Προπονητής ολίγων ημερών ο Ρουί Βιτόρια, δεν θα μπορούσε να κάνει extreme make over στον Παναθηναϊκό. Χρησιμοποιώντας, όμως, τα ίδια υλικά με αυτά του Ντιέγκο Αλόνσο, έδειξε ότι οι πράσινοι μπορούν να είναι αισιόδοξοι για το μέλλον. Αρκεί οι δεδομένα καλοί παίκτες που διαθέτει το τριφύλλι να χρησιμοποιηθούν με τρόπο που ξεδιπλώνει τις αρετές τους.
Και ποδοσφαιριστής με μεγάλες αρετές είναι ο Φίλιπ Τζούρισιτς. Ένας ποδοσφαιριστής που ήρθε με μπόλικες περγαμηνές και δημιούργησε προσδοκίες. Η αλήθεια είναι πως για καιρό ο Σέρβος είχε περισσότερο εκλάμψεις κι έτσι δεν αποτέλεσε μια σταθερά για την ομάδα. Ίσως (και) επειδή ήταν δύσκολο να βρεθεί ρόλος για αυτόν στο γήπεδο. Με τον Μπακασέτα να κινείται στα περισσότερα ματς πίσω από τον επιθετικό και τα εξτρέμ να παίζουν με πλάτος, ο Τζούρισιτς έμοιαζε με αχρείαστη πολυτέλεια.
Έπαιξε και με Αλόνσο
Για να μη ρίχνουμε μόνο ανάθεμα στο πέρασμα του Ντιέγκο Αλόνσο, οφείλουμε να πούμε ότι έδωσε ευκαιρίες στον Σέρβο. Έστω κι αν έγινε από ανάγκη ορισμένε φορές, ο Τζούρισιτς βρέθηκε στην 11άδα και η αλήθεια είναι ότι ανταπέδωσε. Με σημαντικά γκολ, προσήλωση και δυναμισμό, ουσιαστικά έδειχνε να κερδίζει στην άτυπη μονομαχία τον Πελίστρι σε προσφορά. Κι αυτό είναι ακόμη ένα «παράσημο» από τη θητεία του Ουρουγουανού τεχνικού. Το γεγονός, δηλαδή, ότι προσπάθησε –και ήταν σε μεγάλο βαθμό- δίκαιος απέναντι στους παίκτες του.
Ωστόσο, υπήρξε μια ατυχής συγκυρία την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Ο τραυματισμός του Φώτη Ιωαννίδη. Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο Παναθηναϊκός είναι διαφορετική ομάδα με τον Έλληνα επιθετικό μέσα. Ακόμη κι αν περνάει περίοδο αφλογιστίας, παραμένει απόλυτα κομβικός. Υπό την έννοια ότι το στυλ του είναι τέτοιο που –ακόμη και στις μέτριες βραδιές του- χαρακτηρίζει τον τρόπο ανάπτυξης των πράσινων.
Εποχή Ρουί Βιτόρια
Ο Ρουί Βιτόρια είναι κι αυτός ένας προπονητής τον οποίο το πρέσινγκ στον αντίπαλο αποτελεί ζητούμενο. Και τι καλύτερο από το να έχεις έναν παίκτη που να μαρκάρει όπως ο Ιωαννίδης στην περιοχή. Όμως αυτό συχνά σημαίνει ότι ο επιθετικός σου θα βρεθεί μακριά από το χώρο δράσης του.
Τότε είναι που απαιτείται εκεί να βρεθεί ένας συμπαίκτης του. Κι όχι οποιοσδήποτε, αλλά κάποιος με την οξυδέρκεια, το ταλέντο και τις ικανότητες να τελειώσει τη φάση. Φέτος αυτή η δουλειά γίνεται από τους Τετέ και Τζούρισιτς.
Ο Πορτογάλος τεχνικός με το που ανέλαβε τα ηνία δήλωσε ότι έχει δει πολύ… Παναθηναϊκό. Ότι είχε παρακολουθήσει πολλά παιχνίδια. Και αυτό του έδωσε τη σοφία να μην προχωρήσει σε θεμελιώδεις αλλαγές. Παράλληλα, όμως, και την ευχέρεια να ξέρει τι είδους… micromanagement χρειάζεται για να πάρει κάτι παραπάνω σε σχέση με τον προκάτοχό του.
Ο Φίλιπ και οι άλλοι
Ένα από τα στοιχεία που… πειράχτηκαν σχετίζεται και με τον Φίλιπ Τζούρισιτς. Ο Σέρβος μπορεί να έχει κομβικό ρόλο στο επιθετικό πλάνο. Όχι, όμως, αποκλειστικά ως ένα «δεκάρι» που παίζει αριστερά. Αλλά ως ένας πλάγιος επιτελικός μέσος, με ελευθερίες μεν, αλλά και ανάγκη προσήλωσης στο τακτικό κομμάτι.
Και από άποψη τακτικής, με τον Βιτόρια φαίνεται ότι θα βλέπουμε τον Σέρβο να πατάει πιο συχνά περιοχή, γεμίζοντας ουσιαστικά χώρους που δημιουργεί ο Φώτης Ιωαννίδης. Σε αυτό το κομμάτι πάντως οφείλουμε να πούμε ότι θα πρόκειται για έργο του Πορτογάλου. Στο ματς με το Βόλο ο Παναθηναϊκός έπαιξε πολύ από τα πλάγια, με τα ακραία μπακ να ανεβαίνουν πολύ.
Αντί, όμως, για σέντρες ή πάσες, το τριφύλλι έψαξε πολύ τη συνεργασία σε μικρούς χώρους, με εναλλαγές θέσεων και ρόλων. Για αυτό μια ματιά στη στατιστική θα δείξει ότι από τις 20 τελικές στο παιχνίδι, κάποιες έγιναν από παίκτες όπως ο Βαγιαννίδης ή ακόμη και ο Αράο.
Πράγμα που σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός βγάζει έναν πλουραλισμό που δυστυχώς ως τώρα δεν έχει μετουσιωθεί σε γκολ. Σε αυτό το πλαίσιο και η μικρή αλλαγή ρόλου στον Τζούρισιτς. Με το πλάγιο μπακ να ανεβαίνει και ένα χαφ να δίνει κάλυψη και βάθος, ο Σέρβος (ή ο Τετέ) από την άλλη, έχουν μεγαλύτερη παρουσία εκεί που είναι πραγματικά επικίνδυνοι. Και αυτό είναι ένα πρώτο «συν» για τον Ρουί Βιτόρια.