Μαγεία. Απλή, ανόθευτη, πορτοκαλί μαγεία. Ένα παιχνίδι από εκείνα που κάνουν τις κόρες των ματιών να διασταλλούν σε σημείο επικίνδυνο για τη γενικότερη υγεία. Από την άλλη, όμως, πώς ακριβώς να μη μαγευτεί ο αμφιβληστροειδής από αυτά που βλέπει στο παρκέ και να μην παρανοήσει το μυαλό;
Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός το μπασκετικό ανάγνωσμα, λοιπόν.
Ο αγώνας που είδαμε στο ΟΑΚΑ ανάμεσα στον πρωταθλητή Ευρώπης και τον νούμερο 1 «σφετεριστή» του δεν ήταν απλά ντερμπάρα με τα όλα της, αλλά ένα ματς από εκείνα που χαράσσονται στη μνήμη με ανεξάλειπτο μελάνι, παρά το γεγονός πως, πρακτικά, δε διακυβευόταν τίποτα.
Το να πει κανείς για το πώς «χτύπησε» ο Μπαρτζώκας την three-guard line up (την πεντάδα με τρεις εκ των Σλούκα-Ναν-Μπράουν-Γκραντ ταυτόχρονα στο παρκέ, δηλαδή) του Παναθηναϊκού ή το πώς προσπάθησε ο Αταμάν να «γυρίσει» τον αγώνα μεταφέροντας, σταδιακά, τα περισσότερα plays του στα χέρια του Λεσόρ έχει, φυσικά, τη σημασία του, όμως δεν είναι το κύριο ζητούμενο του παρόντος κειμένου.
Εκείνο στο οποίο αξίζει να σταθούμε είναι το επίπεδο του μπάσκετ που παίχτηκε εντός των 4 γραμμών του (υπέροχου, επιτρέψτε μας τη μικρή… παρασπονδία από το κυρίως θέμα) glass floor στο ΟΑΚΑ.
Αγώνα με τον αγώνα καθίσταται σαφές πως οι δύο «αιώνιοι» έχουν με τεράστια διαφορά το μεγαλύτερο ταβάνι απ’ όλους στην Euroleague.
Το ότι οι δυο τους διαθέτουν ένα έμβιο πυρηνικό οπλοστάσιο στις τάξεις τους δεν είναι κάτι καινούργιο: Ναν, Βεζένκοφ, Σλούκας, Φουρνιέ, Χουάντσο, Μιλουτίνοφ, Λεσόρ, Παπανικολάου και και και, μέχρι να κουραστεί να διαβάζει ονόματα ο εγκέφαλος, συνθέτουν, ένθεν κι ένθεν, ένα ρόστερ υπερπαικτών που όμοιό του έχουμε πολλά χρόνια να δούμε στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού.
Με το ημερολόγιο να δείχνει μόλις 8 Νοεμβρίου είδαμε αυτό το ντέρμπι αιωνίων, που τελείωσε 89-94 και γέμισε τα πνευμόνια των ακραιφνών μπασκετικών (που έχουν αλλεργία στον οπαδισμό και στην εθελούσια τύφλωση…) με πολύτιμες ανάσες δροσιάς.
Σκεφτείτε τι έχει να γίνει, λοιπόν, όταν «δέσουν» κι άλλο οι ομάδες, σταθεροποιηθούν οι χρόνοι συμμετοχής και τα σχήματα με τα οποία θα παίζουν Πράσινοι κι Ερυθρόλευκοι. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς, φερ’ ειπείν, πως ο Οσμάν δε θα βρει την άκρη του και θα παίζει εσαεί μετρίως μέτρια ή ότι δεν έχει κι άλλο πάνω για τον Φουρνιέ- που σήμερα, κατ’ ουσίαν, «καθάρισε» το ματς υπέρ της ομάδας του.
Η φετινή Euroleague, του πιασάρικου “Every game matters”, έχει παρουσιαστεί ως η κορυφαία των τελευταίων πολλών ετών, με αρκετές ομάδες να διεκδικούν το στέμμα κια ούτω καθεξής. Κι εν μέρει δικαίως, καθώς υπάρχουν μίνιμουμ 6 (ου μην και 7…) ομάδες που μπορούν να φτάσουν μέχρι το τέλος του δρόμου.
Μεταξύ μας… τρίχες.
Η Ευρωλίγκα είναι καθαρά στο χέρι των αιωνίων να κατακτηθεί, είτε από τον έναν είτε από τον άλλον. Είναι τόσο μεγάλη η διαφορά τους από τους άμεσους ανταγωνιστές τους που ξεκάθαρα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, καθώς επίσης και όλους τους ενδιάμεσους.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: αυτό δεν σημαίνει πως θα την κατακτήσει απαραίτητα ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός.
Δεδομένης της ύπαρξης του Final-4, όλα γίνονται. Ξέρουμε, σας σοκάραμε μ’ αυτή την ένεση πρωτοτυπίας, όμως είναι η στείρα αλήθεια. Αν μιλούσαμε για ένα σύστημα διεξαγωγής στα πρότυπα του ΝΒΑ με σειρές αγώνων στις 4 νίκες, τότε μοιάζει πραγματικά πολύ δύσκολο- έως ακατόρθωτο- να χάσουν από τον οποιονδήποτε οι δικοί μας.
Και φτάνουμε στο ζουμί του τίτλου: δυστυχώς, μόνο ένας θα πάρει το πολυπόθητο τρόπαιο- κι ενδέχεται, όπως προείπαμε, να μην είναι καν εις εκ των δύο. Παρά το γεγονός πως αμφότεροι έχουν σχεδιαστεί για να σαρώσουν τα πάντα στο διάβα τους, δε γίνεται να σηκώσουν την κούπα εξ ημισείας.
Τι σημαίνει αυτό; Πως για κάποιον το αδιανόητο θέμα που παρουσιάζει στο παρκέ (όπως είδαμε, γεμάτοι δέος, σήμερα) δε θα συνοδευτεί από γλυκόπιοτη σαμπάνια, αλλά από πολυκαιρισμένο ξίδι. Και θα θεωρηθεί αποτυχημένος. Ενδεχομένως, να το σηκώσει κάποιος τρίτος και να θεωρηθούν εξίσου αποτυχημένοι.
Και τότε, θα στραφούν μοιρολατρικά στην Α1 για να «σώσουν» την σεζόν τους. Κι αυτό θ’ αποτελεί τεράστια αδικία και για τους μεν και για τους δε.
Η σημερινή οπτική παραζάλη αξίζει να επιβραβευτεί σε συνέχειες.
Τι κρίμα, αλήθεια, που αυτό δε θα συμβεί…