις του Αλμέιδα είναι συζητήσιμες και έχουν καταλήξει αποτυχημένες: τις πρώτες μέρες του στην ΑΕΚ είχε δει ένα όνειρο πως θα παίξει 3-5-2 με τους Άμραμπατ και Τσούμπερ ως φουλ μπακ – το μάζεψε πολύ γρήγορα. Ο ίδιος ωστόσο έχει δείξει πως μαθαίνει από τα λάθη του και τα διορθώνει άμεσα. Το τακτικό ανακάτεμα της τράπουλας που επιχειρεί στα τελευταία ματς είναι κάτι που μπορεί να διορθώσει διότι το έχει ξανακάνει στο παρελθόν: θα προκαλέσει μεγάλη έκπληξη -τουλάχιστον στον γράφοντα…- να δούμε ξανά τον Περέιρα στο 8 αντί του Πινέδα ή τον Λαμέλα ως δεξί εξτρέμ με διαθέσιμους έναν εκ των Ελίασον, Άμραμπατ. Όμως αυτά μοιάζουν μάλλον με λεπτομέρειες μπροστά στην δομικού τύπου αλλαγή προσανατολισμού που καλείται να κάνει. Για να το πούμε με τους όρους που είναι της μόδας: μπορεί από φανατικός θιασώτης του gegenpressing να επιχειρήσει μια γενναία μετάβαση στο positional play; Δεν είναι καθόλου απλό…
Είναι πλέον δεδομένο και αν αποκωδικοποιήσει κανείς τις δηλώσεις του Αλμέιδα μοιάζει να το καταλαβαίνει και ο ίδιος: από το αν θα επιχειρήσει αυτή τη δομικού τύπου αλλαγή προσανατολισμού στα επόμενα ματς της ΑΕΚ θα κριθεί τόσο η παραμονή του στον πάγκο της όσο και το αν η ομάδα θα μείνει όσο είναι καιρός ακόμα σε τροχιά πρωταθλητισμού. Πρόκειται αναμφίβολα για το μεγαλύτερο δίλημμα του Ματίας Αλμέιδα όχι μόνο στον καιρό που βρίσκεται στην ΑΕΚ αλλά ίσως και συνολικά, της προπονητικής του καριέρας. Πρόκειται για την πιο σκοτεινή του ώρα…